Δεν βλέπω πια να γελάμε με τον Σύριζα.
Μάλλον σταματήσαμε να τους βρίσκουμε διασκεδαστικούς.
Μάλλον αρχίσαμε να τους συνηθίζουμε. Αρχίσαμε να συνηθίζουμε την αθλιότητα.
Μάλλον συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα να γίνουμε Ευρώπη και υπομένουμε στωϊκά την πορεία της χώρας προς τον μουσουλμανικό κόσμο.
Ίσως αισθανόμαστε πια αδύναμοι μπροστά στο μέγεθος της καφρίλας τους.
Ίσως αισθανόμαστε πια απελπιστικά μόνοι. Ωραίες οι συγκεντρώσεις του κόσμου, αλλά στις δημοκρατίες την αντιπολίτευση την ασκεί το αντίπαλο κόμμα. Στην Βουλή. Στον δημόσιο λόγο. Οχι το πεζοδρόμιο. Ούτε το διαδίκτυο.
Η αντιπολίτευση ωστόσο είναι ανύπαρκτη. Θυμιζει περισσότερο συγκέντρωση κυριών για τσάι, μπισκοτάκια και κους κους. "Τί λες χρυσή μου; Είπε αυτό; Πώς τόλμησε; Γιατί την γυναίκα του την είδες τί φοράει; Quelle décadence!"
Από τσίρκο σε τσίρκο. Αυτή είναι η μοίρα μας.