Η φυσιογνωμία της σημερινής Ελλάδας είναι ένα ρευστό σχήμα που ολοένα αλλάζει μορφή κάτω από τα ταραγμένα νερά της επιφάνειας που τη ρυτιδώνει και η παραμικρότερη δυσκολία. Και το σκιάχτρο της πραγματικής κατάστασης της χώρας κρύβεται από τους πολιτικούς της συμφοράς, γιατί είναι ένα αμετάκλητο σκιάχτρο.
Και μπορεί να εγκλωβιζόμαστε στη φαντασμαγορία της επικαιρότητας, είτε αυτή έχει να κάνει με την κακότεχνη "παράσταση" με τις τηλεοπτικές άδειες, είτε με τον επικείμενο κυβερνητικό ανασχηματισμό, που επί της ουσίας δεν αφορά τα προβλήματα της κοινωνίας και απλώς εξυπηρετεί την κομματική σκοπιμότητα, αλλά όλα στον τόπο τούτο παραμένουν ασταθή, αβέβαια και απειλητικά μαζί γιατί κρύβουν το απρόοπτο.
Και το "απρόοπτο" συνήθως έχει να κάνει με οδυνηρά τετελεσμένα κι όχι με "στημένες" επιφανειακές εντυπώσεις, που επίσης εξυπηρετούν τους πολιτικούς της φυγής από την ευθύνη. Και στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η επίσκεψη του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου, για να μην διατηρούν οι μωρόπιστοι του τόπου τούτου φρούδες ελπίδες για παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα...
Ζούμε τη σημερινή ζωή με το αίσθημα της προσωρινότητας!
Ζούμε μέσα σ' ένα ηλεκτρικό πλέγμα, όπου αρκεί μια αδέξια επαφή για να αναδώσει τον σπινθήρα της ανάφλεξης. Ο μέσος Ελληνας φοβάται. Θέλει και φοβάται. Φοβάται και θέλει μιαν αλλαγή και δεν είναι καθόλου σίγουρος αν η αλλαγή θα γεννοβολήσει την ελπίδα για διέξοδο από το αδιέξοδο.
Κι όσο η προσωρινότητα του εξασφαλίζει την αναμονή,ζει την αναμονή του εγκαταλείποντας στην ασύδοτη πορεία των γεγονότων και των ανερμάτιστων πολιτικών αποφάσεων τον έλεγχο της προσωπικής του μοίρας.
Πόσοι από εμάς έχουμε καταλάβει ότι ο έλεγχος της ιστορία μας έχει ξεφύγει και δεν καταβάλουμε καμία προσπάθεια για να τον ανακτήσουμε; Γιατί χάσαμε μαζί την εμπιστοσύνη στην αποτελεσματικότητα του ελέγχου μας.
Πότε θα παραδεχθούμε την οδυνηρή διαπίστωση; Οτι δηλαδή μπροστά στο συναίσθημα του κινδύνου ανακαλύπτουμε διαρκώς "άλλοθι" για να δικαιολογήσουμε τη λιποταξία μας από την ίδια την ευθύνη μας;
Τι κάνουμε; Δεχόμαστε συνθήματα, χανόμαστε στη "μετάφραση" των λεξιλάγνων της πολιτικής, αποδεχόμαστε το ρόλο του παθητικού θεατή των δρώμενων που "ματώνουν" τη ζωή μας, αναδεικνυόμαστε σε πειθαρχικούς οπαδούς του ανέφικτου και έχουμε απαλλοτριώσει στον κυρίαρχο φόβο το ακριβότερο αγαθό, αυτό της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας ακόμη.
Τι καταφέραμε; Να μετατραπεί ο Ελληνας για την Ευρώπη άσημο αριθμό, να μην είναι η δυναμική μονάδα που μπορεί να ξεχωρίσει από το αριθμητικό σύνολο για να το επηρεάσει, έχοντας τη βαρύφορτη κληρονομιά του Ελληνικού πνεύματος.
Τώρα ο Ελληνας είναι ένας αποδυναμωμένος πολίτης, επαίτης στους διαδρόμους των Βρυξελλών, με χαμένη την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, με κλονισμένη την πίστη του προς τις αναγεννητικές δυνάμεις της αντίδρασης, ένας νομάς πολιτικός ή και ιδεολογικός, γιατί καμία πολιτική ή ιδεολογία δεν του εξασφαλίζει τον άνετο χώρο για μια μόνιμη εγκατάσταση της πίστης του...