Τι σημασία έχουν όσα με θράσος χιλίων πιθήκων εν χορώ ανέφερε στην ομιλία του στη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας; Τι σημασία έχει η επικοινωνιακά "στημένη" συνάθροιση των ηγετών του Νότου στην Αθήνα, χωρίς επί της ουσίας απτό αποτέλεσμα;
Τι σημασία έχουν οι κατά παραγγελία σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, για να αποπροσανατολίζεται μονίμως το εκλογικό σώμα; Τι σημασία έχουν οι διαξιφισμοί των κομμάτων για τις τηλεοπτικές άδειες, όταν μια άλλη κακότεχνη παράσταση "ανέβηκε" στη πολιτική σκηνή προς τέρψιν των αφελών και αείποτε μωρών του τόπου τούτου;
Σημασία έχει, ωστόσο, ότι οι Ελληνες έχουμε παύσει για χρόνια τώρα να σκεφτόμαστε με πληθωρική βουλητικότητα τη μοίρα του τόπου, του έθνους, που προσδοκά ένα ρωμαλέο χέρι για να τη χειραγωγήσει. Οχι με προσπάθεια γαλήνης. Η γαλήνη ευνουχίζει την ένταση της θέλησης, χαλαρώνει το πάθος. Να σκεφτούμε το πνεύμα και το ρόλο του ελεύθερου πνεύματος με τη γόνιμη ταραχή της συνείδησης.
Για τον γράφοντα τα όσα εκστομίζουν οι τσαρλατάνοι της πολιτικής, ανεξαρτήτως απόχρωσης, δεν έχουν καμία σημασία. Εχει σημασία όμως η σιωπή της κοινωνίας, γιατί η σιωπή δεν προσφέρεται σαν γενικότητα επεξηγηματικής συλλογιστικής και είναι συνήθως πεπραγμένο τυποποίησης. Εχει σημασία οι απόψεις που εκτίθεται δημοσίως να μην ακολουθούν την πρακτική της τεθλασμένης..
Γιατί σε τούτο τον τόπο της ομορφιάς, αλλά και των εκκωφαντικών θορύβων της βλακείας και της ελαφρότητας, με τις μονοχρωμίες να εξοβελίζουν τις πολυχρωμίες, με τα προβλήματα να αθροίζονται με "λεβέντικα" και ενίοτε "μάγκικα" συνθήματα, οι Ηρακλείς του κατεστημένου έχουν εθίσει την κοινωνία στην παθητική υπομονή με μια έρημο πράξεων.
Ετσι παραπλανούμαστε για τα μελλούμενα που δεν θα έρθουν και μας καθηλώνουν τα παρόντα!..
Κι ενώ μας κοροιδεύουν κατάφωρα, ενώ εξευτελίζονται και απομυθοποιούνται οι θεσμοί και οι πολιτικές δυνάμεις, επιμένουμε να συστοιχιζόμαστε με την ανευθυνότητα. Και μόνο με αριστοφανική διάθεση μπορεί κάποιος να περιγράψει το "μεγαλείο" της άγνοιάς μας.
Η αλλοτρίωση μας έγινε κατάσταση και μας σκιαγραφεί ένα μέλλον στον καμβά του Τίποτα και του Πουθενά. Θα αφήσω για καταλληλότερους την τεχνική του ιστορικού αναχρονισμού, την αρχαιολογία του λυρισμού και το δύσκολο και επικίνδυνο έργο, το οποίο θα πρέπει να γίνει κάποτε της ψυχανάλυσης ενός τυπικά "αιγαιακού" συνδρόμου, ενός συλλογικού συμπλέγματος ανοχής ή και ενοχής. Ενός ψυχολογικού παραπληρώματος των εθνικών μας συμπτύξεων
Να τονίσω όμως τη συνειδητοποίηση της ιδιαίτερης προσωπικότητας του Ελληνα. Η αντίστασή του σε μια άνομη και άδικη τάξη είχε τη δική της υπαρξιακή νομοτέλεια. Και έπαιρνε με τους τότε περιπλανώμενους μελωδούς και ποιητές μια έκφραση οραματισμού. Ηταν πάντα "κυλώπεια" και "ταυρική" η πορεία του Ελληνισμού από την ελλαδικότητα στην ελληνιστική κοσμοπολιτική έκκρηξη και διασπορά.
Και φτάσαμε στην κρίση εκείνη, εκτός της σημερινής οικονομικής, που ο Σεφέρης ονόμαζε "κατακόρυφη πτώση του Ελληνισμού". Που να ζούσε σήμερα να έβλεπε ότι συνεχίζουμε ακάθεκτοι τη διολίσθηση. με την ιλλιγιώδη επιτάχυνση της τραγωδίας του Τέλους...
Και τι κάνουν πολλοί; Δίνουν σημασία στα όσα λένε οι άφρονες της πολιτικής και κινούνται προς την κατεύθυνση της "έγκαιρης" αγοράς του υποτιθέμενου παραδείσου τους, αντιπερνώντας έτσι ανύποπτοι τις λειτουργίες των δραματικών στιγμών του χρόνου και την ερήμωση της κοινωνίας, με το μάτι της απόγνωσης που αμηχανεί το πνεύμα, να παραμένει αμετάθετο στην κοσμική επιφάνεια.
Και θα έρθει η ώρα που και ο Σταυρός θα γείρει από την κορυφή του για να φιλήσει τα πρόσωπα των "κρεμασμένων" από τα ικριώματα που μόνοι μας στήσαμε!..