Του Κώστα Βουλγαράκη
Τι
κι αν μας υπέδειξε το σωστό δρόμο, η
Αθηνά, η μεγάλη Θεά της Σοφίας ο
Έλληνας είναι αδιόρθωτος.
Μονίμως
κάθεται και παρακαλά τη Θεά, να επιλύσει
τα προβλήματα του. Επικαλείται ένα σωρό
θεωρίες, φιλοσοφίες και τεχνάσματα, για
να δικαιολογήσει τις αδυναμίες του,
επιρρίπτει συνεχώς όλα του τα λάθη,
στους δαίμονες (ξένα κέντρα) και σε
συνομωσίες των εχθρών του (που δεν ξέρει
ακριβώς και ποιοι είναι αυτοί).
Και
αν η Αθηνά (η θεά της σοφίας) δεν του
επιλύει τα προβλήματα του, τότε επικαλείται
τον Άρη, τον θεό του Πολέμου (κοινώς
τσαμπουκά), για να καθαρίσει. Και όταν
και εκεί σπάσει τα μούτρα του, τότε πια επαφίεται στην Ελπίδα.
Η
«Ελπίδα» όπως ξέρετε, σύμφωνα με τον
μύθο, είναι το τελευταίο δώρο των
Θεών, το αντίδοτο στην ανθρώπινη δυστυχία,
μετά την ανοησία, που έκανε την Πανδώρα,
νικημένη και από την αχαλίνωτη περιέργεια
της, να ανοίξει εκείνο το καταστροφικό
κουτί, που της έκαναν δώρο οι Θεοί, για
να τη δοκιμάσουν.
Έτσι
λοιπόν ο Έλληνας, ανοιγοκλείνει συνεχώς
το «κουτί της Πανδώρας», μαρμαρώνει και
καταστρέφεται και μετά ζητά ελπίδα,
τρώει ελπίδα και χέζει ελπίδα.
Είναι
το μόνο ον στη γη, που ζει μόνο για την
ελπίδα και την ξέρει όσο κανένα άλλο.
Μ’
αυτές τις σκέψεις φορτώθηκα (και
φορτίστηκα) πάλι, διαβάζοντας αυτόν τον νέο «χείμαρρο ελπίδας», που ξεχειλίζει
και πάλι στη Πατρίδα μας, απ’ αυτή την
«λαμπρή» σύναξη των Ηγετών του Νότου,
όπου με κύρος και αποφασιστικότητα, θα
καθαρίσει την «κόπρο λιτότητας της
Μέρκελ» και θα ξαναβάλει την Ευρώπη στο
«σωστό δρόμο», τραβώντας την, απ’ τ’
αφτί.
(βλ. http://www.kathimerini.gr/873982/article/epikairothta/politikh/mesogeiako-metwpo-8elei-o-al-tsipras?platform=hootsuite)
Θα
μου πεις, «τι θες και μιλάς, σε λίγες
ώρες θα ξέρουμε». Και όμως, εγώ δεν είμαι
ρεπόρτερ να καταγράφω γεγονότα, ούτε
και δημοσιογράφος, απλά για να τα σχολιάζω
εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς.
Έλκομαι και παρακινούμε, από την εκτίμηση
και την πρόβλεψη των γεγονότων, ως
προσωπική πνευματική άσκηση μου. Λέω
λοιπόν:
1. Πότε
και που, οι «μπατίρηδες» ήταν αυτοί, που
επέβαλλαν τη θέληση τους, στους παραλήδες
της εξουσίας, με διαγγέλματα και
δημοκρατικές διαδικασίες. Οι μόνες
περιπτώσεις που ξέρω, είναι αυτές δια της βίας, με επαναστάσεις και με
επιδρομές από ορδές και μπουλούκια.
2. Αν
επρόκειτο να γίνει κάτι ουσιαστικό απ’
τον Νότο, ως αντίβαρο στη «Δυναστεία
των Βορίων», αυτό για ευνόητους λόγους,
είμαι βέβαιος ότι θα γίνονταν είτε στο
Παρίσι, είτε στη Ρώμη.
3. Ότι
αποτέλεσμα κι αν προκύψει, είναι εξ
αρχής στιγματισμένο αρνητικά, διότι η
σύναξη αυτή, γίνεται με πρωτοβουλία και
στην έδρα του «μαύρου προβάτου» της
Νότιας γειτονιάς που δημιουργεί
πολλούς συνειρμούς επιφυλακτικότητας
(και άμυνας), στους «απέναντι».
4. Περιμένει
άραγε κανείς, τίποτα άλλο πιο ουσιαστικό,
από τα συνηθισμένα ευχολόγια (προς τη
Γερμανία, σε σχεδόν προεκλογική περίοδο)
για ουσιαστική αλλαγή πορείας.? Περιμένει
δηλαδή κανείς, μια Απόφαση Συνασπισμού
Δράσης του Νότου, όπως πχ «Εμείς πλέον,
όλοι μαζί, ψηφίζουμε έτσι ως μπλοκ
Νοτίων, επ’ αυτής της γραμμής».
5. Αντίθετα,
δίνουμε (και πάλι) βήμα στους ξένους, να
μας κάνουν συστάσεις, παρατηρήσεις και
γενικά να μας χέσουν μέσα στο σπίτι
μας, διότι (θα μας πουν): «Μα και σεις,
δεν τηρείτε τις υποχρεώσεις σας, σύμφωνα
με το Μνημόνιο. Προσπαθήστε περισσότερο
και μεις χαλί θα γίνουμε».
Τα
δε υπόλοιπα «χαρωπά», περί Brexit,
άνοδο των συντηρητικών-εθνικιστών,
αστάθεια του κατεστημένου συστήματος,
ανακατεμένα με αντιφατικές θεωρίες
οικονομίας, περί αναδιάρθρωσης της
βιωσιμότητας του Ελληνικού χρέους, κλπ,
κλπ, είναι η «Ελπίδα», με την όποια
ΟΛΟΙ ξέρουν ότι, οι Έλληνες πρέπει να
γεμίσουν το στομάχι τους (και πάλι), για
να πέσουν ξανά σε λύθαργο.
Ναι,
μα το Δία ... =)