Της Μελίνας Κονταξή
Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
1844. Η εθνοσυνέλευση
χωρίζει τους Έλληνες σε αυτόχθονες και
ετερόχθονες με στόχο να αποκλειστούν
οι Έλληνες που δεν γεννήθηκαν σε αυτό
που ήταν τότε το Ελληνικό κράτος από
τις δημόσιες θέσεις.
Γράφει ο Νεοκλής Καζάζης…
«Η ολιγαρχία εν τη
διανομή των λαφύρων της εξουσίας είναι
η προκαλέσασα την καταχθόνιον και
αντεθνικήν συζήτησην. Η ζήτησις μεγάλη
η προσφορά ελάχιστη. Έπρεπε να καταστώσιν
εκποδών απαιτηταί τίνες και εγένετο η
εφεύρευσις άυτη. Οι Έλληνες διηρέθησαν
εις αυτόχθονας και ετέροχθονας».
Αντί να ενωθούν με στόχο
την πραγματική εθνική ανεξαρτησία και
την απελευθέρωση των αλύτρωτων αδερφών
ασχολούνταν ποιος θα πάρει τα ελάχιστα
εξαρτημένα που είχαν κατακτηθεί με το
αίμα και τις θυσίες όλου του έθνους.
Αυτή η άρρωστη νοοτροπία
δεν έλλειψε ποτέ από τότε, έστω και αν
το ψήφισμα κράτησε μόνο δυο χρόνια. Αντί
το 22 να ενωθούν ντόπιοι και Μικρασιάτες
Πόντιοι και Ανατολικοθρακιώτες πρόσφυγες
ώστε να πιέσουν την κυβέρνηση για μια
δίκαια τουλάχιστον αποζημίωση των
προσφύγων αντί για το αίσχος της
ελληνοτουρκικής συμφωνίας του 1920, που
θα ήταν επωφελής για όλο το έθνος, οι
πρόσφυγες δέχονταν επιθέσεις και
υποτιμήσεις γιατί υπήρχαν άτομα που
εποφθαλμιούσαν τα κτήματα που θα δίνονταν
στους πρόσφυγες έστω και αν δεν υπήρχε
ποτέ περίπτωση να γίνουν δικά τους.
Μιζέρια που οδήγησε σε διχασμό και
διαιώνισε την εξάρτηση.
Στόχος δεν ήταν ποτέ
από τότε ως και σήμερα η συλλογική
ανάπτυξη του έθνους, στόχος από τότε
ως και σήμερα ήταν ποιοι αξίζουν να
πάρουν τα πολλά και ποιοι να χάσουν τα
λίγα, με πλήρη αδιαφορία για τις
δυνατότητες της περιουσίας που ανήκει
σε όλους.
Τι είδους πολιτικούς
άξιζε αυτή η νοοτροπία ; Καποδίστριες; Μάλλον όχι, μέτριους και προδότες που
επιβίωναν και επιβιώνουν εξαιτίας
πολιτών που ανεξαρτήτως ψήφου η μέγιστη
προσδοκία τους είναι η μετριότητα και
η διαχείριση της, και η μόνη τους επιδίωξη
για κάτι μεγάλο είναι τα λόγια. Ποτέ δεν
απαιτούν έργα, ποτέ δεν απαιτούν
δικαιοσύνη για τα λόγια που δεν έγιναν
έργα, με το αιτιολογικό ότι όλοι λένε
λόγια που δεν γίνονται έργα.
Κάποτε
πρέπει να μπει μια τελεία σε αυτό, κάποτε
πρέπει κάποιοι να λογοδοτήσουν για
να μην ξαναυπάρξουν επόμενοι που να
κάνουν τα ίδια με την δικαιολογία της
έλλειψης συνεπειών για τους προηγούμενους.
Είμαστε στο εγώ, ίσως
με κάποιους -ελάχιστους- να νοιάζονται
για το εμείς, και βαδίζουμε προς το
τέλος, εμείς όμως, όλοι εμείς, με εξαίρεση
τους πραγματικούς φταίχτες που λειτουργούν
ανενόχλητοι γιατί η πλειοψηφία είναι
στο εγώ και αυτό καταδικάζει το εμείς,
κομμάτι του οποίου αποτελεί το κάθε
εγώ.