Ο υπερτροφικός πολιτικός ατομικισμός, το νοσηρό αίσθημα της ανωτερότητας των πολιτικών της συμφοράς, έχουν οδηγήσει τον Ελληνα διαπορούντα μπροστά στη μοίρα του και στην πολιτική αθλιότητα.
Η εξευτελιστική έκπτωση της πολιτικής ευθύνης απεικονίζεται στην εικονογράφηση τούτου του κειμένου. Η πολιτική παχυδερμία περιόρισε την ακτινοβολία του πολιτικού στοχασμού και ο εγωκεντρισμός της εξουσίας εμπόδισε τη διάχυση της ευαισθησίας ως κοινωνικού αγαθού. Και στάθηκε το ένοχο ομόζυγο της πολιτικής και οικονομικής αυτάρκειας, που στέρησε ολόκληρο εθνικό σύνολο από τη γόνιμη επαφή με την αλήθεια, με την πραγματικότητα...
Τρεις φωτογραφίες καταγράφουν την πολιτική ανευθυνότητα στις παρυφές της πολιτικής αναισθησίας και αυθαιρεσίας. Προχθές οι συνταξιούχοι αντιμετώπιζαν τα χημικά των αστυνομικών έξω από το Μαξίμου.
Και χθες μέσα στο Μαξίμου ο πρωθυπουργός των επιχρυσωμένων λόγων και της αντιαισθητικής "αρτιότητας", υποδεχόταν τους προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων, υποσχόμενος καμία μείωση στους μισθούς τους και μάλιστα μικρή αύξηση στην κορυφή του δικαστικού σώματος.
Και βέβαια, δεν μπορούσε να μην κλείσει τη μέρα του ο Αλέξης Τσίπρας, χωρίς να δεξιωθεί στο μέγαρο της πολιτικής "αμαρτίας" τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, οι οποίοι στο πλαίσιο της κακογουστιάς και της πολιτικής αναισθησίας, με χρήματα ωστόσο των "ψεκασμένων" με χημικά από τα κατευθυνόμενα αστυνομικά όργανα δύσμοιρων συνταξιούχων, απόλαυσαν με ποτό, εδέσματα, πιάνο και τραγούδι τη κοτσανολογία και παπαρολογία ενός λιλιπούτειου πολιτικού...
Τρεις φωτογραφίες που δεν καταδείχνουν μόνο τη σοβαρότητα να αντικαθίσταται από τη γελοιότητα, αλλά και την έννοια της δημοκρατίας να "κουρελιάζεται" και το ιδεώδες της να μην μένει απείραχτο από τις στρεβλώσεις και τις παραποιήσεις που επιχειρήθηκαν για να καλύψουν τις πιο ανόσιες μορφές πολιτικής αυταρχικότητας, ιδίως των τελευταίων επτά χρόνων της "μνημονιακής
ευλάβειας" των πολιτικών του Τίποτα στη χώρα του Πουθενά.
Ο Ελληνας μπροστά στη μοίρα του...Μπροστά στον πολιτικό ψυχρό υπολογισμό, καμία σχέση με τον "πολιτικό ορθολογισμό". Ο Ελληνας μπροστά στην ηθική απόγνωση, μπροστά στους παράγοντες εκείνους που ρυθμίζουν τη μοίρα των ατόμων και που μόνιμα σχεδόν ενεργούν αντίθετα από τις ατομικές θελήσεις και τις θελήσεις της κοινωνίας.
Και η πολιτική πίεση, η πολιτική αναισθησία, ασκείται με προγραμματισμένο σχέδιο και με δυναμική επιβολή, που νεκρώνει και τα αδύνατα εκείνα μόρια της κοινωνίας που θα ήταν διατεθειμένα να αντενεργήσουν. Και το χειρότερο, τα προσηλυτίζει στη θεωρία του αποπνιγμού της ελευθερίας, στην έννοιά της την πιο πλατιά και καθολική. Και τα μεταβάλλει σε απλά ενεργούμενα των σκοπών της πολιτικής.
Τι κατάντια αλήθεια!..