Αν και βρισκόμαστε στον έβδομο μνημονιακό χρόνο, ωστόσο εισερχόμαστε σε μια καινούρια περίοδο. Το τελευταίο καταστροφικό 20μηνο οδηγεί στην πτώση και του τελευταίου των Μοϊκανών.
Υπάρχει μια πολίτεια η οποία έχει ως στρατηγική επιλογή να συντηρεί ένα απέραντο κράτος δημοσίων υπαλλήλων, που δεν παράγουν πλούτο και τόσους 40ρηδες και 45αρες συνταξιούχους με κόστος μερικών ΕΝΦΙΑ.
Από την άλλη υπάρχουν όσοι ακόμη άντεχαν, αλλά για πόσο; Όταν πχ η εφορία σε ξεσκίζει; Όταν πληρώνεις πια νοίκι στο σπίτι σου;
Αρχίζει πλέον να καθίσταται ολοφάνερο και τους τυφλούς ότι η κυβέρνηση τα παίρνει από τους μεν για να ταΐζει τους δε.
Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν. Το διαπίστωσα χθες βράδυ σε ορισμένες συζητήσεις που είχα. Αρχίζω να διαπιστώνω την οργή.
Δε θα ανεχθούν για πολύ τα κορόιδα να πληρώνουν τους συνομιλήκους τους για να κάθονται και να πίνουν καφέδες επειδή εκμεταλλεύθηκαν μια διάταξη ή για να πληρώνονται οι διορισμένοι στρατοί, που μπήκαν γιατί έπρεπε να μπουν και όχι γιατί πράγματι χρειάζονταν.
Είναι νόμος της κοινωνίας, οι κακές μοιρασιές να οδηγούν σε εκτροπές. Γιατί πχ να κάθεται μια από τα 45 της και η άλλη στα 60 να εργάζεται; Γιατί να την κάνει ο άλλος από την ΕΛΑΣ στα 38 τους και να τον ζουν αυτοί που αγωνιούν αν θα βγάλουν την επομένη;
Εδώ βέβαια δεν πρόκειται καν για κακή μοιρασιά, πρόκειται για ένα στημένο ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ. Το καζάνι αρχίζει να βράζει και αν θυμηθούμε τις αρχαίες τραγωδίες, ερχόταν ένα δυνατό γεγονός ως κάθαρση.
Δυστυχώς όμως κάποιοι εξακολουθούν να μη βλέπουν αυτά που έρχονται.