28η Οκτωβρίου σήμερα. Μια ιστορική - μεγάλη μέρα που θα την γιορτάσουν "μικροί" άνθρωποι. Τι σημαίνει αυτή η μέρα τελικά? Τι αισθανόμαστε τέτοια μέρα κάθε χρόνο? Μήπως απλά μια χαρά που δεν θα πάμε στη δουλειά?
Δύο παρελάσεις, μια των μαθητών και μια των ενόπλων δυνάμεων...
Από τη μια βρίσκεσαι μπροστά σε διαγωνισμό "μπουτιών", ποιά μαθήτρια θα βάλει τη πιο κοντή φούστα, ποιά δασκάλα θα είναι η πιο sexy της παρέλασης, από την άλλη βρίσκεσαι (αν στο επιτρέψουν) κάπου χαμένος μέσα στο πλήθος μπας και δεις κανά τανκ από κοντά ή κανά άρμα μάχης, ώστε να έχεις πλήρη εικόνα, μιας και τέτοιου είδους "εμπειρίες" είχες μόνο βλέποντας κανά RAMBO ή κανά TOP GUN.
Κρίμα, πολύ κρίμα. Σήμερα γιορτάζεις μια ιστορική μέρα από το ένδοξο παρελθόν της Ελλάδας, Τότε που το ΟΧΙ ήθελε μεγάλες "μπάλες" για να το ξεστομίσεις και ακόμα μεγαλύτερες για να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες.
Τότε δεν σε ένοιαζε μονάχα η βολή σου, σε ένοιαζε και η χώρα σου. Και ήσουν έτοιμος να ματώσεις τη "φανέλα". Τώρα όμως?
Στο σχολείο, στο μάθημα της ιστορίας θα έμαθες σίγουρα τι έγινε τότε, ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ιωάννης Μεταξάς, απάντησε στο τελεσίγραφο που είχε αποστείλει η ιταλική κυβέρνηση, ζητώντας ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της από την Ελληνοαλβανική μεθώριο με τη φράση: Alors c`est la guerre (Αυτό σημαίνει πόλεμο), το οποίο και έμεινε στην ιστορία σαν ΟΧΙ!
Το θέμα είναι τι απήχηση έχει όλο αυτό μέσα μας, αν έχει. Γιατί πολύ φοβάμαι πως έχουμε ξεχάσει προ πολλού τις θυσίες όλων αυτών που έδωσαν και τη ζωή τους ώστε εμείς, σήμερα, να μπορούμε να σερφάρουμε από το tablet μας και να πίνουμε freddάρες.
Έτσι είναι δυστυχώς, είμαστε πολύ "μικροί" μπροστά σε τούτη τη κληρονομιά. Ίσως δεν την αξίζουμε κιόλας. Βαρύ το φορτίο για ανθρώπους που έχουν τσαλαπατήσει αξίες, ιδανικά.
Ας είναι όμως. Κάποια στιγμή το ελληνικό έθνος θα μπεί στο σωστό δρόμο, εκείνο το δρόμο που "φώτιζε" τη γη ολόκληρη. Δύσκολο? Πολύ. Απίθανο? Σχεδόν.
Θα δανειστώ όμως ένα στίχο του Οδυσσέα Ελύτη, εκείνον που λέει: "...για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ" και θα ονειρευτώ πως θα "μεγαλώσω", τόσο ώστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα, να βουρκώνω από συγκίνηση και ευθύνη σε αυτά που πρέπει να πράξω και για κείνα που δεν έπραξα. Σας ακούγεται ρομαντικό? Δεν είναι κακό ή μήπως μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι είναι...?