Ας αθροίσουμε τις δικές μας μεγάλες στιγμές! Ο στοχασμός του μέλλοντος μας υποχρεώνει να αξιολογήσουμε την έννοια του τωρινού, να προσδιορίσουμε την ισορροπία ανάμεσα στις ιδέες, να θέσουμε το πρόβλημα της χρονικής σειράς, αφού μπροστά στις αμέτρητες αθλιότητες που βιώνουμε, για πολλούς το μέλλον έχει γίνει μια κραυγάζουσα αβεβαιότητα, μια αμφίρροπη έννοια, ενίοτε χωρίς σημασία.
Η αιωνιότητα άλλωστε, υπό το βάρος των δυσβάστακτων καταστάσεων, στο επίπεδο που ο καθένας τις βιώνει, δεν σου προσφέρει πολλά. Μόνον οι στιγμές μένουν αιώνιες. Ο κόσμος δεν εξαρτάται από την αυτάρκεια του εφήμερου.
Ενα περπάτημα είναι όλα προς το τέλος!..
Η ομορφιά είναι δεμένη με το θνητό, το προσωρινό. Η έννοια της απόλυτης ύπαρξης οδηγεί τον άνθρωπο σε μια απροσέγγιστη ουδετερότητα. Ετσι, φτάνει να αποδέχεται κανείς σχεδόν όλα χωρίς να αντιδρά και να μην θέτει ερωτήσεις για την ανείπωτη κωμωδία, που είναι όλα όσα βιώνει και αποδέχεται.
Διατρέχουμε δύσκολους καιρούς. Και θα συνεχίσουμε αυτή την πορεία προς το "άγνωστο". Και αξίζει να "καθρεπτιστούμε" στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Ακόμα και όσοι ανίδεα εξασφαλισμένοι και απερίσκεπτοι προσπερνάμε την πραγματικότητα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πολλοί υποφέρουν. Και να δούμε στον καθρέπτη της ταλαιπωρίας τους, το δικό μας "πρόσωπο", μιας ανατροπής της ζωής μας, πιθανώς αύριο, μεθαύριο ή στο εγγύς μέλλον.
Ετσι θα καταλάβουμε ένα κόσμο που δεν μπορεί να χορτάσει ούτε φαγητό, ούτε όνειρο. Ολους αυτούς που προσπαθούν να τους θρέψουν με παχυλά λόγια. Τα όνειρά τους τσαλαπατημένα. Τα ιδεώδη είναι λέξεις χωρίς αντίκρυσμα. Οι αρχές και οι αξίες της ζωής τους έχουν βγει όλες ή σχεδόν όλες στο σφυρί, τα αισθήματα πνίγονται στην κούνια τους ή εξαφανίζονται μπροστά στον θρίαμβο της προδοσίας των ελπίδων τους, των ελπίδων μας τελικά!
Μια πορεία περιπλάνησης μέσα στο τίποτα. Και το τίποτα, το "μηδέν εν", δεν είναι μια αφηρημένη σύλληψη. Είναι μάλλον μια στάση ψυχική, μια περιγραφή της πτώσης του ανθρώπου. Είναι η κυριαρχία της απαξίας. Είναι η εκμηδένιση κάθε σημασίας και κάθε αξίας. Είναι το περπάτημα προς το τέλος!
Πρέπει ωστόσο να υπάρξει αντίδραση στην εκμηδένιση και την εγκατάλειψη. Και υπάρχουν δύο στοιχεία που μπορούν να μάχονται τον "θρίαμβο" της εξαθλίωσης. Το ένα είναι η αγωνία και το άλλο η καλοσύνη. και τα δύο αυτά στοιχεία υπάρχουν στον άνθρωπο, έστω κι αν εκδηλώνονται σε κάποιες στιγμές. Υπάρχουν όμως. Κι αυτές οι στιγμές διαλύουν σαν κεραυνοί το ζόφο της απαξίας.
Η αγωνία του ανθρώπου εκδηλώνεται στη ρήξη. Αυτή η ρήξη μπορεί να αναδυθεί σαν "επανάσταση", αλλά και σαν απόρριψη του δεδομένου σάπιου συστήματος. και φυσικά μπορεί να είναι μια δέσμη απλώς ιδεών, μια ιδεολογία, αλλά μια πράξη, μια κίνηση. Η ρήξη γίνεται κι αυτή σε μια στιγμή. Είναι κι αυτή ένας κεραυνός μέσα στη νύχτα.
Το δεύτερο στοιχείο, και πολλές φορές υπέρτερο της αγωνίας, είναι η καλοσύνη. Εδώ πρόκειται πάλι για τη στιγμή. Η έκφραση μιας στιγμιαίας και αυθεντικής καλοσύνης καθαιρεί κάθε αδήριτη αναγκαιότητα. Είναι το κατ' εξοχήν στοιχείο,που κάνει τον άνθρωπο ανθρώπινο και τη ζωή βιωτή.
Βέβαια δεν σημαίνει ότι οι στιγμές δεν εξευτελίζονται, δεν προδίδονται και δεν σταυρώνονται. Κάθε στιγμή αγωνίας και καλοσύνης οδηγείται ενίοτε στον Γολγοθά της. Αυτό όμως είναι το μεγαλείο της Ανθρωπιάς!
Η κατάντια της χώρα μας είναι αναντίρρητη. Και ο κοινωνικός πόνος δεν επιδέχεται παρωπίδες. Κι όταν η αστραπή ανάβει, το μόνο που βλέπουμε είναι πόνος και δάκρυα. Κι ωστόσο, είναι οι αστραπές που έχουν σημασία κι όχι αυτό που βλέπουμε στο φως τους. Κι αυτό, γιατί νιώθουμε ότι τα "πάντα οιακίζει κεραυνός".