Από το 2010 και τις πρώτες βουλευτικές απώλειες του Γιώργου Παπανδρέου μέχρι αυτή τη στιγμή, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως η Ελλάδα βιώνει μια μόνιμη προεκλογική περίοδο, η οποία άλλοτε βρίσκεται σε έξαρση και άλλοτε όχι.
Ειδικά από την κυβέρνηση Παπαδήμου και μετά, την επόμενη ακριβώς ημέρα του σχηματισμού της αρχίζει το ενδιαφέρον για την πτώση της. Κοινωνία, ΜΜΕ και πολιτική εγκλωβίζονται σε αυτήν την κατάσταση, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί και μια έξοδο κινδύνου απέναντι σε όσους κλήθηκαν να κρατήσουν το τιμόνι, μετρήθηκαν και βρέθηκαν λίγοι.
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις παρατηρούμε ότι κάνουν ένα κύκλο ζωής δύο περίπου ετών. Τόσο μπορούν να αντέξουν.
Ο πανίσχυρος Γιώργος Παπανδρέου του 2009, άντεξε μόλις δύο χρόνια. Το αστείο είναι πως μεγάλο τμήμα όσων των έριξαν, στεγάζονται σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ ενώ ορισμένοι έχουν υπουργοποιηθεί.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε απώλειες, με εξαίρεση τη φυγή της ΔΗΜΑΡ. Ωστόσο έπεσε πάνω στην εκλογή ΠτΔ και στα 2 1/2 χρόνια έπεσε.
Ο Αλέξης Τσίπρας σε κάτι λιγότερο από 4 μήνες συμπληρώνει, αν παραμείνει πρωθυπουργός, δύο χρόνια στην εξουσία δίχως να κυβερνήσει, προκαλώντας εκλογικές μονομαχίες, καταδιώκοντας φανταστικούς εχθρούς, πλακώνοντας φόρους κι ανοίγοντας τα σύνορα.
Και όλοι σήμερα αναρωτιούνται όταν το 90% στις μετρήσεις έχει αρνητική άποψη, θα σταθεί; Θα πάει σε εκλογές να σώσει κάτι από τη δύναμή του; Θα παραμείνει γνωρίζοντας πως είναι η πρώτη και τελευταία του;
Το μέλλον κρύβει τις απαντήσεις, ωστόσο όσο πιο γρήγορα πάμε σε εκλογές, τόσο το καλύτερο για όλους μας.
Θα αναρωτηθεί κανείς, μα για να έρθει ο Κυριάκος; Ακριβώς! Για να έρθει ο Κυριακός, ο οποίος ήδη από τώρα φαίνεται πως δεν μπορεί, είναι εξαφανισμένος όταν ερχόμαστε στα εθνικά θέματα και στη ΔΕΘ δεν είπε απολύτως τίποτε. Για να έρθει ο Κυριάκος, ο αδερφός της Ντόρας, με τους απογόνους των πολιτικών δεινοσαύρων.
Ο Τσίπρας είτε φύγει τώρα είτε αύριο, είτε με 18% είτε με 12%, έχει τελειώσει από την πολιτική και αυτός και το κόμμα του.
Το ίδιο θα συμβεί και με το Μητσοτάκη. Θα έρθει, θα είναι εξαρτημένος των κυβερνητικών συμμαχιών αλλά και των δικών του βουλευτών (θυμηθείτε τι είχαν κάνει με τον ΕΝΦΙΑ στο Σαμαρά οι τότε βουλευτές της περιφέρειας) και από εδώ πάνε κι άλλοι.
Όσο γρηγορότερα πέσει ο Τσίπρας, τόσο το ταχύτερο θα ανέβει ο Μητσοτάκης και θα αρχίσει αμέσως η αντίστροφη μέτρηση να απαλλαγούμε και από αυτόν.
Αυτό είναι το μεγάλο μας όπλο στα χρόνια του Μνημονίου. Οι ψηφοφόροι έσπασαν στεγανά και απεγκλωβίστηκαν από τα κόμματα. Ποιος θα περίμενε ότι το ΠΑΣΟΚ θα κατέληγε ένα κομματάκι που συνεργάζεται με πολιτικά ανύπαρκτους μπας και πάρει 6% το οποίο φυσικά οφείλει στους εν ζωή οπαδούς του Ανδρέα;
Μπορεί φυσικά οι ψηφοφόροι οι οποίοι αρέσκονται στις υποσχέσεις, να μοιάζουν περισσότερο με κρατούμενους σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που ανοίγουν κάθε φορά λάθος πόρτα, ωστόσο οι πόρτες πλέον λιγοστεύουν και κάπου παρακάτω μπορεί να βρεθεί η σωστή.
Θα αναρωτηθεί κανείς, ποιες είναι οι επιλογές ενός ψηφοφόρου σε αυτή την
κρίσιμη καμπή ο οποίος σταθμίζει όλους τους παράγοντες αλλά δε βλέπει
εναλλακτικές στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Η απάντηση πως πριν εισέλθει στο παραβάν του παραδίδονται δεκάδες ψηφοδέλτια και όχι μόνο 7-8. Ας διαλέξει ένα από τα υπόλοιπα 22. Ας επιλέξει την αξιόλογη "Κοινωνία" του Μανώλη Βολουδάκη, ας ψηφίσει το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη με τις εύστοχες αναλύσεις, ας ενισχύσει το ΑΡΔΗΝ του Γιώργου Καραμπελιά.
Αυτό είναι και το μεγάλο μας κέρδος που αναφέρουμε στον τίτλο. Το τέλος του υπάρχοντος πολιτικού κόσμου. Η διάλυση των κομμάτων που μας διέλυσαν. Από τα χαλάσματα και τα ερείπια μιας σαθρά οικοδομημένης Ελλάδας κάτι καινούριο μπορεί να προκύψει.
Τίποτε δε μας κρατά δεμένους με όλους αυτούς. Ας μην ομοιάζουμε με το άγριο θηρίο που ενώ του έχουν βγάλει την αλυσίδα, αυτό παραμένει καθηλωμένο νομίζοντας πως εξακολουθεί να είναι δεμένο.
Ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας και ας τρίξουμε τα δόντια επιτέλους!