Κάθε φορά μας εκπλήσσει η ίδια η πραγματικότητά μας. Ακριβώς η πραγματικότητα που οι ίδιοι διαμορφώσαμε. Αυτοπαγιδευόμαστε στην ανάγκη μας για αιθεροβασία, κάποιοι μάλιστα και για ονειροβασία,, έχοντας χάσει το αίσθημα της πραγματικότητας. Αγνοώντας ότι το "δράμα" που αμήχανα παρακολουθούμε από τα σύννεφα, μόνο οι ίδιοι μπορούμε να ανατρέψουμε.
Και νιώθουμε ότι φταίνε πάντα οι άλλοι ή περιμένουμε από τους άλλους να "βγάλουν το φίδι από την τρύπα", για να μη διαταράξουμε τον ενδυμίωνα ύπνο μας στα σύννεφα ενίοτε του ωχαδερφισμού και του "βολέματος". Πρόκειται ταυτόχρονα για ένα πληγωμένο εγωισμό περιδινούμενο στο αχανές της επιβεβαίωσης.
Από την άλλη πλευρά, η θεσμοθετημένη καταπίεση του κράτους, οδηγεί στην έννοια μιας κοινωνίας εκτός δικαίου, με το τυραννικό επακόλουθο της αυθαιρεσίας των ολίγων (εξίσου αποσυνθετικής με την αυθαιρεσία των συγκεχυμένων πολλών), που συνεπάγεται αναπόφευκτα η εξουσία του δικαιώματος επί του δικαίου.
Κι όσο μένουμε πάνω στα σύννεφα, νομίζοντας ότι κάποιες φορές "πέφτουμε από τα σύννεφα", η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί πλέον να βρει σωτηρία στα σχήματα, στις θεωρίες και στις ξεπερασμένες αξίες, των οποίων φορείς είναι τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα και οι εκφραστές της ντεκαντέντσιας του τόπου.
Ολα αυτά δεν είναι παρά ένα δράμα. Ο κοινωνικός θάνατος αποδεικνύεται πιο μακρύς από τη ζωή!
Η εμπειρική αυτή πραγματικότητα είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ενώ οι υποσχέσεις των σύγχρονων "θαυματοποιών" του πολιτικού κατεστημένου, δεν αποτελούν πια ούτε συζητήσιμη υπόθεση. Είναι ένας εκτρωματικός μύθος, που στηρίζεται σε αθέμελες σκέψεις και αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων.
Απόρροια της πίστης στον καθοριστικό ρόλο των εξωτερικών συνθηκών είναι μια κοινωνία και ένας άνθρωπος-πολίτης δέσμιος της ανάγκης. "Με ελευθέρωσες, δάσκαλε, μαθαίνοντας μου να υποκύπτω στην ανάγκη", αναφέρει σ' ένα από τα έργα του ο Ρουσσώ,
Δεν απαιτείται ιδιαίτερη οξύνοια, για να αντιληφθεί κανείς ότι αυτό αποτελεί την πεμπτουσία της ανελευθερίας. Αν κατ' εξοχήν γνώρισμα του ελεύθερου ανθρώπου είναι η δυνατότητα να σκέπτεται για λογαριασμό του και να επιλέγει, χαρακτηριστικό του δούλου είναι ότι τον καθορίζουν κατά το "βουλευτικόν και κατά την προαίρεσιν".
Ποιος είναι ο παράγοντας που δεν εμποδίζει τον πολίτη να περιπέσει μοιρολατρικά σε ακινησία και να δέχεται τις μίξεις και προσμίξεις της πολιτικής αδιαμαρτύρητα; Είναι ο φόβος μη χαθούν τα κεκτημένα, η εναγώνια πρόσδεση στο "επ' άρτω μόνω ζην". Είναι η δύναμη της ανάγκης, με τη διαφορά ότι ως περιεχόμενο της πράξης η δύναμη αυτή έχει καθορισμένα περιθώρια, ώστε το υποκείμενο της να ενεργεί μόνο τεχνικά.
Η τεχνική δεν υπάρχει άνευ σκέψεως. Υπάρχει μετά σκέψεως αυστηρά λειτουργικής, εντελώς ξένης προς τη θεωρία. Αν λοιπόν η τεχνική ενέργεια, ως πράξη μηχανική, ασκείται στον χρόνο του παρόντος, η θεωρία ως συστατικός παράγοντας του νοήματος, αποτελεί πράξη υπέρ χρόνου δημιουργίας.