Όταν η Ελλάδα άρχισε να εισέρχεται βαθύτερα στο τούνελ της κρίσης, κατατέθηκε από ορισμένους η πρόταση επιστροφής στη Δραχμή. Δυστυχώς η εναλλακτική αυτή ουδέποτε εξετάστηκε σοβαρά. Οι σοβαροί (γιατί δεν είναι όλοι) εκφραστές της υποτιμήθηκαν και έγιναν δέκτες υβριστικών χαρακτηρισμών.
Η χώρα μας δε χάραξε ποτέ ένα πλάνο εξόδου από την Ευρωζώνη όπως έχουν σχεδόν όλες οι χώρες.
Απεναντίας η ρητορική παρουσίαζε ως μπαμπούλα τη Δραχμή λησμονώντας σκόπιμα πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το νόμισμα αλλά η ανύπαρκτη οικονομία της με στρατιές δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι δεν παράγουν πλούτο και αμέτρητους 40ρηδες, 45ρηδες και 50ρηδες να κάθονται αντί να εργάζονται, ως συνταξιούχοι. Η Δραχμή θα μπορούσε να είναι το ελατήριο της ανάπτυξης διορθώνοντας αυτές τις παθογένειες ενώ παράλληλα θα απεγκλώβιζε την πατρίδα μας από το διευθυντήριο των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Όμως θα...άδειαζαν τα ράφια των Σούπερ Μάρκετ, τα φαρμακεία θα ξέμεναν από φάρμακα, τα βενζινάδικα δε θα είχαν καύσιμα να δώσουν. Το πως βέβαια προ ευρώ, όλα τα παραπάνω ήταν γεμάτα αποτελεί ένα ερώτημα.
Εν τέλει μείναμε στο ευρώ και είδαμε τα ράφια πολλών καταστημάτων να αδειάζουν στερούμενα πλέον κεφαλαίων για την τροφοδοσία τους.
Το βασικότερο όμως, το οποίο οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση είναι ότι με το ευρώ άδειασαν τελικά τα ράφια στην κουζίνα μας, το ντουλαπάκι μας δεν έχει φάρμακα, στο αυτοκίνητο βάζουμε την ελάχιστη απαραίτητη ποσότητα καυσίμου.
Με το ευρώ άδειασαν τα ράφια των καταναλωτών αφού δεν έχουν πλέον εργασία ενώ ο φόρος συντήρησης των κομματικών πελατών τους στραγγίζει από ό,τι τυχόν τους απέμεινε. Κατά συνέπεια και δίχως πελάτες, θα αδειάσουν και τα ράφια των καταστημάτων. Μείναμε όμως στο ισχυρό ευρώ.