Το 1988, είχα την τύχη, να επισκεφτώ όλες τις μεγάλες πόλεις της Αυστραλίας, με το ΕΚΠ ΑΡΗΣ. Η μεγαλύτερη χαρά και συγκίνηση μου, ήταν ότι εκεί ανακάλυψα μια άλλη, πραγματική Ελλάδα, πανέμορφη, αγνή, παραδοσιακά στέρεα, Εθνικά υπερήφανη και παραγωγικά δυναμική, όπως την είχα γνωρίσει στη νεότητα μου και όπως την έβλεπα και εξακολουθώ να την βλέπω στα όνειρα μου.
Σ’ αυτή την μακρινή όμορφη Ελλάδα, πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζε η Κρητική Κοινότητα, που ακτινοβολούσε σεβασμό και αναγνώριση, με τις αρχές και με τις παραδόσεις της, με την κουλτούρα και την ιστορία της, με τις στολές, τους χορούς και τα τραγούδια της, αλλά και κυρίως, με τη λεβεντιά, την περηφάνια και τον Κρητικό αέρα, των Κρητών ομογενών μας, που τα διατηρούν και τα διαφυλάττουν, ως ιερά κειμήλια και την «μαγιά», για να πλάθουν τις επόμενες γενεές των.
Μερικά χρόνια αργότερα, επισκέφτηκα την Αμερική και έζησα εκεί ένα διάστημα, όπου και εκεί, γνώρισα μια ίδια όμορφη μικρή Ελλάδα, όπως αυτή της Αυστραλίας. Όπου και εκεί πάλι, ήταν ευδιάκριτη και πρωτοπόρα, η Κρητική λεβεντιά και το ισχυρό «όνομα ταυτότητας», που διακρίνει τους Κρήτες ομογενείς μας.
Η συνέχεια ήταν το ίδιο συναρπαστική! Γύρισα όλο τον κόσμο (πραγματικά όλο) και υπηρέτησα στο εξωτερικό, όπου διαπίστωσα πόσο μεγάλη τιμή είναι να δηλώνεις Έλληνας και πόσο ξεχωριστός νοιώθεις, όταν λες «είμαι Κρητικός»!
Οι πάντες στον κόσμο, σέβονται την Ελλάδα μας, διότι αναγνωρίζουν ότι αυτή, έδωσε τα φώτα του Πολιτισμού και έβαλε τον κόσμο, σε μια νέα πορεία. Οι πάντες όμως επίσης, αναγνωρίζουν την Κρήτη, ως αυτή που όρθωσε τον μπέτη της και με την λεβεντιά της ως ανάχωμα, αντιμετώπισε τη φασιστική επέλαση, δίνοντας έτσι χρόνο, στους τρομαγμένους λαούς, να οργανωθούν και να αναντρανίσουν, για να ΣΩΘΕΙ ο κόσμος.
Είναι λοιπόν, μεγάλη τιμή και περηφάνια, να είσαι Έλληνας και μεγάλη ευθύνη, να είσαι Κρητικός.
Να έχεις δηλαδή μέσα σου, αρχές και παραδόσεις, λιτότητα και σοβαρότητα, θάρρος και ακεραιότητα, πνεύμα αδέσμευτο σαν το αγρίμι στη μαδάρα μας (το κρι-κρι) και επιβλητικό, σαν τον Χρυσαετό ψηλά στον ουρανό του τόπου μας.
Σήμερα η Κρήτη μας, βουλιάζει από τους επισκέπτες, έχει τη θέση πρώτης προβολής στα μέσα επικοινωνίας όλου του κόσμου, γίνεται τραγούδι παντού, ντοκιμαντέρ, ταινίες και σειρές, γυρίζονται στον τόπο μας, για να μεταφέρουν έτσι, τις ομορφιές και την παράδοση μας παντού, για να δείξουν και να μπολιάσουν τις εκεί γενιές, με τα ιδιαίτερα χαρίσματα και τις αρχές των Κρητών.
Η Κρήτη σήμερα έγινε «μόδα», αλλά ο Κρητικός, ΠΡΕΠΕΙ να μείνει ακέραιος και αυθεντικός, για να διατηρηθεί η Κρήτη μας, ως φάρος ελπίδας.
Αντιλαμβάνομαι ότι και άλλοι –ΟΛΟΙ- θα είναι και θα πρέπει να είναι, εξ ίσου υπερήφανοι για την καταγωγή και τον τόπο τους. Και όσο πιο υπερήφανοι είναι, τόσο πιο άσβεστη και ισχυρή, θα είναι η ελπίδα για τη Χώρα μας.
Αυτές οι σκέψεις με ζώνουν και αναζωπυρώνουν μέσα μου, αισθήματα οργής και αγανάκτησης, κάθε φορά που βλέπω μαϊμουδιάριδες «Κρητικούς», να εξαργυρώνουν το brand name της καταγωγής τους, για την προβολή και την καταξίωση τους, ισοπεδώνοντας έτσι κάθε ιερό και όσιο, της τιμής και της παράδοσης μας.
Δεν αρκεί κάποιος, να αφήνει μούσια και να φορά Κρητικό κρουσάτο μαντήλι στην κεφαλή ή να φορά ένα μαύρο πουκάμισο και να μοστράρει πέντε βαριές κουβέντες, με το Κρητικό ιδίωμα, για να περνιέται «Κρητικός».
Και πολύ περισσότερο, να ξεχειλίζει χυδαιότητα και αλητεία, ως ένδειξη Κρητικού τσαμπουκά ή να πουλά αντριλίκι, σε ανασφαλείς γυναικούλες και νταηλίκι σε ξαρμάτωτους καταπιεσμένους, την ώρα που αυτός, κάθεται καβάλα στ’ άλογο της εξουσίας, προστατευμένος στην ασυλία του και αρματωμένος, μ’ όλη την αναλγησία και την υπεροψία που τη διακρίνει.
Οι Κρήτες μιλούν λίγο και όταν έχουν να πουν κάτι σε κάποιον, τότε του το λένε «μπέτη με μπέτη», κοιτάζοντας τον, ίσα στα μάτια και με το χέρι τους, πάνω στο ζωνάρι τους. Δεν γράφουν βρισιές στους τοίχους, ούτε και ξεκατινιάζονται κραυγάζοντας ασυνάρτητα, στην πλατεία του χωριού, διότι έτσι προκαλούν την χλεύη, γίνονται ανέκδοτο και ευκαιρία για κάθε είδους troll. Εξάλλου, οι αήθεις χαρακτηρισμοί κατά πάντων, οι αστήρικτες κατηγορίες κατά πάντων, οι απειλές και η αλητεία κατά πάντων, είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του κάθε φασίστα και τέτοια ρετσινιά, δεν αρμόζει σε Κρητικό, δεν μπορεί ΚΑΝΕΝΑΣ να τη φορτώσει πάνω μας.
Δεν δέχομαι λοιπόν και με προσβάλλει βάναυσα, η συμπεριφορά του κάθε Κρητικού, που σφετερίζεται και γελοιοποιεί την Κρητική μου ταυτότητα. Δεν με απασχολεί και ούτε κρίνω την πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα κανενός Κρητικού, είτε αυτός λέγεται Πολάκης, είτε Μητσοτάκης, είτε Κεγκέρογλου, είτε Μιχελογιαννάκης και Βαλυράκης. Με απασχολεί όμως σοβαρά, πως αυτοί όλοι τους, τιμούν και πως προβάλλουν την Κρήτη μας, με τον χαρακτήρα, την λεβεντιά και την προσωπικότητα τους.
Αν κάποιος απ’ όλους αυτούς, θέλει να αερομπαλωτάρει και να τζαμπουκαλεύεται από το Twitter, ας βάλει όποια μαύρη κελεμπία θέλει και ένα τσεμπέρι στην κεφαλή του κι ας ανέβει πάνω στη σκηνή, παρέα με τον Λαζόπουλο, να δώσουν την παράσταση τους στους «10 χαζούς Παύλους»!
Μόνο, μη ξεχάσει, στη λεζάντα να γράψει : «Ο Λάκης και ο ποΛάκης»!
Σου φαίνεται μωρέ Παυλή, αυτός ο Κρητικός, να λέει κουζουλάδες;