Είναι παράσιτα! Και η εσωτερική δύναμη μιας κοινωνίας φαίνεται, σύμφωνα με το λόγο του Νίτσε, από τα πόσα παράσιτα μπορεί να ανέχεται. κι όταν τα παράσιτα είναι τόσα πολλά, όπως συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα, τότε θέτουν σε δεινή δοκιμασία την αντοχή της κοινωνίας και υποσκάπτουν την υγεία της...
Ολα αυτά τα παράσιτα της πολιτικής, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, έχουν εθίσει την κοινή γνώμη στις πιο βάναυσες παραβιάσεις κανόνων της αντικειμενικής κοινωνικής και πολιτικής ηθικής. Δεν έχουν απλώς οδηγήσει το λαό στις παρυφές του εθνικού ολέθρου, αλλά το χειρότερο είναι ότι έχουν μεταποιήσει την κοινωνία σε παρασιτική και προσπάθησαν να της δώσουν το δικό τους ύφος.
Ετσι αναπτύχθηκαν οι μουδιασμένες συνειδήσεις. Και δεν εξεγείρονται. Βέβαια μόνο μια συνθετική ερμηνεία της ιστορίας, θα ήταν ικανή να προσεγγίσει τον πυρήνα της ψυχής και του πολιτισμού ενός λαού και να αποκαλύψει το βαθύτερο είναι του, αλλά και τη συμπεριφορά του, ιδίως στις κρίσιμες καμπές της εθνικής του ζωής.
Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι ο πολιτισμός και η αισθητική των πολιτικών ηγετών καθορίζουν και τον πολιτισμό της ψυχής ενός λαού. και είναι οι πολιτικοί ηγέτες που με το πνεύμα τους και την αρετή τους γίνονται η μοίρα του λαού τους, ενώ με τις αποφάσεις τους μεταβάλλουν την πορεία του και ανοίγουν σωτήριους η ολέθριους δρόμους για το έθνος τους.
Πολιτικοί παράσιτα δεν μπορεί να είναι το πεπρωμένο της κοινωνίας!
Και βέβαια, όταν ένας λαός δοκιμάζεται και απελπίζεται, προδίδεται και εγκαταλείπεται, κακοδιοικείται και αδικείται, είναι δεδομένο ότι ύστερα από τις επανειλημμένες διαψεύσεις των ελπίδων του, να τρέπεται προς ένα άγριο ατομικισμό. Μια κοινωνική συμπεριφορά πλασμένη κατά το ήθος των πολιτικών του "σωτήρων".
Ολων αυτών των πολιτικών της περιορισμένης ευθύνης, της έλλειψης αυτοσυνείδησης και αυτογνωσίας, που διαγκωνίζονται να ενσπείρουν τον πανικό στην κοινωνία, ώστε οι πολίτες να αρκούνται στα ψιχία της ισχνής ελπίδας.
Ετσι η Ελλάδα έχει περιπέσει σε μια εσωτερική αστοργία. Και όλοι, εγχώριοι πολιτικοί και επιχειρηματίες διαπλεκόμενοι, όσο και ξένοι επιδρομείς προσπαθούν να "ρουφήξουν" όση ικμάδα διαθέτει. Με τους πολίτες να χάνουν τις πραγματικότητες, που διασφαλίζουν τη μόνη δυνατότητα πρόσβασης στην προοπτική.