Του Στέλιου Συρμόγλου
Μήπως ντρέπεται ο Αλέξης Τσίπρας και η "αριστερή" του κυβέρνηση με τις δεξιές αποφύσεις της; Δεν ντρέπεται. Και κάνει κάθε "φιλότιμη" προσπάθεια ο πρωθυπουργός με το "σύνδρομο Μυνχάουζεν" να το αποδεικνύει με την αθυρογλωσσία του και με το απύθμενο θράσος του, όπως χθες κατά την καθιερωμένη συνέντευξή του στη ΔΕΘ.
Χωρίς προσχήματα ο Αλέξης Τσίπρας με αυτάρεσκο και με εκείνο το "εξυπναδίστικο" νεοελληνικό ύφος του "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω" επί της ουσίας "κατάργησε" την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, προκαταλαμβάνοντας την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη συνταγματικότητα του Νόμου Παππά, μιας άλλης κυβερνητικής φιγούρας μ' όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της υποκρισίας και της απαιδευσίας, αλλά και της διαπλεκόμενης παλαιοκομματικής λογικής.
Μήπως ντρέπονται οι υπουργοί της κυβέρνησης, που στο σύνολό της παρουσιάζει εικόνα γκροτέσκο, μ' όλα τα αντιαισθητικά στοιχεία που περιφέρουν τα κυβερνητικά στελέχη, "σωρευμένα" σ' ένα σακίδιο στον ώμο τους; Δεν ντρέπονται, βέβαια. Εχουν εξοβελίσει κάθε συναίσθημα ντροπής και με τις δηλώσεις τους εμφανίζονται "μετέωροι" ανάμεσα των συγκυριών και άβουλοι στην αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων, που προσδίδουν νέες διαστάσεις στο κοινωνικό δράμα.
Η κυβέρνηση και οι διάφορες "καρικατούρες" της πολιτικής δεν ντρέπονται. Χρειάζεται άλλωστε υπόβαθρο ψυχικό η ντροπή. Δεν ντρέπεται κανείς επειδή κάνει ντροπής πράγματα, αλλά επειδή έχει μέσα του την αρετή της ντροπής!
Από ποιους αλήθεια της κυβέρνησης ζητούμε ντροπή, που αποτελεί μάλιστα έννοια ταυτόσημη με την ευαισθησία;
Μήπως ντρέπεται η αντιπολίτευση; Πως ντρέπεται όταν γινόμαστε αποδέκτες υπερχειλίζουσας βεβαιότητας ότι θα "τα πήγαινε καλύτερα" ή προσκρούει η λογική μας σε αλλοπρόσαλλες εκτιμήσεις, με υπόβαθρο πάντα τις βερμπαλιστικές δηλώσεις;
Ολοι τους, μα όλοι τους, ευρισκόμενοι για χρόνια στους κόλπους ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, πέρασαν απ' όλες τις αποξηραντικές μηχανές ευαισθησιών και...χειρουργήθηκαν συναισθηματικά και ψυχικά. Σκοπός; Η δημιουργία ενός αντιανθρώπινου πειράματος με αριστερές προρρήσεις, σοσιαλιστικες αποφύσεις και δεξιές προσφύσεις.
Χωρίς δισταγμό. Με προγραμματισμένο τον αλληλοσπαραγμό κα ιτις εντάσεις. Ενας εσμός ντόμπερμαν που σε κάποιο σφύριγμα υπερήχων είναι έτοιμα να αλληλοσπαραχθούν, ενώ σε νορμάλ κατάσταση και με δέλεαρ την εξουσία, είναι προγραμματισμένα να μας ταλαιπωρούν!
Η πολιτική δειλία και η αδιάντροπη πολιτική πρακτική επαναλαμβάνεται και οι πολίτες εθίζονται στο ψέμα και στην υποκρισία. Ετσι τα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας παραμένουν, οι εντυπώσεις διαμορφώνονται κατά τις επιταγές της πολιτικής συγκυρίας, αλλά ακόμη και τα εθνικά θέματα τραβούν το μοιραίο δρόμο τους. Και κανένας δεν υποχρεώνεται τελικά να απαντήσει σε κανέναν, ούτε να απολογηθεί ενώπιον του έθνους!
Το αποτέλεσμα; Οι μισοί για τους άλλους μισούς είναι απατεώνες, ακόμη και προδότες ή μειοδότες. Δηλαδή το μόνο προνόμιο των Ελλήνων είναι να διαλέγουν τον εθνικό τους απατεώνα ή μειοδότη. και μάλιστα χωρίς το συναίσθημα της κοινωνικής ντροπής!
Ούτε σ' αυτή την ύψιστη δημοκρατική διαδικασία της εκλογής δεν υπεισέρχεται η ντροπή, έστω και εξ' ανάγκης!
Και οι Ελληνες παραμένουν συλλέκτες των χειρίστων, πληρώνοντας μονίμως τις χείριστες των χειρίστων συνέπειες. Και πάλι χωρίς ντροπή, αυτή τη φορά κοινωνική. Χωρίς ντροπή για την εξευτελιστική ανοχή. και το έθνος βουλιάζει στα νερά του Αιγαίου.
Ετσι, για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Γιατί, αυτή η αντίληψη της "μη ντροπής", υπονομεύει και ναρκοθετεί τα πάντα. Ανατρέπει έννοιες, δίνει ερεθίσματα στους επιπολάζοντες και τους συνθηματολόγους, που προάγουν το ψεύδος σε αλήθεια.
Και με την χωρίς ντροπή πολιτική και την χωρίς ντροπή κοινωνική ανοχή, δεν αναδύεται απλώς το κοινωνικό δράμα από τα "ρυτιδιασμένα χέρια" της εικονογράφησης του κειμένου, αλλά μαζοποιούνται οι ήδη αποβλακωμένοι και επέρχεται η πλήρης αναστροφή. Και θεωρείται το ψεύδος αλήθεια.
Και η κοινωνία μετατρέπεται σε "τσιμέντινη" ή "γύψινη" ή αναπολητική παλαιών καλών εποχών!