Με αφορμή τις υποσχέσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη δικαστική ηγεσία ότι όχι μόνο δε θα υπάρξουν μειώσεις στις κατά γενική ομολογία καλές αποδοχές τους αλλά το 1/3 θα λάβει και αύξηση, κυκλοφόρησε πάλι η γνωστή θεωρία πως «οι δικαστικοί πρέπει να αμοίβονται καλά για να είναι αδέκαστοι».
Σφάλμα μέγα!
Αν οι δικαστικοί πρέπει να καλοπληρώνονται για να μην τα πιάνουν, τότε το ίδιο πρέπει να συμβεί και με τους γιατρούς, τους εφοριακούς, τους πολεοδόμους κ.ο.κ.
Αν είσαι αδέκαστος, τίμιος και ηθικός, αυτό βρίσκεται μέσα σου. Η τιμιότητα και η αίσθηση του δικαίου στη λήψη αποφάση πηγάζουν από την ψυχή και όχι το πάχος του πορτοφολιού. Είναι διότι αυτή την ανατροφή έλαβες από το σπίτι σου. Επειδή με τα ίδια ιδανικά μεγαλώνεις τα παιδιά σου.
Αν ένας δικαστικός λοξοκοιτάζει, θα το πράξει όσα χρήματα κι αν λαμβάνει το μήνα. Αντίστοιχα πάλι αν είναι αδέκαστος και ανήκει στους πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνη, τότε αυτή και θα αποδώσει ανεξαρτήτους του εκκαθαριστικού της μισθοδοσίας.
Αν πρέπει να έχει υψηλές απολαβές, αυτό θα πρέπει να οφείλεται στις ώρες εργασίας του και την υψηλή ευθύνη που αναλαμβάνει. Όχι για να τον έχουμε με το μέρος μας.
Αλίμονο αν η ασφαλιστική δικλείδα της μιας εκ των τριών εξουσιών, αποτελεί το χρήμα και το «σε πληρώνω εγώ καλά για να μην τα πιάσεις από τον άλλο».
Τέτοια δικαιοσύνη με δεσμά στις εκάστοτε κυβερνητικές σειρήνες περί αυξήσεων δεν τη χρειαζόμαστε. Έχουμε ανάγκη εκείνη του Γεωργίου Τερτσέτη και του Αναστασίου Πολυζωίδη.