Βημάτιζα στο κέντρο της ΑΘΗΝΑΣ
Λες και περιδιάβαινα ανάμεσα στους τάφους ενός οικονομικού νεκροταφείου.
Άραγε έτσι ήταν η Αθήνα στα τελευταία της Γερμανικής Κατοχής;
Κυκλοφορούσαν ψυχές παγωμένες , βλέμματα ανέκφραστα, θολωμένα μυαλά…
Ξαφνικά μέσα σε αυτό το οπτικό μου πεδίο ξεπρόβαλε το πρόχειρα ζωγραφισμένο γκράφιτι μιας βιτρίνας ενός κλειστού καταστήματος.
Μια ακτίνα μέσα από την σημερινή συννεφιά της Πόλης των Αθηναίων ξεπρόβαλλε και έπεσε στην σκονισμένη βιτρίνα για να μπορέσω να διαβάσω καλύτερα αυτό που έγγραφε…
" χρησιμοποίησες τα πάντα για να με θάψεις, αλλά δεν κατάλαβες ότι είμαι ΣΠΟΡΟΣ και μάλιστα ΡΩΜΗΟΣ"
Και στο μυαλό μου μέσα ανέβλυσε μόνο του
«Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν
σαν το Λίβα που καίει τα σπαρτά
με κανόνια τις πόλεις χαλάσαν
μας ανάψαν φωτιές στα χωριά
Μα οι εχθροί μας πια τώρα σκορπίσαν
και ξανάρθε για μας λευτεριά,
για να φτιάξουμε τα όσα γκρεμίσαν
ας κοιτάξουμε τώρα μπροστά
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά…»Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας