Όσοι εξαρχής της πορείας της Ελλάδας στο δρόμο του ευρώ ήμασταν σκεπτικιστές με την επιλογή αυτή και προτείναμε σταθερά την επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα όταν άρχισε η καθοδική πορεία στην άβυσσο των μνημονίων τώρα, δυστυχώς, δικαιωνόμαστε.
Ήταν τέτοια η λάσπη και η θυέλλα σε βάρος όσων γράφαμε υπέρ της Δραχμής (αλλά με αυστηρές προϋποθέσεις όπως το ξήλωμα όλου του Δημοσίου και τη δημιουργία καινούριου) ώστε ακόμη και σε σατιρικά κείμενα κατηγορούμασταν ότι περιμένουμε πως και τι το εθνικό νόμισμα γιατί έχουμε στο εξωτερικό τεράστιες καταθέσεις... Αστεία πράγματα.
Αυτό που δεν είναι όμως είναι ότι συνέβησαν όλα όσα μας έλεγαν οι τρομολάγνοι πως θα πάθουμε με τη δραχμή.
Πχ
- αν πάμε στη Δραχμή, η περιουσία μας, τα σπίτια μας δε θα αξίζουν τίποτε. Ενώ τώρα αξίζουν; Τίποτε δεν πωλείται, μόνο σκοτώνεται.
- οι μισθοί θα φτάσουν τα επίπεδα τους Βουλγαρίας. Ενώ τώρα οδεύουν σε χαμηλότερα επίπεδα από τη γειτονική χώρα.
- θα υπάρξει υποτίμηση και οι αποταμιεύσεις μας θα χάσουν την αξία τους. Και αυτό όμως ανετράπη στην πράξη. Αν υποθέσουμε ότι θα χρειαζόταν μια υποτίμηση η οποία σταδιακά θα άγγιζε πχ το 35% για να ανταγωνιστούμε τις γειτονικές χώρες, τότε αν είχαμε 10.000 ευρώ στην τράπεζα, ως 10.000 νέες δραχμές θα είχαν αξία 6.500 ευρώ.
Ενώ τώρα με τα χαράτσια στα σπίτια μας, τους υπέρογκους φόρους σε καύσιμα, τηλεπικοινωνίες και τσιγάρα, την υπερφορολόγηση στο εισόδημα, από 10.000 ευρώ, πλέον διαθέτουμε 0, είναι καλύτερα;
Έξι και πλέον χρόνια μετά την είσοδο στα Μνημόνια, η "Συμμορία της Δραχμής" δικαιώθηκε σε όλα όσα προέβλεψε και ο κόσμος που τόσο πολύ έχει προσδεθεί στο ευρώ καλείται πλέον να σκεφθεί αν τελικά απέφυγε όλα όσα φοβόταν ότι θα αντιμετωπίσει ή αν όχι μόνο δεν τα γλύτωσε, αλλά τα ζει στο χειρότερο δυνατό βαθμό.
Ποτέ δεν είναι αργά για διορθωτική πορεία. Εναλλακτική υπάρχει, χρειάζεται το κατάλληλο σχέδιο και οι ικανοί άνθρωποι (που σήμερα δεν υπάρχουν στα κοινοβουλευτικά κόμματα) για να βγάλουν το πλοίο από τα βράχια.