Παρακαλώ να συγχωρέσετε την έλλειψη διαχωρισμού από την πλευρά μου, αλλά βλέποντας κουπόνια σαν αυτό της φωτογραφίας, τι διαφορά έχει από αυτό που λέμε "φαγητό με το δελτίο";
Πάλαι ποτέ νοικοκυραίοι, περήφανοι με την καλή έννοια άνθρωποι, σκέκονται στις ουρές για να πάρουν το κουπόνι αξίας ενός ευρώ. Το ένα ευρώ το πολύ να αγοράσει τρία αγγούρια, ενώ οι 340,750 δραχμές κάποτε γέμιζαν 2-3 σακούλες.
Βέβαια ίσως μπορεί να χρησιμοποιήσει αρκετά κουπόνια. Όμως η ουσία δεν αλλάζει.
Ο πατέρας, η μάνα, ο παππούς, η γιαγιά, ο/η σύζυγος που κάποτε εργαζόταν, έκανε το κουμάντο του και ζούσε, τώρα με σκυφτό το κεφάλι στέκεται στον πάγκο και βγάζει να πληρώσει με κουπόνι.
Όσο για τους παραγωγούς; Κι αυτοί στη γειτονιά μου δυσανασχετούσαν στη θέα του κουπονιών και κάποιων κρατικών υπαλλήλων που τους ενημέρωναν σχετικά με αυτά. «Άντε τώρα να πληρωθούμε ποτέ εμείς» μονολογούσε κάποιος παραγωγός.
Εδώ καταντήσαμε με το ευρώ, το νόμισμα διάδοχο του μάρκου που δε φτιάχτηκε για εμάς. Σηκωθήκαμε ψηλά με πήλινα πόδια και τώρα γκρεμοτσακιζόμαστε πάνω σε ένα σωρό χάρτινων κουπονιών.
Και φυσικά όσο η φτωχοποίηση προχωρά, όσο ο κατάλογος των ανέργων θα μακραίνει και οι συντάξεις θα μειώνονται, μοιραία θα αυξάνεται ο κόσμος που θα περιμένει στην ουρά για το κουπόνι του ενός ευρώ.
Ακόμη και η λαϊκή αγορά, το φθηνό καταφύγιο των νοικοκυραίων, χρειάζεται πλέον πολύχρωμα χαρτάκια, μια μορφή κρατικού εναλλακτικού νομίσματος για να μπορέσουν αρκετοί να έχουν πρόσβαση σε τμήμα όσων κρίνονται απαραίτητα για να μπορέσει να στρωθεί το τραπέζι.
Η αξιοπρέπεια του πολίτη κοστολογείται πλέον σε ένα κουπόνι του ενός ευρώ.