Και χάνουμε κάθε φορά το τρένο της ιστορίας. Και "μαντρωμένοι" στην πλάνη και στον ρεαλιστικό μηδενισμό της πολιτικής αβελτερίας, παρακολουθούμε απαθείς και ενίοτε ευδαίμονες "πανηγυριστές" να αιωρούνται οι ελπίδες μας στο τεντωμένο σχοινί της πολιτικής κουφότητας και των ακαταλαβίστικων κυβερνητικών μυκηθμών.
Και αρνούμαστε να δεχθούμε ότι για εκφραστεί πλέον η προοπτική της ελληνικής κοινωνίας χρειάζεται μια γλώσσα καινούργια, ειλικρινής και ένα πολιτικό ύφος και ήθος που να μη βγαίνει από την εθιστική μας λειτουργία, αλλά από την ατομική και κοινωνική βυθοσκόπηση.
Ο εθισμός μας στο μηδενισμό και η ισοπεδωτική μας αντίληψη, που αναδύονται από την πολιτική, αλλά που μας παρουσιάζονται σ' ένα περίτεχνο περιτύλιγμα, δεν μας επιτρέπουν να διεκδικήσουμε τόσο το ρεαλισμό του παρόντος, όσο και την κριτική στάση που προβληματίζει και πείθει. Τα πρόσωπα αφομοιώνονται μέσα στα γεγονότα που πλαταίνουν και δημιουργούν τις καταστάσεις-πλαίσια, που ευνοούν την πονηρία των κυβερνώντων.
Και μας κρατούν βατό το πέρασμα στην καθολική στάση ζωής μέσα στις βιωμένες πραγματικότητες. Ετσι μας εντυπωσιάζουν τα επικοινωνιακά τεχνάσματα της κυβέρνησης. Ετσι η αντίστασή μας έχει χάσει το στέρεο σχήμα της και γίνεται ένα με τη σωρεία των κενών σε περιεχόμενο πολιτικών λέξεων.
Οι "δικτάτορες" των αριθμών, τα κοινωνικά κρεματόρια εξαιτίας των πολιτικών πρακτικών, η αδηφαγία της άρχουσας οικονομικά τάξης και οι χρεοκοπημένες ηθικές, αυτή η πολλότητα του νοήματος του κοινωνικού δικαίου, όπως προβάλλει από διαπλασμένες καταστάσεις, μας αφήνουν εν πολλοίς αδιάφορους και εκ των πραγμάτων οδηγούμαστε στη δουλικότητα της προσαρμογής σε συγκεκριμένη θεώρηση.
Δεν πρόκειται απλώς για ισοπεδωτική αντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας από τούτη τη γραφίδα. Ξεπερνώντας τις επιφάνειες και τις αστικές αβρότητες, ξεπερνώντας την ανασφάλεια και τη φοβία μας, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Και είναι καιρός να "ξεβρακώσουμε" την ιματισμένη πολιτική υποκρισία, που κρατάει το κεφάλι μας καταχωνιασμένο σο μουμιοποιημένο μηδέν, που κάνει τον κοινωνικό θάνατο πιο πεθαμένο!
Πόσο θα παρατηρούμε ως ικέτες της ελπίδας το κρεσέντο μιας αντιαισθητικής πολιτικής; Μιας πολιτικής όπερας με το δραματικό στοιχείο ευτελισμού των θεσμών και του Συντάγματος, με υποτείνουσα την κοροιδία, με το σαρκασμό του δυνατού και τη σάπια καρδιά των πολιτικών ιερουργών. Αυτή η πολιτική λειτουργία τελετουργείται μέσα στο απόλυτο μηδέν, που παριστάνει το απόλυτο είναι.
Κι όταν ευτελίζονται και απομυθοποιούνται οι θεσμοί και οι πολιτικές δυνάμεις, τότε η ευθύνη πέφτει στην κοινωνική ανευθυνότητα. Πόσο ακόμη θα συστοιχιζόμαστε με την ανευθυνότητα; Πόσο θα επιτρέπουμε πρόσωπα και οράματα να μένουν αδικαίωτα, γιατί δεν μπόρεσαν να υπάρξουν ποτέ; Πόσο θα ανεχόμαστε τους ανίκανους γυρολόγους της "σωτηρίας"μας, που έκαναν τη μηδενισμένη αναζήτηση αναγκαιότητα των λιμασμένων για ολίγον άρτον και θεάματα;