Πολύς κόσμος εξεπλάγη από την τρεμάμενη φωνή της Ολγας Γεροβασίλη τα μεσάνυχτα. Και όχι μόνο αυτό αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα.
Είναι όμως τόσο αξιοπερίεργο;
Σε πολιτικό επίπεδο, ναι επειδή μια κυβερνητική αξιωματούχος σε αυτή τη νευραλγική θέση δεν μπορεί είτε να θεατρινίζει είτε να παρασύρεται από τα συναισθήματά της.
Σε ανθρώπινο επίπεδο, όχι. Είναι φανερό ότι η Γεροβασίλη και όλοι οι Γεροβασίληδες της κυβέρνησης έχουν αποκτήσει μια αλαζονική συμπεριφορά και προσέγγιση των πραγμάτων λόγω του του γεγονότος πως βρίσκονται στην εξουσία.
Θεωρούν εαυτούς πανίσχυρους, έστελναν μηνύματα μέσω δηλώσεων στο ΣτΕ και δεν περίμεναν με τίποτε μια τέτοια εξέλιξη.
Παρά το 14-11, το ΣτΕ καταδικάστηκε εν όλω, όπως θα είχε αποθεωθεί αν το 14-11 ήταν αντίστροφο. Με άλλα λόγια δύο ψήφοι χωρίζουν το θρίαμβο της δημοκρατίας από τα νοσοκομεία που θα μείνουν χωρίς νοσηλευτές και τα 15.000 παιδιά που θα αποκλειστούν από τους παιδικούς σταθμούς, μολονότι η κ. Γεροβασίλη γνωρίζει πολύ καλά ότι τα χρήματα αυτά είναι δεσμευμένα με βάση το τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο που πιστά υπηρετεί.
Η Ολγα θύμισε κάτι από κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο σε αισθηματική δραματική ταινία της δεκαετίας του 1960. Κάτι από Τζένη Ρουσέα ή την αείμνηστη Μέμα Σταθοπούλου με τον αξέχαστο Γιάννη Βόγλη. Εισέπραξε πολιτική χυλόπιτα και θύμωσε. Σάστισε, έτρεμε η φωνή της, άρχισε να φοβερίζει, να διχάζει και να απειλεί.
Ωστόσο θα ήθελα κλείνοντας να είμαι δίκαιος. Θα περίμενα από μια καλοβαλμένη και φινετσάτη γυναίκα, όπως η κ. Γεροβασίλη, μορφωμένη, ιατρό και μητέρα, μια μεγαλύτερη ευαισθησία, προσοχή και σοβαρότητα. Πριν καταλήξει ότι σήμερα την κατασπαράσουν τα ΜΜΕ, οφείλει να κατανοήσει προς πρώτη αδίκησε τον εαυτό της.