Όταν ο Ηρακλής ενηλικιώθηκε, μια μέρα συνάντησε σ’ ένα σταυροδρόμι δύο γυναίκες την Αρετή και την Κακία. Και οι δύο του μίλησαν και κάθε μια ξεχωριστά του ζήτησε να την ακολουθήσει. Ο Ηρακλής ύστερα από αρκετή σκέψη, αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο της Αρετής. Ο Ηρακλής είχε τη δυνατότητα της επιλογής, να ακολουθήσει τον έναν ή τον άλλο δρόμο. Δυστυχώς τα σημερινά παιδιά δεν έχουν την δυνατότητα αυτή γιατί δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει και ο δρόμος της αρετής. Ο δρόμος που καθημερινά προβάλετε από τα Μ.Μ.Ε. στον κόσμο είναι ο δρόμος της κακίας.
Όταν πριν λίγα χρόνια κοιμήθηκε ο μητροπολίτης Σιατίστης Αντώνιος στην εκκλησία την ώρα της εξόδιου ακολουθίας, φώναζε ο κόσμος: Άγιος, Άγιος, Άγιος! Έκανα ένα ζάπινγκ στα δελτία ειδήσεων εκείνης της ημέρας για να δω αν κάποιο κανάλι θα αναφερθεί σ’ αυτόν τον Άγιο επίσκοπο. Μάταιος κόπος.
Βλέπουμε τον αγώνα που κάνουν κάποιοι κύκλοι (Δραγώνα, Ρεπούση, Φίλης κ.λπ.) για να αλλάξουν τα βιβλία της ιστορίας και των θρησκευτικών στα σχολεία, με τελικό σκοπό να καταργήσουν τα μαθήματα αυτά από τα σχολεία μας. Το κάνουν αυτό για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι για να πραγματοποιήσουν οι διεθνιστές πιο εύκολα τις αλλαγές των συνόρων αλλά και τη δημιουργία των νέων πολυφυλετικών κρατών και οικονομικών ζωνών που ετοιμάζουν. Ο δεύτερος λόγος είναι η εξαφάνιση από την ιστορία όλων αυτών των ανθρώπων που έχουν ακολουθήσει το δρόμο της αρετής, για να μην αποτελούν παράδειγμα μίμησης για τα νέα παιδιά.
Και ο τόπος μας έχει βγάλει στη διάρκεια των αιώνων πολύ σπουδαίους ανθρώπους.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Νικήτας Σταματελόπουλος (ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ). Κατά τη γνώμη μου, ο μεγαλύτερος ήρωας που έχει βγάλει η πατρίδα μας. Μετά τη μάχη στα Δερβενάκια τα παλικάρια του από τα πλούσια λάφυρα που είχαν μαζέψει, του χάρισαν ένα πανέμορφο άλογο του ιππικού, κι ένα βαρύτιμο σπαθί. Μαθημένος στα λίγα τα χάρισε και τα δυο: το άλογο προτίμησε να το χαρίσει στον αδύνατο, στραβοπόδη και καμπούρη Τσοπανάκο τον λαϊκό ποιητή της Επανάστασης και το σπαθί το πρόσφερε ο Νικηταράς στον έρανο της Πελοποννησιακής Γερουσίας για να κινηθεί ο στόλος, σε βοήθεια των πολιορκημένων του Μεσολογγίου. Τη δε δάφνη των Δερβενακίων τη χάρισε στον πρόεδρο του δικαστηρίου που αθώωσε τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζητιάνευε για να ζήσει την οικογένειά του. Πέθανε τυφλός και άρρωστος σ’ ένα φτωχόσπιτο του Πειραιά.
Θα αναρωτηθεί κάποιος άξιζε σε αυτόν τον μεγάλο ήρωα αυτό το τέλος;
Ο Θεός όμως κρίνει διαφορετικά τα πράγματα και λόγω της μεγαλοσύνης της ψυχής του Νικήτα, άφησε να του τα δώσει όλα στην άλλη τη ζωή. Και βλέπουμε σήμερα ανθρώπους να εκμεταλλεύονται τη δημόσια θέση τους για να πλουτίζουν. Όλους αυτούς ο Θεός θα τους βάλει δίπλα στον Νικήτα για να τους κρίνει. Γιατί εδώ θα εφαρμοστεί αυτό που είπε ο Κύριος: "σε όσους βρω να έχουν και άλλα θα τους δώσω αλλά σε όσους βρω να μην έχουν και αυτά τα λίγα που έχουν θα τους τα πάρω και θα τα δώσω σε αυτούς που έκαναν τα περισσότερα."