Ένα από τα βασικά συμπεράσματα της 7χρονης ζωής μας σε καθεστώς κατοχής-μνημονίου είναι πως τη νύφη κλήθηκαν να πληρώσουν όσοι επέλεξαν στο βίο τους να περιορίσουν τις κραιπάλες και να δημιουργήσουν.
Έφαγες πχ τα χρήματα στο τζόγο; Τα γλέντησες με τις γκόμενες ή τους γκόμενους; Κανένα πρόβλημα.
Αγόρασες όμως πχ ένα ακριβό ΙΧ υψηλού κυβισμού γιατί έχεις πάθος με τα αμάξια και η ελληνική κυβέρνηση κάποτε σε εξαπάτησε ώστε να το αγοράσεις; Α το μεταφράζουμε σε χρήμα - τεκμήριο και πρέπει να πληρώσεις.
Έκανες το σκατό σου παξιμάδι για να κτίσεις ή να αγοράσεις το σπίτι σου κι ένα εξοχικό να κάνουν 10 μπάνια τα παιδιά και τα εγγόνια σου; Πάρε ΕΝΦΙΑ, πλήρωσε τώρα κορόιδο κι ένα έξτρα χαράτσι 400 ευρώ σε μηχανικό για να βεβαιώνει κάθε λίγα χρόνια πως δεν είσαι απατεώνας που κάνει αυθαιρεσίες κι ενώ μέχρι σήμερα πληρώνεις για το ίδιο πιστοποιητικό, το μη αυθαιρεσίας.
Δουλεύεις 20 χρόνια και αγόρασες πχ με 60.000 ευρώ ένα κοτεράκι γιατί αγαπάς τη θάλασσα; Είσαι ζάπλουτος.
Είναι εξοργιστικό να τιμωρούνται οι άνθρωποι που τίμια εργάστηκαν και θέλησαν να μετατρέψουν το περίσσευμα ετών είτε σε εξασφάλιση των παιδιών τους είτε σε μια, ας το πούμε, πολυτέλεια.
Έφτασε ο κόσμος να είναι νοικάρης στο σπίτι του. Ποιο; Το σπίτι του! Το σπίτι του που δεν είναι ένας σωρός από τούβλα, τσιμέντο και μερικά αριθμητικά μεγέθη. Είναι το καταφύγιο, είναι ο τόπος συγκέντρωσης της οικογένειας, είναι οι αναμνήσεις του χθες και του αύριο.
Όσοι στερήθηκαν στη ζωή τους για να αφήσουν κάτι στα παιδιά τους και να χαρούν κάτι οι ίδιοι λίγο παρακάτω, πρέπει να αισθάνονται μεγάλα κορόιδα και πως έσφαλαν που παρέμειναν να ζήσουν σε μια χώρα-απατεώνα.
Και η πλάκα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι μέσω του δημιουργικού τους βίου αιμοδοτούσαν σταθερά τα κρατικά ταμεία μέσω της επιλογής που έκαναν.
Σήμερα όμως άλλαξαν τα πράγματα. Το κράτος-λήσταρχος κατήντησε τον κόσμο να θεωρεί πλέον κατάρα να κληρονομήσει το σπίτι του πατέρα του. Πλήθη τρέχουν στα δικαστήρια για αποποίηση κληρονομιάς. Είναι τόσα τα βάρη, τα οποία είναι ασήκωτα σε τέτοιο σημείο ώστε κάποιοι να προτιμούν να χαρίσουν στο κράτος όχι απλά κάποια ακίνητα, αλλά τις αναμνήσεις και τους κόπους των δικών τους.