Ο Μέγας Αλέξανδρος, ήταν ένας πραγματικός Ηγέτης, όχι μόνο διότι κατέκτησε τον κόσμο και δημιούργησε μια λαμπρή αυτοκρατορία, αλλά κυρίως διότι, πέραν των άλλων, γνώριζε πώς να μεταλαμπαδεύσει την ελπίδα, την αισιοδοξία και την προοπτική και όχι τη θλίψη, την απογοήτευση και την ηττοπάθεια, που μας προβάλλουν σήμερα, αυτοί οι νάνοι της πολιτικής ζωής μας.
Θυμηθείτε για παράδειγμα (μεταξύ των πολλών), όταν βρέθηκε στην άνυνδρη και αφιλόξενη έρημο της Ασίας, όπου αρνήθηκε να πιει το νερό που του έφεραν οι στρατιώτες του, λέγοντας πως δεν μπορεί να πίνει νερό αυτός, την ώρα που οι στρατιώτες του, υποφέρουν από δίψα.
Η Ηγεσία, δεν είναι θέμα, μόνο γνώσεων. Είναι θέμα συνδυασμού γνώσεων και ανθρωπίνων δεξιοτήτων, δηλαδή, η γνώση θα πρέπει να εδραιωθεί πάνω στον κατάλληλο χαρακτήρα και ικανότητες, που τελικά θα την εκφράσουν και θα την αξιοποιήσουν στην πράξη. Διαφορετικά, όλοι αυτοί, οι σπουδαγμένοι με τα πολλά πτυχία στα Harvard και στα ΜΙΤ, θα ήταν άριστοι Ηγέτες.
Αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις μου που με τσακίζουν, όταν βλέπω ποιοι μας κυβερνούν και ποιο είναι το κατάντημα μας, σε ΟΛΑ τα επίπεδα και απλωμένο παντού, στο σύνολο της κοινωνίας μας. Τι να πω;
Είδα χθες, αυτή την περιβόητη σύσκεψη των τριών (3) Αρχιδικαστών με τον Πρωθυπουργό και πραγματικά ΣΙΧΑΘΗΚΑ! Δεν θα ασχοληθώ με τις ανοησίες και τις επικίνδυνες προθέσεις της Κυβέρνησης (βαρέθηκα άλλωστε). Όμως, εγώ και όλοι μας νομίζω, νοιώθαμε μέχρι σήμερα τη Δικαιοσύνη, ως ένα στήριγμα σ’ όλη αυτή την αδιανόητη κατάσταση, την αδικία που βαραίνει τον σβέρκο μας. Δεν ξέρω, αν υπάρχει Έλληνας, που να μπορεί να εμπιστεύεται πλέον τη Δικαιοσύνη.
Ήταν αυτονόητο ότι, η σύσκεψη αυτή, έγινε για συγκεκριμένο λόγο, που ήταν η εμπλοκή που παρουσιάστηκε στην Απόφαση του ΣτΕ (για τις τηλεοπτικές άδειες), αλλά και γενικότερα, για ΟΛΕΣ τις κρίσιμες δικαστικές αποφάσεις, που πρόκειται να ακολουθήσουν, για μια σωρεία σημαντικών θεμάτων, τόσο σημαντικών μάλιστα, που και το ίδιο το Μνημόνιο, δεσμεύει και προβλέπει «προ-απαιτούμενα» (ισοδύναμου κόστους των αποφάσεων αυτών).
Αντί λοιπόν να παραδεχτούν το αυτονόητο και να δηλώσουν με ευθύτητα και παρρησία, τους σκοπούς της σύσκεψης, ΦΟΒΟΥΜΕΝΟΙ ότι θα κατηγορηθούν για τυχόν επηρεασμό και παρεμβάσεις, βρήκαν και πρόβαλλαν, μια παντελώς ανόητη και την πλέον ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ πρόφαση, κυριολεκτικά καταστροφική. Είπαν και δήλωσαν μάλιστα υπερήφανοι, ότι:
- Συζήτησαν για τα μισθολογικά των δικαστών και μάλιστα εξασφάλισαν και αυξήσεις στα ανώτατα κλιμάκια, της δικαστικής ιεραρχίας!! (δηλαδή, να ξεδιψάσουν οι Αρχηγοί και οι άλλοι, όποιος αντέξει)
- Ότι στις αποφάσεις τους, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η περιρρέουσα κατάσταση (δηλαδή, ότι πορευόμαστε σε μια έρημο, χωρίς ελπίδα, που δεν έχει τίποτα να μας δώσει, να μας ταΐσει, να μας ξεδιψάσει)
Δεν ξέρω, αν ήμουν ένας μέσος – κατώτερος δικαστής, ευσυνείδητος και προσηλωμένος στο καθήκον του, πως θα αισθανόμουνα σήμερα, με τι βλέμμα θα έβλεπα την Ηγεσία μου, τι εμπιστοσύνη και σεβασμό θα είχα στον Αρχηγό μου.
Σίγουρα όμως, ως νομοταγής και ευσυνείδητος πολίτης, νοιώθω ότι γκρεμίστηκε ένα ακόμα στήριγμα μου και πλέον ακροβατώ στο έσχατο, που είναι μόνο η Πίστη μου.
Θα τελειώσω, με ένα ακόμα παράδειγμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος, άκουσε την πρόταση του Δαρείου, να του προσφέρει 10.000 τάλαντα και να του παραχωρήσει την έκταση, από τον Ευφράτη ποταμό μέχρι τα Μεσογειακά παράλια, ως αντάλλαγμα για να απελευθερώσει την οικογένεια του, ο Μεγάλος Στρατηγός την απέρριψε, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όταν μάλιστα, ο έμπιστος Στρατηγός του Παρμενίων, του είπε : «Εγώ θα δεχόμουνα, αν ήμουν ο Αλέξανδρος», τότε ο ΗΓΕΤΗΣ απάντησε: «Και εγώ θα δεχόμουν, αν ήμουν ο Παρμενίων».
Κατανοητόν;;;