Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Το 1913, ο Κλεμανσώ, πρώην και μετέπειτα πρωθυπουργός της Γαλλίας, δημοσιεύει ένα άρθρο στην εφημερίδα Homme Libre όπου ανάμεσα στα άλλα γράφει αναφερόμενος στους Βούλγαρους…
«Πιστεύω ότι δεν ανήκουν στον δικό μας πολιτισμό… Για τις κάθε είδους βιαιότητες, τους βιασμούς, τις σφαγές, στις οποίες υπέβαλαν Έλληνες, Τούρκους, Σέρβους, αρκεί να παραπέμψουμε στις φρικιαστικές διηγήσεις των εφημερίδων… Βρισκόμαστε μπροστά στην επάνοδο των ορδών του Αττίλα»… Το άρθρο αναφέρεται στην συμπεριφορά των Βούλγαρων κατά τον Β’ Βαλκανικό. Οι επιθέσεις των Βούλγαρων εναντίον αμάχων Ελλήνων ξεκίνησαν από την εποχή της ίδρυσης της Βουλγαρικής Εξαρχίας, Ρωσικό σχέδιο.
Ο Άγγλος καθηγητής ιστορίας Douglas Dakin σε διάλεξη του στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, αρχές της δεκαετίας του 60, αναφερόμενος στις Βρετανικές εκθέσεις για τον Μακεδονικό αγώνα είπε ότι τόνιζαν υπερβολικά αυτές που ο ίδιος αποκαλεί «τρομοκρατικές» ενέργειες των Ελλήνων, δικαιολογούσαν τις τρομοκρατικές πράξεις των Βούλγαρων και δεν ανέφεραν ότι οι Έλληνες είχαν αρχικά αναγκαστεί να καταφύγουν σε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «τρομοκρατία» για να αντιμετωπίσουν τις ωμότητες των Βούλγαρων, με δυο λόγια αμύνονταν.
Το 1907 στο Παρίσι κυκλοφόρησε ένα τεύχος που περιείχε ονόματα, κατοικία και επάγγελμα Ελλήνων που είχαν δολοφονηθεί μέχρι εκείνη την στιγμή από τους κομιτατζήδες, καθώς και την ακριβή ημερομηνία. Περιελάμβανε 1500 ονόματα. Ο Άγγλος γενικός πρόξενος Θεσσαλονίκης γράφει… «Σιγά σιγά εξαφανίζονται εκείνοι που μένουν πιστοί στο Πατριαρχείο και την Ελληνική ιδέα».
Και αναρωτιέμαι, πως είναι δυνατόν να δίνεται έμφαση σε μεμονωμένο περιστατικό αμφιβόλου αριθμού νεκρών και αμφίβολης ιδιότητας των νεκρών, που όπως αναφέρεται από διάφορες πηγές, (ενδεικτικά Καραθανάσης Α.) ήταν Βούλγαροι κατάσκοποι, και συγκεκριμένα οδηγοί κομιτατζήδων, καταδότες στις Τουρκικές αρχές κτλ . Οι κατάσκοποι δεν θεωρούνται άμαχοι από κανέναν και βέβαια ούτε από το διεθνές δίκαιο.
Στην Μακεδονία διεξήχθη ένας ηρωικός αγώνας ντόπιων Ελλήνων, σλαβόφωνων και μη, απέναντι σε Βούλγαρους και Τούρκους (καθώς σε αρκετές περιπτώσεις οι τελευταίοι ξεσπούσαν εναντίον των Ελλήνων), που διασφάλισε την διατήρηση της Ελληνικότητας της αρχαίας Ελληνικής Μακεδονικής γης για να απελευθερωθεί λίγα χρόνια αργότερα. Ένας αμυντικός πόλεμος απέναντι στην προσπάθεια αλλαγής της εθνικής τους ταυτότητας και υποδούλωσης τους από τους Βούλγαρους.
Φυσικά και έγιναν περιστατικά που ξέφυγαν από τα όρια, λογικό είναι όταν αντιμετωπίζεις έναν εχθρό που έχει σύνθημα ότι η ζωή ενός κομιτατζή αξίζει παραπάνω από την ζωή 500 χωρικών (που αρνούνταν να βουλγαροποιηθούν).
Η σύγκριση ενός αμυντικού πολέμου, απέναντι στην προσπάθεια αλλαγής εθνικής ταυτότητας και υποδούλωσης, με τους ισλαμιστές που σκοτώνουν κάθε διαφορετικότητα έστω και ενδυματολογική, και η επιδίωξη της σπίλωσης ενός ήρωα σαν τον Σπυρομήλιο που δεν πολέμησε μόνο σε ένα μέτωπο, που δεν υπολόγισε την ησυχία του, όπως κάνει ο κύριος Λιάκος σε άρθρο του, το τελευταίο πράγμα που δείχνει είναι έστω και την στοιχειώδη έλλειψη αντικειμενικότητας.
Όταν στηρίζεις ξένους φασισμούς και είσαι ανίκανος να διακρίνεις, είσαι φασίστας.