Κωδωνοκρούστες δαίμονες, κάποιοι χειρουβικοί αναρχικοί, συνόμιλοι των νεκρών που γεωμετρούν τα μεγάλα στίγματα της ανθρωπιάς των προσώπων και των σημάτων, καταπροσωπούν τα έργα της μοίρας τους και χλευάζουν τα σπασμένα τους δάκτυλα, που λιώσανε κτυπώντας τον αμετακίνητο μεσότοιχο.
Συλλαμβάνουν εαυτούς να μονομαχούν με τις χίμαιρες. Κανένα λάλημα πετεινού δεν απελπίζει την αγρύπνια της εξωτερικής τους όρασης. Η εσωτερική τους ακοή με αρπακτική αίσθηση ηχογραφεί τη διαμαρτυρία του σκεπτικισμού που απελπίζει το μέλλον.
Η δύναμή τους αυτοφυής που κάνει την ψυχή τους να δουλεύει ακόμη, όσο κι αν όταν άνοιξαν τα χέρια τους να αγκαλιάσουν τον κόσμο και τους τα έκοψαν...
Δεν το έβαλαν κάτω ωστόσο. Στο αριστερό τους τότε κόλλησαν ένα ατσαλένιο και στο δεξί τους ένα χρυσό. Το ένα το δάγκωναν και δεν πονούσαν. Το άλλο το φίλαγαν κι αυτοί γελούσαν. Ελληνίζουσα γλώσσα από τότε μονάχα με το θεό τους μιλούσαν.
Είναι οι πραγματικοί κάτοχοι της αυτοφυούς τούτης "δύναμης". Ολοι αυτοί που δεν φοβούνται να βάλουν την οδύνη κατάσαρκα να γλείφει τα κόκκαλά τους, αλλά και δεν διανοούνται να κρατάνε στην αγκαλιά τους ένα κομμένο χέρι αρχαίου αγάλματος που να τους μουτζώνει.
Και συνεχίζουν με χαρακτήρες ιερογλυφικούς να ζωγραφίζουν στο πρόσωπό τους ένα χαμόγελο εφηβικό και τον όρκο στην καρδιά τους να φυλάνε, για να αληθέψουν τα όνειρά, τα οράματά, ακόμη και τα παραμύθια...
Ξέρουν ότι τα στόματα των εμφανιζόμενων ως "δυνατών", απ' όπου κι αν αυτοί αντλούν την όποια δύναμή τους, μιλάνε για στρέμματα ουρανού που ποτέ δεν αγόρασαν.
Γιατί δεν έχουν ποτέ συνειδητοποιήσει ότι χίλιες πανσέληνες νύχτες κάρφωσαν τα πόδια τους στη γη με εικοσιτετράωρες αγωνίες για εξουσία και μόνο εξουσία. Αιχμάλωτοι της βάναυσης ματαιοδοξίας τους και του εγωκεντρισμού τους παραμένουν μονίμως Φιλισταίοι!
Ναι, έχουν ένα μικρό παρελθόν, που είναι όμως χωρίς μέλλον. Γιατί στην πραγματικότητα είναι ένα παλιό χαρτονόμισμα που το τσαλάκωσαν χιλιάδες χέρια.
Ενα πλήθος νοικιασμένο "δυνατών" με το υποκριτικό χαμόγελο να ιχνογραφεί στο πρόσωπό τους την "απελπισία" της αδηφαγίας τους και με τους ρουφιάνους να κρυφακούνε πίσω από τις πόρτες τους. Και το πνεύμα του θανάτου να επιφέρεται έρημο υπεράνω τους, νεφέλη δίχως μορφή.
Είναι λοιπόν αυτοί οι δυνατοί; Είναι αυτοί οι δικτάτορες των αριθμών και της παραγωγής κοινωνικού πόνου οι δυνατοί; Αυτοί που πανηγυρίζουν στις αίθουσες των τροπαίων την αναπηρία τους, ενώ ο αυλός των σκεπτόμενων αυτού του τόπου ορφανός αναπαύεται θεοσεβής σε πικραμένα χείλη, μελωδώντας την υποστολή της ουτοπίας;
Το μέγα έτος γι' αυτούς είναι το παρόν με τον ατελεύτητο πανικό του. Μέσα σ' αυτό, είναι αυτό που ήταν. Το παρόν περιλαμβάνει τα πάντα. Αοιδοί στα συμπόσια των αθανάτων φασμάτων του πολιτισμού σπαράζονται και κατασπαράζουν. Χαρισματούχοι ομολογητές του θανάτου της ατομικής αθανασίας.
Για τους αληθινά δυνατούς, δεν πουλάνε γι' αυτούς τα σύγχρονα καταστήματα των υποκριτών της επιφανειακής δύναμης τίποτα. Και νιώθουν ότι δεν έχουν που να πάνε. Στους πέντε περιφέρονται δρόμους της γης, όταν κλείνει το μαγαζί του ο ήλιος, μα τους συντροφεύει η ψυχή του πλησίον τους που κατοικεί μέσα τους.
Αυτοί ωστόσο είναι οι πραγματικά δυνατοί. Πολέμιοι μιας προιούσας διάβρωσης των πολιτιστικών αξιών και άμβλυνσης της πολιτιστικής και κοινωνικής συνείδησης. Αποτελούν την αναμφισβήτητη έκφραση της γεροσύνης.
Δεν γνωρίζω τι θα έλεγε ο Νίτσε αν συναντούσε τους εμφανιζόμενους ως "δυνατούς" σήμερα. Αυτή η τεράστια, πολυσχεδής , όσο και παρεξηγημένη προσωπικότητα του ανθρώπινου πολιτισμού, που στέκεται ρωμαλέα ανάμεσα στο στοχασμό και τη φιλοσοφία και με τις απόψεις του προκαλούσε μεταφυσικό ρίγος και αγωνία, γνώση και επίγνωση των βασικών αρχών της προβληματικής και αναστροφή των πιο δύσβατων περιοχών της ανθρώπινης φύσης.
Εχω την εντύπωση ωστόσο, ότι αυτή η ασθενική φύση με τον άκρατο εγωισμό, που εισέβαλε ακάθεκτα στο ναό της ευρωπαικής φιλοσοφίας και προσπάθησε να γκρεμίσει πόρτες, παράθυρα, τρούλους και θεμέλια, ερχόμενος σε επαφή με τους σημερινούς δούλους της ματαιοδοξίας και της εφήμερης εξουσίας, θα ένιωθε καταμόνος το ρίγος της Απουσίας της "δολοφονημένης δύναμης", που ορθώνει τον αρχέγονο άνθρωπο στην αιώνια ρευστότητα του βιταλιστικού του παλμού.
Αν ο Νίτσε συναντούσε τους "δυνατούς" του σήμερα, δεν θα χρειαζόταν να τους εξηγήσει για τη μαρτυρία της συνείδησης και τον τιτανικό της παλμό. Θα τους έλεγε όμως ότι ο αιώνιος κύκλος των συνειδήσεων τους επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις!..
Και στους εγχώριους άβουλους, τους νανοειδείς της πολιτικής και ανίδρωτους υποτελείς της όποιας δύναμης μεγαλύτερης της εφήμερης δικής τους, ο Νίτσε με την απίθανη λογική του και την ελληνολατρεία που διέθετε, θα τους διέβρεχε με άφθονη έκκριση σιέλου, όπως αξίζει στους κατ' ευφημισμόν ανθρώπους, ή καλύτερα σε ομοιώματα ανθρώπων!