Η σοβαρότητα "μετανάστευσε" από τούτη τη χώρα! Αφησε πίσω της την παράνοια και την ευλαβική υποκρισία των πολιτικών της συμφοράς του τόπου τούτου της ελαφρότητας και της υποδειγματικής ανοχής, εναγκαλισμένες στις παρυφές της γελοιότητας.
Με όλους αυτούς τους πολιτικούς που παριστάνουν τους "σωτήρες" της χώρας να έχουν κλειστεί στο δικό τους βολικό μικρόκοσμο, χωρίς να χαρακτηρίζονται για το μέτρο και να προσπαθούν να εκφράσουν τις μεγάλες σε κλίμακα ανάγκες της κοινωνίας με κενόλογες απόψεις, πομφολυγώδεις εκτιμήσεις και ασύστολα ψέματα.
Και χειροκροτείται η προσωποιημένη γελοιότητα, η πολιτική υποκρισία και κυρίως η ανικανότητα απ' όλους εκείνους τους κομματικούς εγκάθετους, τους αναζητητές της ευκαιριακού συμφέροντος και τους αφελείς ή μωρόπιστους, που συνωστίζονται στις κομματικές φιέστες, είτε αυτές χαρακτηρίζονται "συνέδριο" είτε κομματική εκδήλωση.
Ευτελίστηκαν έτσι δοκιμασμένες αξίες. Φυλλορροεί συνεχώς η έννοια της σοβαρότητας. Αδυνατίζει η κρηπίδα της αλήθειας. Ισοπεδώνονται οι θεσμοί. Επέρχεται η καθίζηση. Και ο μέσος πολίτης μ' όλα τα δομικά στοιχεία της μικροαστικής νοοτροπίας, ανασφαλής και φοβισμένος. αλλά πάντα προσδεμένος στις συνήθειές του, αποφλοιωμένος από κάθε αισθητική στο χώρο της πολιτικής και όχι μόνο, έχοντας αποδεχθεί ως δεδομένα ό,τι του προσφέρουν και όπως του τα προσφέρουν, βρίσκεται αντιμέτωπος με τη σιωπή των τετελεσμένων.
Ξεφτίλα! Πόσο πιο χαμηλά;
Οι κυβερνήσεις των θαυμάτων και των θαυματοποιών, φωνασκούντες και αδρανούντες, κατάφεραν να διαμορφώσουν ένα ψυχικό και κοινωνικό μοντέλο του ανεκτικού πολίτη. Του Ελληνα, ο οποίος είναι μεν πολιτικοποιημένος και κοινωνικοποιημένος ή έτσι νομίζει, αλλά επί της ουσίας είναι μαζοποιημένος, άβουλος και αδρανής.
Οι εξελίξεις στο διεθνές πεδίο "τρέχουν"και προσδιορίζουν τις επερχόμενες δεκαετίες, με την Ελλάδα δεινοπαθούσα και μονίμως απούσα. Και με τους Ελληνες να ασχολούνται με ό,τι χαλκευμένο τους προσφέρεται από τα κομματικά και κυβερνητικά γραφεία.
Τελικά, ενώ οι Σαρδανάπαλοι της πολιτικής διαγκωνίζονται να παραμείνουν ή να εξασφαλίσουν την εξουσία, εμείς συνωστιζόμαστε να εξασφαλίσουμε το "εισιτήριο" για το...ονειροδρόμιο της ελληνικής ανάλαφρης πραγματικότητας, θυμίζοντας το φάσμα των μυθιστορημάτων του Σάρτρ.
Και κάποιοι, πιο "προχωρημένοι", διαπρέπουν ως σοφιστές και συμπλέουν με τα ρεύματα του συρμού, συνδιαλεγόμενοι με το παράλογο. Με τη σοφιστεία τους να εκφράζει ισχυρή διαλεκτική διάθεση, προσκρούοντας ωστόσο στους δογματισμούς της κακής πίστης και του a priori ματεριαλισμού.