Τις τελευταίες ημέρες διαβάζουμε πως κλείνει η συμφωνία για τη διάσωση του Μαρινόπουλου, δηλαδή της αλυσίδας, διότι ο ίδιος έχει σωθεί προ πολλού.
Τώρα τι διάσωση είναι αυτή η οποία στηρίζεται σε ένα νέο μεγάλο δάνειο, το οποίο υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν πιστεύω πως θα χορηγούσε καμία τράπεζα σε μια αλυσίδα σούπερ μάρκετ με τόσα προβλήματα, είναι μια άλλη υπόθεση.
Διαβάζουμε επίσης πως το 70% των προμηθευτών αποδέχεται ένα κούρεμα 50% των οφειλών της εταιρείας. Φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε πως στο σημερινό ασφυκτικό περιβάλλον και με τους ανθρώπους αυτούς να έχουν να δουν χρήμα από την εταιρεία κάμποσους μήνες, επικράτησε η λογική του κάλλιο πέντε και στο χέρι.
Ωστόσο η διάσωση του Μαρινόπουλου ήταν περισσότερο εξαναγκαστική παρά αποτέλεσμα μιας οικονομικής διαδικασίας ή ενός σχεδίου που πράγματι πίστευε ότι η εταιρεία μπορεί να αντέξει, να ισορροπήσει και να αναπτυχθεί.
Η χορήγηση του δανείου και το κούρεμα των υποχρεώσεων συνιστά παράλληλα μια μεγάλη αδικία προς όσους ανταγωνιστές του παρέμειναν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους προμηθευτές τους οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις είναι κοινοί.
Στην ουσία αποδεικνύεται έμπρακτα ότι μπορείς να μην πληρώνεις, να βλέπουν το φως της δημοσιότητας διάφορες αποκαλύψεις ως προς το πως έπεσε έξω η επιχειρήση και στο τέλος...τόσο να σου κάνουν σκόντο στα έξοδα όσο και να σου δίνουν φρέσκο χρήμα.
Το μόνο ευχάριστο της υπόθεσης είναι ότι οι εργαζομενοι της αλυσίδας αλλά και αρκετοί οι οποίοι εμπλέκονται ως υπάλληλοι προμηθευτών / συνεργατών του Μαρινόπουλου, θα σώσουν για κάποιο διάστημα την εργασία τους.
Όμως πολύ φοβάμαι ότι αυτό που δεν αφέθηκε να συμβεί ως νόμος της αγοράς τώρα, θα πραγματοποιηθεί στη συνέχεια με χειρότερες συνέπειες λόγω και της δυσμενούς συγκυρίας.
Μακάρι να διαψευστούμε.
Τουλάχιστον οι άμεσα εμπλεκόμενοι / ενδιαφερόμενοι ας εκμεταλλευθούν το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα.