Το αληθινό δράμα της ζωής του νεοέλληνα, από την εποχή που μύριοι παράγοντες έχουν παρεμβληθεί για να επιταχύνουν το ρυθμό της διαλεκτικής πορείας της ελληνικής κοινωνίας, είναι ότι η σκέψη περπάτησε με βήμα πολύ νωθρό και η φωνή των αναγκών επέμενε στις απροσδιόριστες προθεσμίες για να ακουστεί.
Αν κατορθώσουμε ποτέ να υπερνικήσουμε την ελαφρότητα μας στις παρυφές της επιπολαιότητας, που μας κρατά δέσμιους απέναντι του ζωντανού σώματος της πραγματικότητας μας, θα υπάρξει ο τρόπος να συνδεθούμε αμεσότερα με ό,τι απέμεινε, ιδίως στα τελευταία χρόνια των ραγδαίων μεταβολών της ζωής μας, σε απόσταση από τη ψυχική μας δεκτικότητα και την κοινωνική μας ευαισθησία.
Ζούμε το "δράμα" μας το καθημερινό, ανίκανοι να σταθμίσουμε τις συνέπειες που συνήθως με βιαιότητα έρχονται εκ των υστέρων στο προσκήνιο, με το αίτημα που η ευκαιριακή ανάγκη υπαγορεύει, με το αίτημα που η Στιγμή αναδίνει. Μπορεί να μην έχουμε οικονομική ευρωστία, κοινωνική και ατομική, αλλά έχουμε την πολυτέλεια της σιωπής και της αναμονής. Και την αριστοκρατική δυσπιστία για κάθε νέο που μπορεί να ανατρέψει τις συνήθειές μας.
Και βέβαια η ανάγκη μιας αδιάλειπτης τριβής της συνείδησής μας με την ιστορία, που επιβάλλεται σαν προυπόθεση ενέργειας και ζωής σε άλλες κοινωνίες, για μας δεν υφίσταται. Και συνεχίζουμε να αλαφροπατούμε επάνω στα ίχνη της παλιάς πορείας, για να οδηγηθούμε στο αδιέξοδο και πάλι των τετελεσμένων.
Η Στιγμή και η ουσία της Στιγμής, κατά την οποία μας δίνεται η δυνατότητα να αντιδράσουμε και να προασπίσουμε την αξιοπρέπειά μας, την παραμερίζουμε και μαζί της "χανόμαστε" στην απαθή ροή του χρόνου.
Ολα εκείνα που υπήρξαν κάποτε για τους Ελληνες πεποιθήσεις, ιδέες, ελπίδες, κίνητρα ενέργειας και στόχοι αγώνων, τα εξοβελίσαμε ή τα μετατρέψαμε με πρωτοφανή κάθε φορά επιπολαιότητα σε κέντρο της της δοκιμασίας μας. Επιδεικνύοντας μάλιστα μια μαζοχιστική συμπεριφορά, που περνάει πλέον στη δικαιοδοσία της ψυχοδιαγνωστικής και της επιστήμης της κοινωνιολογίας
Οπότε είμαστε ανίκανοι να αξιολογήσουμε τα γεγονότα που μας πολιορκούν, ανάλλαχτα από το χρόνο, που μας δυναστεύουν και ζητάνε την κατάφαση μας ή την άρνησή μας. Και συνήθως αποσπούν την κατάφαση μας. Εχουμε αποδεχθεί ότι δεν υπάρχει διαφυγή, άλλη λύση, ούτε χωρεί συμβιβασμός. Το Ναι μας είναι ο εαυτός μας ολόκληρος.Το προσφέρουμε αφείδωλα με τη φοβία ότι το ΟΧΙ μας, θα ανατρέψει τη ζωή μας ή θα αλλάξει τις συνήθειές μας.
Σκύβουμε λοιπόν το κεφάλι, αναμοχλεύουμε μνήμες ραγιάδικης νοοτροπίας, "στήνουμε" και το...προσωπικό μας παραμύθι και διαγκωνιζόμαστε ως φιλοθεάμονες και παθητικοί χειροκροτητές των πολιτικών δρώμενων,βάζοντας σε διαδικασία επώδυνης ταλαιπωρίας τη συνείδησή μας, όσοι τουλάχιστον σκεπτόμαστε, αλλά φοβόμαστε να αντιδράσουμε μη τυχόν χάσουμε τα πολλά ή ελάχιστα κεκτημένα μας.
Γινόμαστε έτσι αναχωρητές από την ίδια την ελπίδα, από την ίδια τη ζωή μας. Γινόμαστε Homo Ignorans, ανίκανοι να συμφωνήσουμε ακόμη και πιο θα ήταν το ελάχιστο ποσοστό της συμφωνίας γύρω από μερικές βασικές και προυποθετικές ανθρώπινες αξίες,της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας και της εθνικής μας αυτοτέλειας.
Με την ευθύνη μας να αποκτά την ελαφρότητα "πούπουλου και φτερού" και να την παίρνει ακόμη και το πιο ελαφρύ φθινοπωρινό αεράκι...