Με πρόσχημα τους εορτασμούς για την απελευθέρωση της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής (12η Οκτωβρίου 1944) έχει οργανωθεί και συστηματοποιηθεί μία μεθοδευμένη και ενορχηστρωμένη, όπως αποδεικνύεται, προσπάθεια για την κατάργηση των εορτασμών για την 28η Οκτωβρίου και του ΟΧΙ του ελληνικού λαού στις ιταμές απαιτήσεις της φασιστικής Ιταλίας, της πρώτης νίκης στην Ευρώπη ενάντια στον φασιστικό-ναζιστικό Άξονα. Είναι προφανές ότι το πνεύμα της αντίστασης και του αγώνα και για ελευθερία, αξιοπρέπεια και εθνική ανεξαρτησία είναι άκρως ανεπιθύμητο, γι’ αυτό και φέτος ειδικά διαπιστώνουμε έναν εξόφθαλμο «υπερβάλλοντα ζήλο» και μία «ανεξήγητη» πρεμούρα για τους εορτασμούς για την απελευθέρωση της πρωτεύουσας. Είναι χαρακτηριστικό και ιδιαιτέρως ύποπτο ότι εδώ δεν γίνεται κάποιος εκτενής λόγος στο τι προηγήθηκε της απελευθέρωσης, με εμφανή την υποβάθμιση της αντίστασης του ελληνικού λαού από την πρώτη ήδη στιγμή της φασιστικής ιταλικής εισβολής και τον πολυαίμακτο αγώνα που έδωσε τότε η ελληνική νεολαία στα βουνά της Πίνδου, στον αέρα, στη θάλασσα (1940-41), αφού χιλιάδες νέοι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι θυσίασαν τη σωματική τους ακεραιότητα, κάτι που συνεχίστηκε βεβαίως και κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1941-44). Αποσιωπάται επίσης το δεύτερο ΟΧΙ του ελληνικού λαού στα σιδηρόφρακτα γερμανικά στρατεύματα που εισέβαλαν από την ελληνοβουλγαρική μεθόριο (6 Απριλίου 1941), το οποίο ειπώθηκε εκ νέου, παρόλο που ο αγώνας ήταν πλέον εντελώς άνισος και άρα χαμένος.
Υπάρχει μία μεγάλη γκάμα μέσων, από όπου γίνεται συστηματική και ενορχηστρωμένη προσπάθεια για να πεισθούμε ότι σημαντικότερη επέτειος είναι εκείνη της 12ης Οκτωβρίου 1944 και όχι εκείνη της 28η Οκτωβρίου 1940. Έτσι για παράδειγμα, σε χθεσινοβραδινή εκπομπή της ΕΡΤ με τον δημοσιογράφο Πάνο Χαρίτο και με προσκεκλημένους «έγκριτους» καθηγητές πανεπιστημίου, το «πόρισμα» το οποίο βγήκε προς τα έξω είναι ότι δεν θα πρέπει να εορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, γιατί είναι τρόπον τινά «φασιστική», ενώ η 12η Οκτωβρίου 1944 και 18η Οκτωβρίου 1944 (ημέρα επιστροφής της ελληνικής κυβέρνησης στην Αθήνα) είναι σημαντικότερες ημερομηνίες, «πολιτικά ορθότερες», θα συμπληρώναμε. Άλλοι δε έχουν κάνει λόγο για την αναγκαιότητα ευθυγράμμισής μας με άλλες χώρες της Ευρώπης, όπου εορτάζεται το τέλος του πολέμου και η συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας (8/9 Μαΐου 1945). Εκπομπές πάντως αναλόγου περιεχομένου έγιναν και από το κρατικό ραδιόφωνο, όπου πάρθηκαν συνεντεύξεις από κρατικούς αξιωματούχους που προπαγάνδιζαν το ίδιο θέμα.
Εμφάνιση forfree-exhibition10.jpg
Είναι δε αξιοσημείωτο ότι έχει συσταθεί ένα ολόκληρο οργανωτικό σχήμα με τίτλο “Η Αθήνα ελεύθερη. 12 Οκτωβρίου 1944», με ιστοσελίδα το: http://freeathens44.org, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του οποίου περιλαμβάνονται ποικίλες εορταστικές εκδηλώσεις υπό την ονομασία “Αθήνα ελεύθερη”: «Κεντρικός χώρος των φετινών εκδηλώσεων είναι το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» (πρώην πιλοποιείο Πουλόπουλου) στο Θησείο, ενώ το σύνολο των δράσεων εκτυλίσσεται σε διάφορα σημεία της Αττικής, τα οποία είναι φορτισμένα με ιστορική σημασία». Μεταξύ των εκδηλώσεων «για την απελευθέρωση της Αθήνας», συγκαταλέγονται εκθέσεις εικαστικών καλλιτεχνών, εκθέσεις κόμιξ, προβολές ταινιών, ιστορικοί περίπατοι με ξεναγήσεις, έκθεση σπάνιου φωτογραφικού υλικού, συναυλίες γνωστών καλλιτεχνών, καθώς και αγώνας δρόμου από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου μέχρι το σκοπευτήριο Καισαριανής. Οι παραπάνω δράσεις τυγχάνουν της υποστήριξης σημαντικών δημοσίων φορέων και οργανισμών.
Μας είναι πάντως ιδιαιτέρως δύσκολο να πιστέψουμε ότι τα κίνητρα της ανάδειξης της 12ης Οκτωβρίου 1944 ως σημαντικότερης της 28ης Οκτωβρίου 1940 είναι ανιδιοτελής, πολλώ δε μάλλον πατριωτικά. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: γιατί τέτοιος ζήλος, γιατί τέτοια πρεμούρα για τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πρωτεύουσας και μάλιστα από ορισμένους ανθρώπους που κάθε άλλο παρά λάτρεις των εθνικών μας επετείων δείχνουν να είναι, φιγουράροντας ανάμεσα στους σημαντικότερους εκπροσώπους του εθνομηδενισμού; (βλ. εδώ: https://vimeo.com/146035309).
Σημειώνεται πάντως ότι γίνονται εκπαιδευτικές δράσεις προς αυτήν την κατεύθυνση, υπό την αιγίδα του εν λόγω οργανισμού, με γενική συντονίστρια την δρ Εκπαίδευσης Ενηλίκων και Ιστορίας κα Βασιλική Σακκά, σχολική σύμβουλο ΠΕ02 Μεσσηνίας. Το δε Υπουργείο Παιδείας έχει διοργανώσει «εκπαιδευτικά» σεμινάρια, που στόχο έχουν -μεταξύ άλλων- να προαγάγουν την παραπάνω ιδεολογία, παρουσιάζοντάς την με επιστημονικό μανδύα, ως θέσφατο.
Είναι ενδεικτικό ότι οι εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της Ανατολικής Αττικής, δάσκαλοι και νηπιαγωγοί, καλούνται να παρακολουθήσουν ομιλία της εν λόγω σχολικής συμβούλου, δίκην σεμιναρίου, με τίτλο: «Να γιορτάσουμε την απελευθέρωση και όχι την κήρυξη του πολέμου. Πώς προσεγγίζουμε τραυματικά και δύσκολα θέματα;» Επίσης, οι σχολικοί σύμβουλοι δείχνουν «υπερβάλλοντα ζήλο» στο να υπενθυμίσουν στους υφισταμένους τους εκπαιδευτικούς να μην ξεχάσουν να υλοποιήσουν δράσεις για την 12η Οκτωβρίου 1944 στα σχολεία τους. Εδώ το ίδιο το κράτος προπαγανδίζει στους δημοσίους υπαλλήλους του αυτό το ιδεολόγημα και μάλιστα στους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι και αποτελούν de facto «πολλαπλασιαστές ιδεών» μέσα στην κοινωνία, μέσω των μικρών παιδιών και των νεαρών μαθητών, των οποίων οι γονείς έχουν εμπιστευτεί την τυπική εκπαίδευσή τους στην πολιτεία. Το λειτούργημα λοιπόν του παιδαγωγού δέχεται σημαντικά πλήγματα, δεδομένου ότι χρησιμοποιείται ως όχημα για την πραγμάτωση σκοπών που πόρρω απέχουν από εκείνους για τους οποίους έχει ταχθεί να υπηρετήσει. Το δυστύχημα είναι ότι στην πραγματικότητα οι εκπαιδευτικοί υποχρεούνται να συμμορφωθούν, να αποδεχτούν και να διαδώσουν στην κοινωνία τα θέσφατα της εθνομηδενιστικής ιδεολογίας, μέσα από προπαγανδιστικούς μηχανισμούς που έχουν το προκάλυμμα του «επιμορφωτικού» σεμιναρίου. Είναι εξάλλου κοινό μυστικό ότι όσοι εκπαιδευτικοί επιδεικνύουν ζήλο στο να είναι ακόλουθοι της προϊσταμένης τους αρχής και στο να προωθούν την «πολιτική ορθότητα» έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης και ανέλιξης συγκριτικά με όσους αντιστέκονται σε όλα αυτά τα διαλυτικά φαινόμενα που μαστίζουν τη δημόσια εκπαίδευση, ευρισκόμενοι μάλιστα πλέον υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης.
Αυτό βεβαίως το φαινόμενο μας θυμίζει άλλες εποχές, όπου οι προκάτοχοι των σημερινών σχολικών συμβούλων, οι επιθεωρητές της Χούντας, τρομοκρατούσαν ιδεολογικά τους εκπαιδευτικούς, υποχρεώνοντάς τους να κάνουν ομιλίες για «τα επιτεύγματα της εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως», ενώ, όπως λέγεται, η στάση της Επταετίας ως προς τον εορτασμό του ΟΧΙ ήταν έως έναν βαθμό παρόμοια με εκείνη της σημερινής κυβέρνησης, εφόσον τόνιζε τον εορτασμό της 12ης Οκτωβρίου, όταν μάλιστα το έπος του 1940 ήταν ακόμη νωπό στις μνήμες των ανθρώπων, χωρίς πάντως να καταργήσει τη αργία της 28ης Οκτωβρίου.
Σήμερα, μία επέτειος που θεσπίστηκε από «τα κάτω» (τουλάχιστον από το 1944, εάν όχι από τη διάρκεια της Κατοχής, το 1943), η επέτειος του ΟΧΙ υπονομεύεται ενορχηστρωμένα «από τα πάνω», δήθεν με το να δώσουμε βάρος στην «ειρήνη» και την «απελευθέρωση», έννοιες οι οποίες δεν είναι απολύτως σαφές το πως προέκυψαν, εφόσον το τι προηγήθηκε της απελευθέρωσης αποσιωπάται ή υποβαθμίζεται. Με δόλιο λοιπόν τρόπο -δήθεν για να εορτάσουμε ένα πέρα για πέρα χαρμόσυνο και τόσο σημαντικό γεγονός- το αντιστασιακό πνεύμα του ΟΧΙ βαπτίζεται εμμέσως πλην σαφώς «φιλοπόλεμο» και «μιλιταριστικό», με παράλληλη την επίκληση του αποικιακού δόγματος ότι πρέπει επιτέλους να γίνουμε “Ευρωπαίοι”».
Εμείς όμως οι Έλληνες, με τη μακραίωνη αντιστασιακή παράδοση, έχουμε μάθει να μνημονεύουμε όχι τις νίκες και τις επιτυχίες μας, αλλά τις στιγμές εκείνες της ιστορίας που αποφασίσαμε να αντισταθούμε και να αγωνιστούμε.. Το ΟΧΙ λοιπόν ενοχλεί.. όπως και οι λέξεις ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Ποιούς όμως και γιατί; Αυτό θα πρέπει να αναρωτηθούμε…
Υ.Γ.: Στο στόχαστρο των ιδίων κύκλων φαίνεται ότι έχει τεθεί και η 25η Μαρτίου 1821. Είναι «αδιανόητο» να εορτάζουμε μία «φιλοπόλεμη» επέτειο, όπου ο υπόδουλος ελληνικός λαός αγωνίστηκε σε έναν άνισο αγώνα και θυσίασε χιλιάδες από τα παιδιά του, μη γνωρίζοντας αν θα νικήσει ή θα συντριβεί, έχοντας το σύνθημα το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ. Χώρια που η 25η Μαρτίου είναι -όχι τυχαία- και θρησκευτική εορτή, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, άρα πολιτικά «μη ορθή». Απεναντίας, θα πρέπει να εορτάζουμε ως «Ευρωπαίοι» την ημερομηνία ιδρύσεως του Κράτους (Πρωτόκολλο του Λονδίνου, 22 Ιανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830). Αυτό βεβαίως μας θυμίζει την εποχή της Βαυαροκρατίας, όπου ορίστηκε άνωθεν ως εθνική μας επέτειος, όχι η έναρξη του αγώνα για απελευθέρωση, αλλά η έλευση και ανάρρηση στον θρόνο του Όθωνα (25 Ιανουαρίου 1833). Με παρόμοιες λοιπόν λογικές σήμερα κάποιοι κύκλοι επιδιώκουν να «εκσυγχρονίσουν» τον λαό μας, με τον μανδύα της δυτικοφροσύνης, της «Αριστεράς» και της «προόδου». Η απάντηση που αρμόζει από την πλευρά μας είναι ένα νέο ΟΧΙ στη νέα αυτή μορφή ιδεολογικής αποικιοκρατίας, η οποία συνδέεται με την αντίστοιχη οικονομική, και ένα ΝΑΙ στον αγώνα για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, ελευθερία, αξιοπρέπεια.