Βλέποντας την κατάντια της χώρας, οι περισσότεροι από εμάς που γράφαμε και προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε στην πρόληψη των χειροτέρων τα έχουμε παρατήσει. Είναι λογικό να απογοητεύεται και ο πιο επίμονος όταν συνέχεια προσκρούεται στο παγιωμένο σκεπτικό ενός λαού που δεν λέει να ακούσει καμία φωνή λογικής, αλλά ψάχνει αδιόρθωτα και επίμονα στον ορίζοντα να βρει και να ψηφίσει τον επόμενο του Τσίπρα Μυνχάουζεν που θα του ξεφουρνίσει κάποιο νέο και φανταχτερό παραμύθι για μόνιμες θέσεις στο δημόσιο με παχυλούς μισθούς για αυτόν και τα παιδιά του, πρόωρη συνταξιοδότηση, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, διακοπές αβέρτα και άλλα τέτοια μπουζουκζίδικα και ζεϊμπεκιές του άλλοτε ποτέ.
Πολλοί από εκείνους που ακόμα επιμένουν να γράφουν και να δημοσιεύουν άρθρα, απαυδισμένοι να αναμασάνε την μόνη ολοφάνερη λύση σωτηρίας της Ελλάδας, το ριζοσπαστικό «μαζεμα» δηλαδή του καρκινώματος του δημοσίου, το έχουν ρίξει σε φιλοσοφικά σελαγίσματα του τύπου «ποιός φταίει, ποιός φταίει κανένα στόμα δεν το’ βρε και δεν το’ πε ακόμα». Αυτά φυσικά δεν οδηγούν πουθενά, εδώ που καράβια πνίγονται, άλλο ίσως από το να εναποθέτουν λίγο καταπραϋντικό στη μεγάλη πληγή της χώρας, που τσούζει κάθε μέρα περισσότερο, και σε πολλά σημεία της, όπως στην χρόνια ανεργεία και το προσφυγικό έχει πλέον μπει στο στάδιο της γάγγραινας.
Οι αριστεροί/κομμουνιστές που τώρα κυβερνάνε την Ελλάδα αποτελούν μια τάξη Ελληνικής παραγωγής κομμουνισμού, που έχει αυτοπροσδιοριστεί σαν το άκρον άωτον του ανθρωπισμού. Αυτοί οι τύποι, λανθασμένα, όπως πάντα συμβαίνει με αστοιχείωτους ανθρώπους, και ανθρώπους παντελώς απαίδευτους στην πρακτική εφαρμογή, ταυτίζουν τον ανθρωπισμό με τον συναισθηματισμό.
Είναι το χειρότερο λάθος για πολιτικούς στην εξουσία.
Ο αισθηματίας θρηνεί την αταξία του πλήθους, αλλά και την επιβολή της τάξης από την αστυνομία. Τον εξοργίζει ο ανίδεος καθηγητής, αλλά και το σύστημα αξιολόγησης των καθηγητών. Επιμένει να νομοθετεί και να επιβάλλει παχυλούς μισθούς, αλλά και να διαμαρτύρεται γιατί τα ταμεία αδειάζουν. Με ιατρικούς όρους, εύκολα θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάποιος που συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο είναι απλά σχιζοφρενής. Πάσχει δηλαδή από σοβαρή ιδεολογική διοαταραχή. Διότι και οι γάτες πλέον το ξέρουν ότι δεν μπορείς να έχεις και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη.
Επιπλέον, συνέχεια παρουσιάζεται στο δημόσιο χώρο το απεγνωσμένο ερώτημα όσων βλέπουν τα έσοδά τους και τη ποιότητα ζωής τους να βουλιάζει με ολοένα περισσότερη ταχύτητα, χωρίς φως στον ορίζοντα για ανάκαμψη:
«Μα γιατί δεν επαναστατεί το κόσμος;»
Η απάντηση είναι απλούσταση:
Οι οργανωμένες κινητοποιήσεις σε μια χώρα που όλα, από τηλέφωνα, μέχρι το δικαίωμα να σκάψεις στον κήπο σου ήταν στην δημόσια διαχείριση για δεκαετίες, οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν οι μόνοι που ήταν οι πιο συνδικαλιζοργανωμένοι, και μπορούσαν να ταράξουν το σύστημα συθέμελα. Αυτοί είναι που κρατάνε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αυτοί και τίποτα άλλο.
Είναι η κληρονομιά που μας άφησε ο φημισμένος Ανδρέας Παπανδρέου. Το τέρας του σημερινού δημοσίου, η βαριά πέτρα στο λαιμό της χώρας που την τραβάει στον πάτο όσο και αν πασχίζει να επιπλέξει είναι δημιούργημα αυτού του φωστήρα. Άπαξ και ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεκίνησε αυτό το καρκίνωμα, καμία κυβέρνηση μετά δεν μπορούσε να αλλάξει την καταστροφική ροή των συνεχών διορισμών στο δημόσιο, απολαβών και ακατάπαυστης οικονομικής αιμορραγίας.
Και καμία ουσιαστικά μονοκομματική κυβέρνηση δεν θα μπορέσει ποτέ να αλλάξει αυτήν την κατάσταση, ούτως ώστε να μπορέσει να δει η χώρα, έστω δείγμα άσπρης μέρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ (άντε, ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) θα χάσει τις επόμενες εκλογές και η ΝΔ θα μπει μέσα στον κυκεώνα σκουπιδιών και τελειωτικής κοινωνικής και κρατικής διάλυσης που θα έχει αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ θα κρατήσει την εξουσία για δύο χρόνια, δύο και κάτι ίσως, κάνοντας τα πράγματα πολύ χειρότερα, διότι ούτε η ΝΔ δεν θα πειράξει το δημόσιο (όταν λέμε δημόσιο, συμπεριλαμβάνουμε και τους πρόωρους συνταξιοδοτημένους που μαζεύονται στα καφενεία κάθε μέρα, και όλα γενικά τα δημόσια τερατοδημιουργήματα που υπάρχουν μόνο για να τρώνε λεφτά).
Και μετά από αυτή την προσπάθεια της ΝΔ που δεν θα έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας, με τη χώρα τελικά στο χείλος κυριολεκτικά του εθνικού αφανισμού, θα αναγκαστούν όλοι οι σημερινοί μονοκομματικοί κοκορομαχητές να κάνουν μια οικουμενική κυβέρνηση, υπό την εποπτεία των Ευρωπαίων φυσικά. Τότε, και μόνο τότε θα λυθούν τα μάγια, και θα ταχτοποιηθεί το θέμα με το βαριά άρρωστο Ελληνικό δημόσιο. Τότε που το πολιτικό σύστημα θα μπορέσει να διορθώσει τα κακώς έχοντα του δημοσίου, με πρώτο-πρώτο το υπέρογκο κόστος του δημοσίου, χωρίς κανένα συμμετέχον κόμμα να αναγκάζεται να θυσιάσει μεμονωμένα το πολιτικό του κεφάλαιο.
Εκεί είμαστε.
Και κάτι ακόμα θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν: Εκεί που έχει φτάσει τα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ και εκεί που θα τα πάει η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ, δεν υπάρχει περίπτωση να ανακάμψει η οικονομία της χώρας και να μπούμε σαν χώρα και σαν λαός σε σωστό δρόμο, χωρίς να ψαλιδιστούν και οι ιδιωτικές μας περιουσίες αρκετά σοβαρά. Το πόσο σοβαρά, εξαρτάται από το πόσο ακόμα θα αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και πόσο θα κρατήσει την εξουσία μετά η ΝΔ. Όσο γρηγορότερα δηλαδή πάμε σε οικουμενική κυβέρνηση (η οποία πάλι δεν είναι και βέβαιο ότι θα κάνει ότι χρειάζεται για να γιατρευτεί η χώρα, αλλά είναι η μόνη μας ελπίδα), τόσο λιγότερα θα χάσουμε.