Ζούμε στιγμές ιστορικές αλλά όχι ένδοξες. Στη δική μας γενιά έλαχε ο κλήρος να βιώσει στιγμές εδαφικού ακρωτηριασμού και εθνικής καταστροφής. Ο Ελληνισμός, η Ρωμηοσύνη είναι έτοιμοι να αλωθούν ακόμη μια φορά, μα να έχετε στο νου σας πριν προχωρήσουμε στην έκφραση της βαθιάς ανησυχίας μας πως τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα.
Είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε το δικό μας 1453. Οι συνθήκες του τότε με το σήμερα δε διαφέρουν πολύ μεταξύ τους.
Και τότε το κακό φαινόταν, τα μαύρα σύννεφα τα οποία πύκνωναν στον ορίζοντα ήταν ορατά. Όμως κανείς δε νοιαζόταν.
Η κοινωνία τότε και τώρα, είναι παραδομένη στα πάθη και την καλοπέρασή της. Είναι απονεκρωμένη. Ούτε εκείνα τα χρόνια αντιδρούσε στη σήψη και την αδικία, ούτε σήμερα.
Επίσης τα τελευταία στάδια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (διότι ο όρος "Βυζαντινή" επινοήθηκε το 17ο αιώνα από τους πονηρούς Φράγκους για να οικοποιηθούν την ένδοξη ιστορία) είχε καταλυθεί κάθε έννοια κυριαρχίας. Αλλόφυλοι επέδραμαν και εισχωρούσαν στα εδάφη της ενώ η άμυνα της κατ' όνομα πια αυτοκρατορίας είχε παραδοθεί εν πολλοίς σε ξένους μισθοφόρους.
Αυτό δε συμβαίνει και σήμερα; Δεν έχουν εγκατασταθεί στη χώρα εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι; Πώς πέρασαν στην Ελλάδα όλοι αυτοί; Νόμιμα ή παράνομα; Υπό ποίες συνθήκες διαβιούν; Καλές ή πανάθλιες (χάρη σε ορισμένους γηγενείς) ώστε την κατάλληλη στιγμή να ξεσηκωθούν; Αντέδρασε η κοινωνία σε αυτό; Όχι, απεναντίας μάλιστα εγκαταλείπει τη χώρα αναζητώντας καλύτερη τύχη σε άλλες πολιτείες.
Τα θαλάσσια σύνορα της χώρας επιτηρούνται από πολυεθνική δύναμη του ΝΑΤΟ, τμήμα της οποίας θα αποτελέσει ακόμη και αλβανικό πολεμικό πλοίο. Η ευρωπαϊκή Frontex βρίσκεται επίσης στην πατρίδα μας.
Οι γείτονές μας, μας επιβουλεύονται ενώ Τουρκία και Αλβανία φαίνεται να βρίσκονται σε απόλυτη συνεργασία με τη δεύτερη να αποτελεί το βαλκανικό βραχίονα της πρώτης. Η πρώτη καταργεί συνθήκες, πραγματοποιεί υπερπτήσεις, θέλει να αρπάξει την Κύπρο. Η δεύτερη ακυρώνει συμφωνίες ενώ εγείρει επιδιώξεις επί ανύπαρκτων ζητημάτων και καταδιώκει την ελληνική μειονότητα. Τα Σκόπια συνεχίζουν σταθερά στο ίδιο tempo έχοντας πετύχει να αναγνωριστούν από τις περισσότερες χώρες ως Μακεδονία. Η Βουλγαρία για την ώρα δε μας επιβουλεύεται, ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ιστορικές βλέψεις της προς έξοδο στο Αιγαίο, κάτι που κάποτε είχε κατορθώσει.
Η Εθνική μας Αμυνα δεν έχει ανατεθεί για την ώρα σε ξένους μισθοφόρους, ωστόσο δεν ανανεώνεται σε εξοπλισμό. Επιπλέον τα κακώς κείμενα με τα καψόνια και την κακομεταχείριση των στρατεύσιμων που έχουν μετατραπεί σε οικοδόμους και καμαριέρες βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.
Στο εσωτερικό τα πάντα διαλύονται. Υγεία υπό εξαφάνιση, η Παιδεία διαλύεται ξηλώνοντας το Χριστό και την Ιστορία ώστε να μην ξέρουμε ποιοι είμαστε, Δικαιοσύνη σαν αυτή του Πολυζωίδη και του Τερτσέτη δεν υφίσταται, Δικαίωμα στη ζωή, τη δουλειά και την αξιοπρέπεια δεν υπάρχει.
Οι άρχοντες βαυκαλίζονται μεταξύ τους. Όπως τα χρόνια της αυτοκρατορίας ενδιαφέρονται μόνο πως θα ανατρέψει ο ένας τον άλλο για να τον διαδεχθεί. Αναλώνονται σε θέματα δίχως ουσία προσφέροντας καθόλου άρτο αλλά κάκιστα θεάματα. Στηρίζουν τα πάντα σε μια βοήθεια από τη Δύση, που όμως δεν έρχεται.
Ζούμε αναμφίβολα τις παραμονές του δικού μας 1453. Θέμα χρόνου ο εδαφικός ακρωτηριασμός και η εθνική καταστροφή. Άραγε προλαβαίνουμε; Κι αν ναι, πως;