Του Στέλιου Συρμόγλου
Δεν υπάρχουν "ευτυχίες" να μη κουβαλάνε το φορτίο τους στη σκιά μιας εξαθλιωμένης και αποδεκατισμένης κοινωνίας. Ακόμη και ο σακάτης θεός του μηδενός δεν αντέχει τον κοινωνικό θάνατο και στα άλαλα χείλη της σιωπής του φλυαρεί την ανάγκη της συμβίωσης κενού και πληρότητας.
Ο θόρυβος του ήχου της κοινωνικής ανέχειας μετακινεί τα σύνορα της όποιας πρόσκαιρης υπεροχής και απόλαυσης στην παθητική εγρήγορση απέναντι στην αθλιότητα. Η κοινωνία είναι ό,τι είμαστε εμείς. Φορτωνόμαστε τη μαθητεία του κοινωνικού πόνου και δεν αναμένουμε αναποφάσιστοι, αδιάφοροι και αμέτοχοι, για την αποθέωση της ετυμηγορίας του θανάτου της.
Ούτε μπορούμε να αγνοούμε όσους φοράνε προσωπείο, την "μάσκα" του άρπαγα, του πολιτικού του λαικισμού και της απάτης. Αποτελούν οι διάφοροι αρνητικοί ή παθητικοί τύποι, μέρος της κοινωνίας και της εμπειρίας μας. Η εποχή μας ζητάει επικοινωνία, αλληλεγγύη, αφύπνιση των συνειδήσεων. Δεν ζητάει καλολογία, πολιτική ρητορική και λεπτεπίλεπτη υποκριτική κομψότητα στα "σαλόνια"του ωχαδερφισμού και της "αβάστακτης ελαφρότητας του είναι".
Οι αλήθειες που αφορούν τα δεινά μιας κοινωνίας, λέγονται και καταγράφονται με τρόπο εξερεθιστικό, συχνά χονδροειδή, εξεζητημένο, επαναστατικό, για να υπάρξει το "ξύπνημα" των κοινωνικών ομάδων. Και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε υπεύθυνα για τα θέματα που είχαμε παραβλέψει η αγνοήσει.
Είναι καιρός να απαλλαγούμε από το σύμπλεγμα της Μήδειας. Να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να απολλακτίσουμε μυθοπλασίες της πολιτικής, χθόνιες και κυνικές. Να βρεθούμε πλησιέστερα στην πρωταρχική βάση της κοινωνίας, που υφίσταται με σφοδρότητα την "κακοποίηση" από πολιτικές που εκφράζονται και εφαρμόζονται με έναν ενστικτώδη ασυνειδησιακό πρωτογονισμό.
Ζούμε την κοινωνική τραγωδία υπό μορφή "θεάματος". Υπολείπεται ωστόσο να αναζητήσουμε τη λύτρωση. Διαφορετικά, ανεξάρτητα των προνομίων μιας δικής μας "τελειότητας" που απολαμβάνουμε πιθανώς, θα μετατραπούμε σε "μαρμάρινες μορφές", που θα παρακολουθούν σε σχήματα λειτουργικά την αγωνιώδη πορεία των συνανθρώπων μας προς το αμείλικτο κενό του κοινωνικού θανάτου.
Κι όμως επί της ουσίας θα είναι ο δικός μας θάνατος. Με την άγνοια της ιστορίας μας να αποτελεί κι αυτή συστατικό στοιχείο της ίδιας της ιστορίας, που δοκιμάζεται μαζί της μέχρι παροξυσμού. Με το παρωχημένο να διαθλάται στις διαδικασίες του χρόνου και οι μέχρι πρότινος "μαρμάρινες μορφές" μας, ανέκφραστες στον κοινωνικό πόνο από τη ψυχρότητα του μαρμάρου, να αρχίζουν να αποστάζουν την αμηχανία της αγωνίας.
Και να προσλαμβάνουν και πάλι την ένσαρκη υπόστασή τους, που θα στενάζει σαστισμένη, και με το πέρασμα της αστραπής της οδυνηρής αλήθειας από τα μάτια της, να πυρακτώνει τα οράματα της απελπισίας. και ως "πρόσωπα"πλέον, απέλπιδες φυγάδες του ανέλεου σπαραγμού, θα αναμένουμε με επικλήσεις τη φάση της χάριτος. Από ποιους όμως;