Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή είναι η "ποίηση" της αλήθειας, που αρνείται να τρυγήσει το σάπιο καρπό. Και δημιουργεί το υπόστρωμα της ιδανικής ανταρσίας του έρωτα για τη ζωή. Και έχει παλμό και γλωσσική λύσσα και αρμονία θανατικών τυμπάνων. Και σμιλεμένες φωνές υπόκωφης αντίστασης ενάντια στις επίπεδες πολιτικές "μαγείες" και στις ξοδεμένες εξουσιαστικές παθολατρείες.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή είναι ανυπότακτο. Είναι ταυτόχρονα τυπικό υπόδειγμα της κοινωνικής ανυποταξίας. Ασυμβίβαστο με το μίγμα της παθητικής προσαρμογής και της ασκητικής αναμονής ενός καλύτερου αύριο. Αυτό το "μίγμα" ταιριάζει σε αφελείς όλων των τόπων και των εποχών με σύμπλεγμα εθνικής μειονεξίας, των οποίων η στάση στην "άλωση" της ζωής τους έχει τη δική τους υπαρξιακή νομοτέλεια, την περιχαρακωμένη στο "γενηθήτω φως και εγένετο σκότος" των περιπλανώμενων μελωδών της απελπισίας.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή έχει να κάνει με την πρωταρχική ψυχική βάση του Ελληνα. Με τη συνειδησιακή του ολοκλήρωση, για το άλμα προς μια πραγματικότητα υπερσυνειδησιακή. Για να δικαιωθεί η Ελλάδα δια του μείζονος Ελληνισμού και να δικαιωθεί ο μείζων Ελληνισμός δια της Ελλάδας.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή έχει να κάνει με την απολλώνια ιδιοσυγκρασία του Ελληνα, με την ανάκαμψη της μεσογειακής του φύσης, με την ενίοτε βάρβαρη χωρική του ρώμη. Με την αναζήτηση σχημάτων και τρόπων δραπέτευσης που δεν έχουν ίσως ακόμη αποκρυσταλλωθεί. Μιας "σωστικής φυγής" προς την ελευθερία ενός υπερχρονικού πολιτισμού, έξω από την ιεραρχία των πολιτικών και οικονομικών συστημάτων. Είναι η έξοδος στην αντιφύση της εσωτερικής ερήμου.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή του Ελληνα, ναι του Ελληνα της δοκιμασμένης κοινωνικής συνείδησης, της απογοήτευσης και της ανέκφραστης αγανάκτησης, υπαγορεύεται από το μεσογειακό αισθησιασμό, που πέρασε μέσα από την "Αιολική φύση" του, για να προσυλητισθεί στον ελληνικό θρησκευτικό ερωτισμό και να προσεγγίσει με επιγραμματικότητα ιδεολογικής αποκρυστάλλωσης την οργισμένη λαική διαμαρτυρία.
Ο καθένας μας αποτελεί ένα άτομο αυτόνομο, όχι ισοπεδωμένο. Εχουμε γνήσια, από γεννησημιού μας την προσωπικότητα που ασύνειδα μεν, αλλά απεγνωσμένα αντιπαλεύει να σωθεί από τη μαζοποίηση, την πολτοποίηση. Είναι κάτι σπάνιο σε μια εποχή που όλα εξισώνονται προς τα κάτω,που επιστρατεύονται όλα τα μέσα για να αποχρωματιστεί το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή...
Ιδανικά αμέτοχοι και ανέκφραστοι σ' αυτή την αλήθεια, στην αρχέγονη θέληση μας για οντότητα και αυθυπαρξία, δεν δικαιούμαστε να είμαστε. Και πρώτιστα η νεολαία, που πρέπει να αισθάνεται περισσότερο φορτωμένη με το ιστορικό παρελθόν, αλλά κυρίως με τη μοίρα του άμεσου μέλλοντος!
Και είμαστε οι ίδιοι Ελληνες που δεν ρωτάμε πια το πως και το γιατί. Σιδεροφράξαμε τις καρδιές μας και λησμονήσαμε την εφηβική μας πίστη. Τότε που "καμαρώναμε" το ηλιοβασίλεμα και τις φεγγαρόλουστες νύχτες, καθώς υποβλητικά φωτιζόταν το αρχαίο μεγαλείο το αποτυπωμένο στα αρχαία ευρήματα. και αισθανόμασταν τη μοίρα μας σε ωμοπλάτες να φοράει το πρόσωπο χιλιάδων ετών. Και τον έρωτα για τη ζωή, έρωτα ψυχοτρόφο, το αίμα μας να ανάβει και να φυτεύει βασιλικό σγουρόφυλλο στα στόματα μας...