...Την ίδια ώρα που χιλιάδες Ελληνες "έκαψαν όλα τα σπίρτα και έπλασαν το δικό τους θάνατο", όπως θα μας έλεγε ο ποιητής τιτλοφορώντας την ποιητική του συλλογή με σαφείς αναφορές στον κοινωνικό πόνο.
Και η άποψη αυτή δεν βρίσκεται μόνο στον τίτλο της όποιας ποιητικής συλλογής, του όποιου άγνωστου ποιητή, αλλά θεμελιώνει με βαθύτατο στοχασμό και φιλοσοφική συνέπεια την παρουσία του μηδενός στην κοινωνία, που αποτελεί συγχρόνως και την ολοκληρωτική απουσία.
Για την εικονιζόμενη πολιτική φιγούρα ο πλέον αρμόδιος να αναφερθεί είναι ένας επιθεωρησιογράφος και να τον υποδυθεί ένας κάποιος διασκεδαστής τρίτης διαλογής και στην καλύτερη περίπτωση να ασχοληθεί ένας κάποιος Μάρκος Σεφερλής!..
Γιατί, όσα θα έλεγε ο ποιητής μας έχουν τις ρίζες τους στη σύγχρονη αμφισβήτηση του κόσμου των αξιών και στην αναζήτηση μιας διαφορετικής κλίμακας στη μέθοδο της σύλληψης και της ερμηνείας του κοινωνικού πόνου. Εμείς όμως θα μπορούσαμε να πούμε πως το πρόβλημα δεν είναι τι ακριβώς ήταν στην αρχή της κοινωνικής εξαθλίωσης, αλλά πότε και από ποιους δημιουργήθηκε το ερώτημα για την αρχή της.
Γιατί, αν είναι αμφίβολο το θέμα της απάντησης στο ερώτημα, δεν είναι καθόλου αμφίβολο το όποιος έθεσε το ερώτημα και ποιος συνεχίζει να το αφήνει αναπάντητο. Τελικά μόνο από τον ποιητή δημιουργείται η απορία. Και όταν λέμε "ποιητή" εννοούμε τον οραματιστή με την ευρύτερη έννοια της λέξης.
Αυτός που βγήκε από τα καθημερινά καθήκοντα της ζωής, ακόμη και από τη βόλεψή του, και οδηγούμενος από την ευαισθησία του, την κοινωνική του συνείδηση και την "απορία" του συνέλαβε τον κοινωνικό πόνο και έγραψε σε στίχους την ερμηνεία του.
Και πέραν από τις θεωρητικές απόψεις και τις διάφορες ερμηνείες για την παρουσία του μηδενός ή την απουσία του, έρχεται η ποίηση πληθωρική και συναρπαστική, αληθινό μεγαλείο της ανθρώπινης αισθαντικότητας, για να καταργήσει το μηδέν στην κοινωνία και να υπογραμμίσει την ανθρώπινη παρουσία, τη συγκλονιστική ανθρώπινη περιπέτεια.
Αν το μηδέν υπάρχει στην ανυπαρξία του, η ποίηση που αγγίζει τον κοινωνικό πόνο, υπάρχει με τη δραματική της ίσως έξαρση, με τη συντελεσμένη αισθητική της μορφή. Και δεν πρέπει να υποτιμούμε με την εξυπναδίστικη νεοελληνική έκφραση του συρμού "Τι θέλει να μας πει ο ποιητής...". γιατί η ποίηση καταργεί το μηδέν του ωχαδερφισμού και της αδιαφορίας ή και της αναλγησίας.
Γίνεται λόγος και μαρτυρία, ενίοτε τραγούδι που πυροδοτεί δράση και αντίδραση, γίνεται μύθος και όνειρο.
Τι σχέση έχει ο εικονιζόμενος, εν πολλοίς απαίδευτος, αλλά αναμφίβολα "αγραβάτωτος" πεφυσημένος ασκός με τον κοινωνικό πόνο; Τι σχέση έχουν οι ανερμάτιστοι συνοδοιπόροι του, αλλά και οι "βολεμένοι" πολιτικοί του αντίπαλοι, μονίμως επίσης εγκλωβισμένοι στην αγωνία της μυθοπλασίας που πρέπει να επινοήσουν για τους αείποτε αφελείς του τόπου τούτου, αδύναμοι να διακρίνουν τη σύγκρουση ανάμεσα στο εφικτό και στο αφηρημένο, που απλώς γίνεται με λεξικογραφικές παραστάσεις;
Η σημερινή Ελλάδα δεν είναι ταυτισμένη μόνο με την έπαρση την ισόθεη των κυβερνώντων και την αυταρέσκεια τους, που χρήζει ψυχιατρικής διερεύνησης. Ούτε με ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας "λοιδωρούν" όσους επιμένουν να μας θυμίζουν την αλήθεια μας και την κατάντια μας.
Υπάρχει και η άλλη Ελλάδα. Ολων εκείνων που πτωχεύσανε τα όνειρά τους κι όταν νυχτώνει στο μυαλό τους κυριαρχεί η καρδιοφάγος οδύνη της επιβίωσης. Είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν την...πολυτέλεια να "παραμυθιάζονται", αγκαλιάζουν την πλανόδια θλίψη τους και γυρίζουν αβοήθητοι στον άσωτο χρόνο.
Και δεν μπορούν να κρύψουν το πρόσωπό τους πίσω από πρόσκαιρες στιγμιαίες απολαύσεις ως εφήμεροι δραπέτες της πραγματικότητας.
Σε μια Ελλάδα των πτωχευμένων ονείρων, κανένας Τσίπρας χωρίς "τσίπα", δεν έχει το δικαίωμα να φωτογραφίζεται για ένα διεθνές ειδησεογραφικό δίκτυο, όπως είναι το Reuters, με την αυταρέσκεια να διαχέεται από το πρόσωπό του, ιχνογραφώντας με τις εκφράσεις του το δραματικό πρόσωπο της παντελούς έλλειψης αισθητικής στην πολιτική, την έλλειψη αυτοσυνειδησίας και κοινωνικής ευαισθησίας.