Από τη μια χορός εκατομμυρίων ευρώ για την απόκτηση μιας τηλεοπτικής άδειας. Από την άλλη το απύθμενο θράσος των απατεώνων της πολιτικής για δήθεν "τάξη" στο τηλεοπτικό τοπίο με όρους διαφάνειας και εν ονόματι του "δημοσίου συμφέροντος". Ολα σ΄ ένα πλέγμα άκρατης υποκρισίας, με δεδομένη την ανατροπή όσων εκτυλίσσονται τις τελευταίες μέρες στις παρυφές του παραλογισμού.
Κι εσύ? Εσύ που παρασύρεσαι από τις μεθοδεύσεις και τις αποχρώσεις του πολιτικού θράσους και επιδίδεσαι μετά μανίας στο χειροκρότημα της κυβερνητικής αυθαιρεσίας; Εσύ λοιπόν, που έχεις διατρέξει μια πορεία ζωής και έχει σωρεύσει κάποια πείρα...
Θυμήσου: Ηταν το σώμα μας ακόμα αναφρόδιτο όταν ακούγαμε λόγια παχυλά και ψέματα πολιτικά, όταν τα χέρια μας ανοίγαμε να αγκαλιάσουμε τον κόσμο και μας τα κόβανε, όταν η γλώσσα η πολιτική παραδείσους εκένταγε και μες το χρόνο τον κωφάλαλο φαρμάκωνε τις μίζερες σκέψεις των ανήμπορων πολλών με το κερί της ύστατης ελπίδας στα χέρια τους να σβήνει.
Ξέχασες; Πόσες φορές ο νους σου προδομένος κρεμάστηκε εξαντλημένος στα δάκτυλά σου που χειροκροτούσαν ψεύδη πολιτικά και η γλώσσα σου άθροιζε ομοιώματα ελπίδων;
Δεν βλέπεις; Μέχρι και σήμερα η ίδια πρακτική. Κάθονται στην όχθη και γελάνε. Μην πέφτεις άλλο στο ποτάμι να πιάσεις τον ήλιο των μίζερων προσδοκιών σου που πνίγεται.
Τι περιμένεις; Αν ο θεός σου σε εγκατέλειψε, νομίζεις θα βρεθεί κάποιος πολιτικός να σου χαρίσει το δικό του;
Μην ξεχνάς: Η μοίρα σου ως Ελληνας γραμμένη στην ωμοπλάτη σου φοράει το πρόσωπο χιλιάδων ετών.
Σκέψου: Πως κατάντησαν εκ νέου την Ελλάδα. Μια χώρα ανελεύθερη, Μια αποικία τιμωρημένων. Που πήγε η εθνική περηφάνεια, εκείνα τα σημεία των καιρών;
Δεν ακούς; Τους ήχους τους φαιδρούς ενός επαναλαμβανόμενου πολιτικού θιάσου να προσβάλουν την αισθητική της ακοής σου;
Σκεψου: Πόσο ακόμα θα επιτρέπεις τους αναιδείς και ψεύτες της πολιτικής αθλιότητας να βάζουν την οδύνη κατάσαρκα να γλείφει τα κόκκαλα σου; Δεν νιώθεις ότι μόνιμα πια κρατάς στην αγκαλιά ένα κομμένο χέρι αρχαίου αγάλματος που σε μουτζώνει;
Τι δεν καταλαβαίνεις; Για όσα χρόνια θα ανέχεσαι να έχεις ένα τόσο μεγάλο παρελθόν, που είναι δίχως μέλλον; Για πόσα χρόνια θα ασωτεύεις την ανοχή και την υπομονή σου μ' ένα μπουκέτο έγχρωμες ώρες στα χέρια σου, με το πνεύμα του μηδενός να επιφέρεται έρημο υπεράνω της ζωής σου, νεφέλη δίχως μορφή;
Συναρμολόγησε: Τα ψηφία της κρίσης και βούλησής σου,που πάντα μπορούν να ομορφαίνουν τη ζωή σου. Μάζεψε επιτέλους το χαμόγελό σου στις χούφτες σου και "κοίμησέ" το στο μαξιλάρι που μούσκεψαν τα δάκρυά σου.
Σκέψου: Είναι καιρός να πάψεις να παίζεις με τους ψευτοπροφήτες της πολιτικής κορώνα-γράμματα την ψυχή σου. Με τον νου σου να κάθεται σταυροπόδι στην καρδιά σου και να την κοιτά στα μάτια, κι εκείνη να βλασφημά τη μοίρα της.
Ναι, εσύ που "παριστάνεις" τον ενημερωμένο και υποψιασμένο, που επιδίδεσαι "εξυπναδίστικα" σε αφοριστικές διαπιστώσεις με δανεικές εκφράσεις και κατευθυνόμενες σκέψεις και ατάκες, που σπερμολογείς και αρέσκεσαι στο κουτσομπολιό, αλλά ολισθαίνεις με ευκολία χελιού στην κυβερνητική προπαγάνδα, εσύ πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι πλάθεις ένα δικό σου θάνατο, για να σε σκοτώσει!