Οσο κανείς παρακολουθεί αποστασιοποιημένος την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, τόσο και αντιλαμβάνεται τα λόγια του Φάουστ, όταν ο Μεφιστοφελής χρησμοδοτεί με το αμίμητο: "Πιστεύεις ότι σπρώχνεις, αλλά σε σπρώχνουν".
Γιατί την ίδια ώρα που οι πολίτες "στριμώχνονται" στην πολιτική μυθοπλασία και στο ασφυκτικό θέατρο του παραλόγου και της φαντασμαγορίας, οι πολιτικές "γάτες" διαφόρων αποχρώσεων και κάθε ράτσας απολαμβάνουν ξέγνοιαστες ό,τι αφείδωλα τους παρέχει η ευπιστία μας, ενίοτε και η μωροπιστία μας.
Πρόκειται για επιδημική κατάσταση που μοιάζει με τις εφιαλτικές εκείνες στιγμές του αλληγορικού ονείρου της επιδημίας, που τις ζει ο νεοέλληνας, όπως ο Ροσκόλνικωφ στο έργο του Ντοστογιέφσκι "Εγκλημα και Τιμωρία". Μια επιδημία που ξεσπάει στην Ασία και της οποίας τα μικρόβια, με λογική και βούληση,προσβάλλουν τους ανθρώπους και τους κάνουν τρελούς. Αυτή η τρέλα εκδηλώνεται σ' ένα γενικό όργιο αυθαιρεσίας, ασυδοσίας, ασωτίας, αγωνίας και αυτοκαταστροφής...
Εχουμε "θέμα" ως λαός. Ουδέποτε βλέπουμε κατάματα την οδυνηρή πραγματικότητα. Μας φοβίζει η αλήθεια. Δεν αντικρίζουμε την πραγματικότητα, έστω με κάποια προοπτική, παρρησία και ευθύτητα, έξω από επιφανειακές προκαταλήψεις και εθιστικές λειτουργίες. Υπεισέρχεται και ο παράγοντας "ατομικισμός", οπότε η έλλειψη του "ρυθμιστικού ενστίκτου" γίνεται πιο έντονη.
Τι μας απομένει; Ο ορθός λόγος. Η ιστορία των κοινωνιών ωστόσο καταδείχνει με αρκετή πειστικότητα πως ο ορθός λόγος είναι μια πλάνη. Επομένως καταλήγουμε στη "φυσιολογική σχιζοφρένεια".
Είναι περιττό να τρεφόμαστε με μύθους και να διαγκωνιζόμαστε στο θέατρο του παραλόγου, όπου φροντίζουν να δίνουν "παραστάσεις" οι παντός είδους επιτήδειοι της πολιτικής, οι οποίοι τελικά από πρωταγωνιστές στην ίδια τους την παραγωγή, γίνονται "κομπάρσοι" λόγω παροιμιώδους ανικανότητας, με μόνη τους καταφυγή εν καιρώ την ατίμωση.
Πάντα βέβαια υπάρχουν οι πολιτικές "γάτες" που επιβιώνουν και εμφανίζονται προκλητικές και απαιτητικές. Και ένας ολόκληρος λαός υποχείριο εκείνων τους οποίους η αποδεδειγμένη οικονομία της τεχνοκρατίας των διεθνών αγορών οπλίζει. Και υποχείριο δίχως ελπίδα λύτρωσης. Αυτό δεν είναι παίξε-γέλασε. Δεν είναι λύση και τόσο χαμογελαστή...
Εχουμε καταντήσει μια κοινωνία φοβισμένων και μονίμως "ικανών" να δεχθούμε κάθε πολιτική βλακεία, αρκεί να μην μας θυμίζει το θέμα της ηθικής μας αποτυχίας. Γι' αυτό μένουμε κουφοί απέναντι στη πειθώ. Και μια κοινωνία που δεν αντιδρά στα έντονα συμπτώματα του παραλογισμού, των έξαλλων αφομοιώσεων και του στρατευμένου ενθουσιασμού, βρίσκεται συνήθως αντιμέτωπη με την απέχθεια που προκαλεί ο κοινωνικός παραλογισμός.
Αλίμονο! Θα πει ο οπαδός των "ορθόδοξων", αισιόδοξων μεθόδων, εκεί φτάνουμε λοιπόν; Η απάντηση είναι ότι όποιος έχει μάτια βλέπει διανοείται στοιχειωδώς αντιλαμβάνεται. Τώρα, αν θέλει να να αυτοπαγιδεύεται και να ηδονίζεται με την αυτοκαταστροφή του, τούτη η γραφίδα δεν έχει καμία πρόθεση να τον καταπείσει.
Κοντολογίς: Σωθήκανε τα ψέματα. να κάνουμε απεριόριστες πιστώσεις στο μέλλον, δεν εξυπηρετούμε τίποτα. Τον εαυτό μας απλώς κοροιδεύουμε, επιτείνουμε την ουτοπία, και δίνουμε την ευκαιρία στις πολιτικές "γάτες" να επιβεβαιώνουν ότι είναι "εφτάψυχες".
Οι καιροί δεν είναι πια "μενετοί",όπως θα έλεγε και ο Θουκυδίδης. Οι εξετάσεις δόθηκαν, το αποτέλεσμα βαθμολογήθηκε. Το σύστημα της μακάριας εμπιστοσύνης έχει καταρρεύσει...