Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Στην υποχώρηση τους στους βαλκανικούς πολέμους, οι Βούλγαροι πυρπόλησαν τις Σέρρες, το Δοξάτο, την Νιγρήτα, και όχι μόνο.
Ενδεικτική η μαρτυρία για τις Σέρρες του μουσουλμάνου Αhmed Hafiz, πρώην μέλους της βουλγαρικής αστυνομίας, στον Αυστριακό πρόξενο… «Ο Βούλγαρος αξιωματικός Μonev μου είπε ότι θα κάψουν τις Σέρρες την επομένη μέρα. Με προσκάλεσε να συμμετάσχω στην στο κάψιμο και την λεηλασία, αρνήθηκα. Οι στρατιώτες πυροβολούσαν τους πολίτες που προσπαθούσαν να σώσουν τα φλεγόμενα σπίτια, τα προξενεία και τα κτήρια των ξένων».
Ο Trapman, ανταποκριτής της Αγγλικής εφημερίδας Daily Telegraph, από τους πρώτους που έφτασε στην Νιγρήτα μετά από παράκληση του βασιλιά Κωνσταντίνου, επιβεβαίωσε με την ανταπόκριση του ότι στη Νιγρήτα ο Βούλγαρος στρατηγός είχε κλειδώσει τους κατοίκους στα σπίτια και έβαλε φωτιά, 470 άνθρωποι δολοφονήθηκαν, άλλοι σφαγιάστηκαν, γυναίκες βιάστηκαν.
Κατά την δεύτερη βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας έγιναν εγκλήματα που ποτέ δεν έγιναν γνωστά στο σύνολο του έθνους. Διεθνής επιτροπή κατέγραψε τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων την περίοδο 1916- 1918.
Μερικά από τα ευρήματα…
1917. Συλλαμβάνεται ο μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Γερμανός, με την κατηγορία της κατασκοπίας. Κρατήθηκε στην φυλακή από τον Φεβρουάριο του 1917 ως την 6η Ιουλίου του 1917, όταν οι διοικητές Σαμαρτζίεφ και Ταμπάκοφ τον έβγαλαν με τέσσερις στρατιώτες από την φυλακή αλυσοδεμένο. Η έκθεση της διεθνούς επιτροπής δεν κατάφερε να βρει τι έγινε, στην συνέχεια αποδείχτηκε ότι τον σκότωσαν. Δυο παιδιά συγγενείς του, ηλικίας 10 και 12 ετών, ανακρίθηκαν από τον υπολοχαγό Τένεφ και τον διοικητή Ζβέτκωφ, βασανίστηκαν για να αποσπαστούν ομολογίες και πέθαναν δυο τρείς βδομάδες μετά την ανάκριση τους.
Στις Σέρρες τέσσερεις χωρικοί που δεν τήρησαν την απαγόρευση κυκλοφορίας κρεμάστηκαν ανάποδα από σιδερένιο στύλο και ραβδίστηκαν μέχρι θανάτου.
Η επιτροπή έκανε έλεγχο σε 339 πόλεις και χωριά που ο πληθυσμός τους ήταν 305.000 και είχε μειωθεί στους περίπου 235.000.
Κατά την βουλγαρική κατοχή πέθαναν 30.000 άτομα από σκόπιμη λιμοκτονία, κακουχίες και ξυλοδαρμούς.
Κατά την βουλγαρική κατοχή οι Έλληνες γιατροί απαγορευόταν να ασκούν το επάγγελμα τους, όσοι ήθελαν να εργαστούν έπρεπε να δηλώσουν Βούλγαροι. Όσοι δεν απαρνούνταν την Ελληνική καταγωγή και υπηκοότητα δεν μπορούσαν να ασκούν κανένα ελεύθερο επάγγελμα. Οι Έλληνες που εκδιώκονταν υποχρεώνονταν να υπογράψουν ότι το έκαναν με την θέληση τους.
Ως τον Αύγουστο του 1941 εκατό χιλιάδες Έλληνες από την Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Τρεις φορές το μαρτυρικό Δοξάτο γνώρισε την Βουλγαρική θηριωδία. Η πρώτη στους βαλκανικούς πολέμους με 650 νεκρούς και η τελευταία το 1941 με πάνω από 200 εκτελεσμένους.
Δεν θυμόμαστε τους νεκρούς μας, δεν μάθαμε για τις καταστροφές ζωών, περιουσιών, πολιτιστικών θησαυρών, όπως η καταστροφή των θησαυρών των 40 εκκλησιών του Μελένικου κατά την βουλγαρική κατοχή.
Παρεμπιπτόντως… Το 2014 υποτίθεται ότι ο Α. Σαμαράς θα έδινε στους Βούλγαρους τα λείψανα του Βούλγαρου Σαμουήλ που θεωρείται ο γενάρχης τους με αντάλλαγμα την επιστροφή εθνικών θησαυρών που είχαν κλαπεί από τους Βούλγαρους. Το διοικητικό συμβούλιο ευέλπιδων Μελένικου ζήτησε να συμπεριληφθούν στα ανταλλάγματα και οι κλεμμένοι θησαυροί του Μελένικου, δεν γνωρίζω τι έγινε στην συνέχεια.
Ζούμε με φαντασιώσεις, δεν διεκδικήσαμε ποτέ δικαίωση, αλλά φταίνε οι άλλοι.
Κάποιοι Έλληνες μέσα σε λίγες δεκαετίες έζησαν απανωτές σφαγές. Δεν ξέχασαν, δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται, και οι αγώνες τους πρέπει να αναγνωριστούν και να γνωστοποιηθούν. Γιατί αυτοί οι αγώνες είναι η βάση που δεν αποκτήσαμε, το παρελθόν μας που το μισομάθαμε και κατασυκοφαντήθηκε.
Γιατί τα θύματα πρέπει να αναπαυθούν, οι θηριωδίες να μην επαναληφθούν, και να μη θρηνήσουμε άλλη χαμένη πατρίδα.
Ενδεικτική η μαρτυρία για τις Σέρρες του μουσουλμάνου Αhmed Hafiz, πρώην μέλους της βουλγαρικής αστυνομίας, στον Αυστριακό πρόξενο… «Ο Βούλγαρος αξιωματικός Μonev μου είπε ότι θα κάψουν τις Σέρρες την επομένη μέρα. Με προσκάλεσε να συμμετάσχω στην στο κάψιμο και την λεηλασία, αρνήθηκα. Οι στρατιώτες πυροβολούσαν τους πολίτες που προσπαθούσαν να σώσουν τα φλεγόμενα σπίτια, τα προξενεία και τα κτήρια των ξένων».
Ο Trapman, ανταποκριτής της Αγγλικής εφημερίδας Daily Telegraph, από τους πρώτους που έφτασε στην Νιγρήτα μετά από παράκληση του βασιλιά Κωνσταντίνου, επιβεβαίωσε με την ανταπόκριση του ότι στη Νιγρήτα ο Βούλγαρος στρατηγός είχε κλειδώσει τους κατοίκους στα σπίτια και έβαλε φωτιά, 470 άνθρωποι δολοφονήθηκαν, άλλοι σφαγιάστηκαν, γυναίκες βιάστηκαν.
Κατά την δεύτερη βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας έγιναν εγκλήματα που ποτέ δεν έγιναν γνωστά στο σύνολο του έθνους. Διεθνής επιτροπή κατέγραψε τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων την περίοδο 1916- 1918.
Μερικά από τα ευρήματα…
1917. Συλλαμβάνεται ο μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Γερμανός, με την κατηγορία της κατασκοπίας. Κρατήθηκε στην φυλακή από τον Φεβρουάριο του 1917 ως την 6η Ιουλίου του 1917, όταν οι διοικητές Σαμαρτζίεφ και Ταμπάκοφ τον έβγαλαν με τέσσερις στρατιώτες από την φυλακή αλυσοδεμένο. Η έκθεση της διεθνούς επιτροπής δεν κατάφερε να βρει τι έγινε, στην συνέχεια αποδείχτηκε ότι τον σκότωσαν. Δυο παιδιά συγγενείς του, ηλικίας 10 και 12 ετών, ανακρίθηκαν από τον υπολοχαγό Τένεφ και τον διοικητή Ζβέτκωφ, βασανίστηκαν για να αποσπαστούν ομολογίες και πέθαναν δυο τρείς βδομάδες μετά την ανάκριση τους.
Στις Σέρρες τέσσερεις χωρικοί που δεν τήρησαν την απαγόρευση κυκλοφορίας κρεμάστηκαν ανάποδα από σιδερένιο στύλο και ραβδίστηκαν μέχρι θανάτου.
Η επιτροπή έκανε έλεγχο σε 339 πόλεις και χωριά που ο πληθυσμός τους ήταν 305.000 και είχε μειωθεί στους περίπου 235.000.
Κατά την βουλγαρική κατοχή πέθαναν 30.000 άτομα από σκόπιμη λιμοκτονία, κακουχίες και ξυλοδαρμούς.
Κατά την βουλγαρική κατοχή οι Έλληνες γιατροί απαγορευόταν να ασκούν το επάγγελμα τους, όσοι ήθελαν να εργαστούν έπρεπε να δηλώσουν Βούλγαροι. Όσοι δεν απαρνούνταν την Ελληνική καταγωγή και υπηκοότητα δεν μπορούσαν να ασκούν κανένα ελεύθερο επάγγελμα. Οι Έλληνες που εκδιώκονταν υποχρεώνονταν να υπογράψουν ότι το έκαναν με την θέληση τους.
Ως τον Αύγουστο του 1941 εκατό χιλιάδες Έλληνες από την Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Τρεις φορές το μαρτυρικό Δοξάτο γνώρισε την Βουλγαρική θηριωδία. Η πρώτη στους βαλκανικούς πολέμους με 650 νεκρούς και η τελευταία το 1941 με πάνω από 200 εκτελεσμένους.
Δεν θυμόμαστε τους νεκρούς μας, δεν μάθαμε για τις καταστροφές ζωών, περιουσιών, πολιτιστικών θησαυρών, όπως η καταστροφή των θησαυρών των 40 εκκλησιών του Μελένικου κατά την βουλγαρική κατοχή.
Παρεμπιπτόντως… Το 2014 υποτίθεται ότι ο Α. Σαμαράς θα έδινε στους Βούλγαρους τα λείψανα του Βούλγαρου Σαμουήλ που θεωρείται ο γενάρχης τους με αντάλλαγμα την επιστροφή εθνικών θησαυρών που είχαν κλαπεί από τους Βούλγαρους. Το διοικητικό συμβούλιο ευέλπιδων Μελένικου ζήτησε να συμπεριληφθούν στα ανταλλάγματα και οι κλεμμένοι θησαυροί του Μελένικου, δεν γνωρίζω τι έγινε στην συνέχεια.
Ζούμε με φαντασιώσεις, δεν διεκδικήσαμε ποτέ δικαίωση, αλλά φταίνε οι άλλοι.
Κάποιοι Έλληνες μέσα σε λίγες δεκαετίες έζησαν απανωτές σφαγές. Δεν ξέχασαν, δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται, και οι αγώνες τους πρέπει να αναγνωριστούν και να γνωστοποιηθούν. Γιατί αυτοί οι αγώνες είναι η βάση που δεν αποκτήσαμε, το παρελθόν μας που το μισομάθαμε και κατασυκοφαντήθηκε.
Γιατί τα θύματα πρέπει να αναπαυθούν, οι θηριωδίες να μην επαναληφθούν, και να μη θρηνήσουμε άλλη χαμένη πατρίδα.