ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Και πολλοί περισσότεροι δεν διατάζουν να πλαγιάσουν με το διάολο και με το δόκτορα Φάουστο σ' όλες τις κλίνες των ωραίων εμπαιγμάτων, συμβιώνοντας 'αρμονικά" με το μαύρο όραμα που οι ίδιοι οικοδόμησαν. Το όραμα του θανάτου σαν κόσμου και του κόσμου σαν θανάτου. Μόνο η στιγμή που ζούμε υπάρχει γι' αυτούς. Κι αυτή σαν κάτι φευγαλέο. Μόνο το χρόνο που ρέει από μέσα μας αισθανόμαστε, υποστηρίζουν επίμονα.
Γιατί ο άνθρωπος συνήθως συναπαντά την απουσία του στην αποκτήνωση και τη γέννηση του σ το θάνατο της πλαστότητας. κι αυτή η στάση του ανθρώπου, στάση τόσο ελλείπουσα, τον οδηγεί όχι απλώς στο βάθρο της ματαιοδοξίας σ' όλες της εκφράσεις της, αλλά στο σταυρό της οδύνης. Και θέτει σ' όλους μας το στόχο: Οχι πια ωραίες και επιχρυσωμένες κουβέντες και δήθεν αισθήματα ενοχής, αλλά ευθύνη. Να παύσουμε να είμαστε εύθραστοι ερασιτέχνες της εξομολόγησης.
Οπως σημασία έχει η ικανότητα του ανθρώπου να γεύεται το κακό, αλλά και να μαθαίνει ενδόμυχα πως να το αντιμετωπίζει, ολοκληρώνοντας τη δική του ( ανθρώπινη όχι θεία) οντότητα και διπλή φύση, αγαθός και κακός, με τη βιβλική τους έννοια.
Και καθώς η γνωστική και πάσχουσα συνείδηση αφανίζεται διαπορούσα, ο άνθρωπος με τη στάση του, στάση απελπισμένης συνείδησης, ξεκινάει από την ανάγκη να διεκδικεί το πρόσωπό του κάθε στιγμή. Το πρόσωπο του όμως μονάχα κάποιες στιγμές είναι δικό του. Εχει να κάνει με τη "στιγμή" που σχετίζεται με την ανάληψη της ευθύνης μας ως στιγμής γενέσεώς μας.
Μπροστά σ' ένα σύμπαν που η άγνοια και η αγωνία μας το θέλουν κόσμο, μια "ενημερωμένη" συνείδηση επιχειρεί να βρει τον μυστικό υπαρξιακό πυρήνα, το σημείο του ανθρώπου. Αυτός ο κύκλος θανάτου και γέννησης, που μας περιέχει, ενώ φαίνεται αντιθετικός είναι ωστόσο κύκλος, είναι ένα τι, απειλή και ζωοδότης του ανθρώπου ταυτόχρονα.
Οι τρόμοι μας είναι μέρος της διαδικασίας που μας υπερβαίνει από την άποψη του σύμπαντος, που υποτάσσεται από την άποψη της ευθύνης. Είναι ζήτημα χρονικού μέτρου.
Η έκφραση των παραπάνω σκέψεων, η συμμετοχή μας σε μια συμπαντική προβληματική, συγκρούεται εξ' αντικειμένου με την απτή πραγματικότητα, με την ενέργεια και τον παρόντα χρόνο.
Με τι να ασχοληθεί η γραφίδα τούτη σήμερα; Με τις πομφόλυγες που θα εκστομίσουν τα πρωθυπουργικά χείλη στη ΔΕΘ ή με το κακότεχνο "σήριαλ" των τηλεοπτικών αδειών και τα ευτράπελα που συνεχίζουν να απασχολούν, όχι τους δεινοπαθούντες της κοινωνίας, αλλά τους πολιτικούς της ανικανότητας και των αλχημικών μίξεων;
Η γραφίδα τούτη δεν περιορίζεται σε μια πρωτογενή καταχώρηση των δεδομένων της αίσθησης. Και, οπωσδήποτε, η πραγματικότητα πρέπει να υποβάλλεται στην επεξεργασία ενός δευτερογενούς συστήματος σήμανσης...