Απανωτά και ακατανόητα είναι τα λάθη του ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν στη Συρία καθώς οι ΗΠΑ και οι παραφυάδες τους φαίνεται πως μπορούν να τον σύρουν με ανταρτοπόλεμο σε μια διαρκή φθορά και έναν πόλεμο δίχως αποτέλεσμα.
Το πρώτο και τραγικό σφάλμα του Πούτιν, το οποίο έχουμε τονίσει εδώ και δύο χρόνια στη Freepen.gr είναι ότι δεν ενεπλάκη στο Συριακό Πόλεμο όταν ο συριακός στρατός ήταν ισχυρότερος και φαινόταν φως στο βάθος του τούνελ. Πότε ήταν αυτό; Τον Αύγουστο του 2013 με την προβοκάτσια της επίθεσης με χημικά όπλα στην ανατολική Γκούτα όπου όπως αποδείχθηκε, εκτελέστηκε από πρόπλασμα της ISIL αφού παρέλαβαν τα φονικά αέρια από την Τουρκία.
Εκείνη την εποχή η ISIL αριθμούσε μόλις 1500 άνδρες ενώ η Ρωσία θα μπορούσε, αφού επενέβη πρωταγωνιστικά και απέτρεψε την επέμβαση του ΝΑΤΟ, να περιπολεί από αέρος τα συριακά σύνορα. Θα είχε καθαρίσει τους τρομοκράτες και ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε τελειώσει.
Το δεύτερο σφάλμα του Πούτιν ήταν ότι, αφού τελικά μπήκε στον πόλεμο της Συρίας όταν ιρανοί αξιωματούχοι μετέβησαν το καλοκαίρι του 2015 στη Μόσχα λέγοντας πως το στρατηγικό Υ (Δαμασκός-Χομς-Παράλια-Χαλέπι) κινδυνεύει, αποτραβήχθηκε τη χειρότερη στιγμή για τους τρομοκράτες.
Μετά από 6 μήνες σφοδρών αεροπορικών βομβαρδισμών, αργά αλλά σταθερά οι τρομοκράτες είχαν περάσει σε φάση συρρίκνωσης. Η ISIS έχασε εκατοντάδες βιτιοφόρα, ξένεμε από αναλώσιμους, δεν είχε χρήμα ενώ και οι τουρκοκίνητοι ισλαμιστές του βορρά είχαν στριμωχθεί πολύ άσχημα.
Ο Συριακός Στρατός πέτυχε τότε να καθαρίσει εντελώς την επαρχία της Λαττάκεια, έσπασε την πολιορκία του στρατιωτικού αεροδρομίου του Κουβέιρες στο Χαλέπι, έφτασε στην απελευθέρωση της Παλμύρα λίγο μετά τη ρωσική μερική απαγκίστρωση.
Ωστόσο η ρωσική αποχώρηση σε συνδυασμό με την ψευτο-εκεχειρία έδωσε τη δυνατότητα της ανασύνταξης σε όλα τα επίπεδα των διάφορων τρομοκρατικών ομάδων. Νέοι αναλώσιμοι, όπλα και εφόδια κατέφθαναν μέσω Τουρκίας αφού τα Sukhoi μπορεί να μην είχαν καθηλωθεί εντελώς, αλλά είχαν περιορίσει δραστικά την παρουσία τους.
Επιπλέον η επαρχία του Ιντλέμπ αφέθηκε στην τύχη της και τις ορέξεις της Τουρκίας ώστε μέσα από εκεί να περνούν στη Συρία φρέσκοι αναλώσιμοι κι εφόδια. Άλλωστε κατά το 6μηνο των έντονων επιχειρήσεων, το Ιντλέμπ ήταν εκτός στόχων.
Η επανεμφάνιση των τουρκομάνων ισλαμιστών στα βουνά της Λαττάκεια ήταν το πρώτο ανησυχητικό δείγμα. Το δεύτερο υπήρξε η επιχείρηση - φιάσκο του συριακού στρατού στην επαρχία της Ράκκα με στόχο την απελευθέρωση της βάσης της Τάμπακα και εν συνεχεία της Ράκκα.
Ο στρατός προχώρησε εντυπωσιακά, έφτασε λίγα χλμ από την Τάμπακα, έριξε φυλλάδια να παραδοθούν οι τρομοκράτες και τελικά μια θυελλώδης αντεπίθεση με τη χρήση χημικών και εκατοντάδων ανθρωπίνων (όσο μπορεί κανείς να τους χαρακτηρίσει ανθρώπους) βομβών οδήγησε το συριακό στρατό ξανά εκτός των ορίων της επαρχίας της Ράκκα. Ξανακούστηκε τίποτε; Όχι.
Ο στρατός έφτασε σε ένα σημείο όπως το 2014. Να μην μπορεί να κάνει ούτε μπρος ούτε πίσω. Αυτό τότε έφερε τελικά το "πίσω".
Οι τζιχαντιστές που έβλεπαν την πλήρη κατάρρευσή τους στο ξεκίνημα του 2016, επιχείρησαν πριν λίγες ημέρες επίθεση στην Παλμύρα ενώ τώρα ετοιμάζουν σχέδιο πολιορκίας της Χάμα και σπάξιμο του μοναδικού οδικού ανεφοδιαστικού άξονα Χάμα - Χανασέρ - Χαλέπι.
Απόδειξη ότι παρά το γεγονός της δήθεν εκεχειρίας με τις άλλες ομάδες, η ISIL και η al Nusra ενισχύονται.
Επιπλέον η επίθεση στο Ντέιρ Εζόρ, στο οποίο θα βάδιζε ο συριακός στρατός μετά την Παλμύρα, από τα αεροσκάφη του Συνασπισμού εξευτέλισαν εντελώς τη Μόσχα.
Δε νοείται να έχεις θεωρητικά κλειδώσει τον εναέριο χώρο μιας σύμμαχης χώρας και οι ΗΠΑ να αποδεκατίζουν τις επίγειες δυνάμεις των συμμάχων σου σε μια πολιορκούμενη πόλη όπου η ευφυΐα και το θάρρος των εκεί στρατιωτικών δυνάμεων την κρατούν στο τμήμα που ελέγχουν ελεύθερη. Διότι όπως και η ίδια η Μόσχα επισήμανε, στο Ντέιρ Εζόρ δε μάχεται εναντίον των τζιχαντιστών καμία σύμμαχη δύναμη των ΗΠΑ όπως οι Κούρδοι ή οι αποκεφαλιστές του βορρά (FSA), άρα τι δουλειά είχαν εκεί;
Ίσως γιατί ο τεμαχισμός της Συρίας δεν μπορεί να προχωρήσει όσο υπάρχουν στην ανατολή κυβερνητικές δυνάμεις. Ας μην ξεχνάμε ότι και στο συριακό ανατολικό βορρά, σε Χάσακα και Καμισλί υπάρχει συριακός στρατός. Εκεί όμως έβαλαν οι ΗΠΑ τους Κούρδους να κινηθούν εναντίον του τελευταίου.
Τα γεγονότα του Ντέιρ Εζόρ συνιστούν μια μεγάλη ήττα για τη Ρωσία και θα πρέπει να δούμε αν θα την καταπιεί ή αν θα ανταποδώσει με κάποιο, ίσως μη φανερό, αλλά αποτελεσματικό τρόπο. Πάντως μαι φορά φάνηκε στην πράξη ότι έχει φανερές αδυναμίες να προστατεύσει ένα συμμαχικό στρατό της.
Ο πόλεμος της Συρίας είναι ένα πολυσύνθετο παζλ στο οποίο δύσκολα αντιλαμβάνεσαι σε ορισμένες περιπτώσεις ποιοι είναι οι φίλοι σου και ποιοι οι εχθροί σου. Κάποιοι είναι και τα δύο.
Ωστόσο αυτή η αναποφασιστικότητα της Μόσχας, η απροθυμία της (ή η ανικανότητά της;) να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε, την παρασύρει σε ένα πόλεμο φθοράς με τη διαφορά πως αυτή η διαμάχη δεν στοιχίζει στις ΗΠΑ απολύτως τίποτε αφού κοροϊδεύουν όλον τον κόσμο όντας ταυτόχρονα σύμμαχοι και με τους Κούρδους και με τους Τούρκους και με τους αποκεφαλιστές του FSA.
Κάθε φορά που οδηγούμαστε σε μια κρίσιμη καμπή σε βάρος των διάφορων τρομοκρατών είτε θα πάμε σε εκεχειρία είτε θα δούμε διάφορες δραματικές φωτογραφίες να κάνουν το γύρο του κόσμου.
Ο Πούτιν όμως θα πρέπει να θυμάται ότι αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε από ένα όχι του Ασαντ σε ένα αγωγό από το Κατάρ που θα έπληττε τα συμφέροντα του φίλου του. Αν ο Ασαντ είχε πει το ναι, σήμερα μπορεί να κάναμε τις βόλτες μας στην παλιά αγορά του Χαλεπίου ανενόχλητοι.