Πολύ πλάκα έχει να παρακολουθεί κανείς τις ομιλίες στη Βουλή των Τσίπρα και Μητσοτάκη. Τρελό γέλιο μπορεί να ρίξει κάποιος όταν ξαφνικά αρχίζουν να συλλαβίζουν δυνατά τις λέξεις με τον κατάλληλο χρωματισμό της φωνής τους ώστε οι κλακαδόροι των βουλευτικών εδράνων να χειροκροτήσουν. Εκτός όμως τούτου έχει πλάκα να βλέπεις τον Αλέξη να προσπαθεί να γίνει Ανδρέας και το Μητσοτάκη να κάνει stand up comedy με το "ένας Ματζουράνης δρόμος" ενώ ο μεν πρώτος είναι ένας ασήμαντος πολιτικός και ο δεύτερος, άχρωμος, άοσμος και άγευστος.
Ωστόσο η πλάκα σταματά κάπου εδώ και δίνει τη θέση της στο δράμα.
Δύο άνθρωποι στο δικό τους παράλληλο κόσμο. Δίνουν μάχες σε πεδία που δεν ενδιαφέρουν κανέναν όπως τα κανάλια και η διαπλοκή.
Αυτό είναι το μόνιμο περιεχόμενο των λόγων τους.
Ακούσατε τίποτε σήμερα για τα τουρκικά υποβρύχια που κάνουν ό,τι θέλουν στο Αιγαίο;
Με το τσάμικο που κάποιοι επιχειρούν να ανασύρουν;
Σημειώσατε μήπως κάποιον προβληματισμό για την άνοδο των τόνων μεταξύ Ρωσίας - ΗΠΑ στη γεωπολιτική γειτονιά μας;
Μίλησε κανείς για την Ελλάδα που γερνά και σε μερικές δεκαετίες δε θα υπάρχει πια στο χάρτη;
Μετέφερε κανείς την αγωνία των ανέργων;
Τόσο, μα τόσο λιλιπούτειοι... Ο ένας ανίκανος, όχι απλά για πρωθυπουργός αλλά ούτε για να τον στείλεις να σου πληρώσει λογαριασμούς, και ο άλλος εξ ίσου ανίκανος αφού ακόμη δεν έχει εξαφανίσει πολιτικά τον πρώτο.