Πρώτο θέμα απόψε στα κανάλια η μη υποβοηθούμενη ευθανασία του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Βέλλιου. Τι σημαίνει μη υποβοηθούμενη ευθανασία; Μάλλον αυτοκτονία.
Όλοι είχαν να πουν ένα καλό λόγο για τον άνθρωπο ενώ πολλοί μίλησαν με θαυμασμό για την πράξη του.
Και εδώ, παρακινημένος από το διαδικτυακό σχόλιο της φίλης μου, Βάλιας Αλεξίου, έχω ένσταση. Δεν κερδίζεις την αξιοπρέπεια δίχως να δώσεις τη μάχη και μάχη, για όσους τα έχουμε περάσει, δε σημαίνει να βρίσκεσαι απαραίτητα με ορούς στα χέρια. Ξέρω ανθρώπους που ακολούθησαν θεραπείες και εξουδενώθηκαν ταχύτατα, όπως επίσης περιπτώσεις που δεν έκαναν απολύτως τίποτε, έζησαν περισσότερο και ταλαιπωρήθηκαν λίγο στο τέλος.
Ωστόσο ο Βέλλιος έφυγε με ένα βαρύ φορτίο. Το φόβο του θανάτου κι ας έγραψε πως δεν τον φοβάται. Τον φοβόταν και για αυτό δεν άντεχε άλλο. Και τον φοβόταν, όπως όλοι μας άλλωστε, ένα τόνο περισσότερο διότι δεν πίστευε στο Θεό.
Δίχως Θεό δεν υπάρχει ελπίδα. Κι αν ακόμα δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να εφεύρουμε έναν, είχει πει ο Βολτέρος.
Ο Θεός επισκέφθηκε με το δικό του τρόπο τον εκλειπόντα. Έχει περίεργους τρόπους αυτός ο Θεός μας για τα ανθρώπινα μέτρα. Θυμάμαι τον καλό φίλο, πατέρα Νεκτάριο Μουλατσιώτη να μου λέει ότι ο Θέος στη σχέση του μαζί μας είναι "λίγο τρελούτσικος" με την έννοια πως θέλει να τον αγαπούν τα παιδιά Του, όπως ο Ιδιος αυτά. Ωστόσο ο Βέλλιος δεν αντελήφθη την επίσκεψη. Έφυγε και δεν άνοιξε στον Επισκέπτη. Τώρα λογικά θα έχει διαπιστώσει, πως παρά τις πολλές σωστές θέσεις που εξέφρασε στις αναλύσεις του, εδώ έσφαλε. Τώρα το πως η Εκκλησία κηδεύει έναν άνθρωπο που αφενός αυτοκτόνησε κι αφετέρου δεν πίστευε, είναι ένα άλλο θέμα.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς σε ένα Θεό όπως ο Τριαδικός. Οι θεοί είναι συνήθως για να λύνουν προβλήματα και να κάνουν τη ζωή μας εύκολη. Τι Θεός είναι αυτός που αφήνει τα δεινά στον κόσμο ή τις ασθένειες; Τι Θέος είναι αυτός που αφήνει το παιδί Του να υβριστεί, να φραγγελωθεί, να περιγελασθεί και να σταυρωθεί; Είναι μάλλον ένας Θεός σιδηρουργός που σφυρηλατεί ψυχές μέσα από τη δοκιμασία. Αν δε δοκιμάσεις κάτι, πως θα ξέρεις ότι είναι καλό;
Εν προκειμένω κερδισμένη μάχη είναι μόνο εκείνη που δόθηκε έως το τέλος. Εκείνη που δεν πέταξες τα όπλα. Και χαμένη εκείνη που δε δόθηκε. Είναι το ταξίδι της Ιθάκης του Καβάφη έως το τέλος.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Πρέπει να στήνουμε μπροστά μας όσα μας γεννούν το φόβο.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Και η Ιθάκη είναι όλη η ζωή μας. Από την αρχή έως το τέλος. Αν κατέβεις νωρίτερα ή πηδήξεις στο νερό, τότε την Ιθάκη δεν την έζησες και σίγουρα δε θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Είναι συγκλονιστικό να φεύγεις δίχως να περιμένεις τίποτε. Χωρίς ελπίδα.
Στον αντίποδα είναι συγκλονιστικό να φεύγεις ελπίζοντας σε κάτι. Το είδα αυτό σε κόσμο που πήγαμε μαζί πάνω στο πλοίο αλλά η δική τους Ιθάκη ολοκληρώθηκε.
Θυμάμαι τον πατέρα του κουμπάρου μου, παρά τα όσα αντιμετώπιζε λίγες ημέρες πριν πεθάνει, σταυροκοπιόταν και δοξολογούσε το Θεό λέγοντας ΄"πάλι καλά, τι να πουν και οι νεφροπαθείς". Έφυγε με το Θεό στο στόμα και συνήθιζε να λέει στο γιο του, δείχνοντας με το δάκτυλο την καρδιά του πως "να τι θα πάρουμε φεύγοντας".
Και πόσους ακόμη ήρωες, αξιοπρεπείς που έδωσαν τη μάχη ως το τέλος θα μπορούσα να σας απαριθμήσω.
Δυστυχώς η ζωή δεν είναι μια ευθεία γραμμή. Έχει τις φουρτούνες και τις μπουνάτσες της. Ποιος ξέρει πόσο λάδι έχει ακόμη το καντήλι του; Το μόνο σίγουρο είναι πως σώζεται. Σκεφθείτε όσοι έχετε παιδιά και γονείς εν ζωή, πως κάποια στιγμή αυτή η όμορφη αλυσίδα θα σπάσει, θα χάσει έναν κρίκο, και μετά έναν άλλο, κι έναν άλλο, ίσως προστεθούν νέοι στην πορεία.
«Ποιος να ξέρει πώς έχει μοιράσει τις μέρες μας της χαράς, Ποιος να ξέρει στο βλέμμα Του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας»
Ποιος να ξέρει πώς έχει μοιράσει τις μέρες μας της χαράς, πόσες φορές έφερα στο νου αυτό το φοβερό στίχο του Τώνη Βαβάτσικου.
Κανείς δεν ξέρει και για αυτό ακριβώς πρέπει να είμαστε ευγνώμωνες που στεκόμαστε στα πόδια μας εμείς και οι δικοί μας. Δε μας χρωστά ο Θεός να ξημερωνόμαστε γεροί και να βραδιάζουμε υγιείς. Δε μας οφείλει το νερό που πίνουμε και το σκέπασμα που μας ζεσταίνει.
Σε κάθε περίπτωση κι ενώ όλοι μας, κι εσείς που τυχόν διαβάσατε το κείμενο κι εγώ, ταξιδεύουμε ο καθένας με προορισμό την Ιθάκη του και ζώντας την ήδη. Εύχομαι από καρδιάς σε όλους, όταν έρθει η στιγμή της δοκιμασίας να μη χαθεί ούτε η πίστη ούτε η ελπίδα για τον καθένα μας. Είναι τα μεγάλα όπλα της μάχης.
Καλή Δύναμη σε όσους τώρα μάχονται. Είναι η δική τους ώρα, να δείξουν πόσο πραγματικά μεγάλοι μπορούν να γίνουν.
Καλή Δύναμη σε όσους τώρα μάχονται. Είναι η δική τους ώρα, να δείξουν πόσο πραγματικά μεγάλοι μπορούν να γίνουν.
+ + +
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.