·
Από τον κυκλαδικό πολιτισμό, που άνθισε την 3η περίπου χιλιετία προ κοινής εποχής (ΠΚΕ), έως το 222 ΠΚΕ, στην πλειονότητά του, ο ελληνικός κόσμος λειτουργούσε μέσω των από κοινού ελέγχου και ευθύνης ανθρώπων κυρίαρχων εν ελευθερία. Το μέγιστο δε επίτευγμά τους ήταν, την εποχή της κλασικής Ελλάδος, η ενδογενώς οικολογική, κοινωνική δομή λήψης των από κοινού αποφάσεων, κάθε φυσικά κυρίαρχης πολιτείας εν ελευθερία.
·
Κατά την εκατονταετία 322-222 ΠΚΕ, μέσω της βίας, της παραφυσικής και της φαυλοκρατίας, το ολοκληρωτικό καθεστώς απολύτου δεσποτισμού δολοφονεί την πολιτεία, και επιβάλλει εξωγενώς την γραφειοκρατική ιεραρχία, της εσαεί αφύσικης εξουσίας και ισχύος του. Έκτοτε, ο ελληνικοί άνθρωποι, δεν είμαστε πλέον οι πραγματικοί πολίτες φυσικά κυρίαρχων πολιτειών εν ελευθερία, αλλά επιβιώνουμε ως οι ολοκληρωτικά υποταγμένοι δούλοι-υπάλληλοι και ιθαγενείς-υπήκοοι του δεσποτικού καθεστώτος, σήμερα υπό την τυραννική αριστερο-κεντρο-δεξιά κομματοκρατία του.
·
Η παρούσα προβληματική του ελληνικού μας κόσμου δεν είναι η κατάληψη της εσαεί αφύσικης εξουσίας και ισχύος, διότι τούτο μόνον θρέφει, τρέφει και διαιωνίζει την γραφειοκρατική ιεραρχία του δεσποτικού καθεστώτος. Η παρούσα προβληματική του ελληνικού μας κόσμου είναι η ανάπλαση της φυσικά κυρίαρχης πολιτείας εν ελευθερία, μέσω της κατά τόπους και από κοινού δημιουργίας της ενδογενούς οικολογικής, κοινωνικής δομή λήψης των από κοινού αποφάσεων ανθρώπων ελληνικών, χωρίς κανένα απολύτως κεντρικό καθεστωτικό καπέλωμα.
·
Δομικά, τα αντίπαλα στρατόπεδα είναι η άνωθεν και εξωγενώς επιβεβλημένη γραφειοκρατική ιεραρχία του δεσποτικού καθεστώτος, έναντι της ενδογενούς οικολογικής, κοινωνικής δομή λήψης των από κοινού αποφάσεων της πολιτείας. Εννοιολογικά, οι αντιμαχόμενες έννοιες είναι η εσαεί αφύσικη εξουσία και ισχύς, έναντι της φυσικής κυριαρχίας της πολιτείας, με μεγάλες χρονικές καθυστερήσεις και υστερήσεις μεταξύ τους, που σχηματίζουν τον φαύλο κύκλο εξουσίας-κυριαρχίας (βλέπε ένθετο σχήμα).