Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων συνοδεύεται και από την κρίση της έννοιας της ελευθερίας, σύμφυτης με τη δημοκρατία. Κι αυτό γίνεται πρόδηλο από τις πολιτικές αντιδράσεις των κυβερνήσεων των μνημονίων και της κοινωνικής εξαθλίωσης, αλλά και τις πολιτικές μεθοδεύσεις με στοιχεία νοοτροπίας ολοκληρωτισμού, όπως τα γεγονότα των ημερών που διατρέχουμε τόσο έκδηλα το επιβεβαιώνουν.
Και μια και εορτάζουμε σήμερα την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, ας αναλογιστούμε χωρίς νωθρότητα στη σκέψη ή κομματικές προκαταλήψεις, ότι ο φασισμός δεν ζητούσε τίποτα καλύτερο από το να εξασφαλίσει τις δυναμικές του βάσεις μ' ένα υλικό διαπαιδαγωγημένο για τους τυχοδιωκτισμούς του και πρόθυμο να χρησιμοποιηθεί στην οποιαδήποτε περίσταση.
Και ο φασισμός είναι συνυφασμένος με τον άκρατο και απεχθή λαικισμό, που με τόση ένταση εκδηλώθηκε τούτες τις μέρες από την κυβερνητική εκπρόσωπο, η οποία με τρεμάμενη φωνή και με θράσος απροκάλυπτο, μας κατέστησε επί της ουσίας γνωστό ότι για την κυβέρνηση δεν έχει σημασία η απόφαση του ΣτΕ, αλλά η κυβερνητική αποφασιστικότητα, έστω κι αν αποβλέπει στην ήττα της έννοιας της δημοκρατίας και της απαξίωσης των θεσμών. Ακόμη κι αν στερείται σημασίας ανυπολόγιστης και περισσότερο κρίσιμης στο ηθικό επίπεδο.
Τέτοιες τυχοδιωκτικές πολιτικές πρακτικές είναι άκρως επικίνδυνες. Κλονίζουν την πίστη των ανθρώπων στο ιδεώδες της δημοκρατίας. Ενσπείρουν την αδιαφορία για την τύχη της ελευθερίας και η κοινωνία συγκομίζει όχι μόνο εξαθλίωση εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, αλλά και ανελευθερία και εξουθένωση των δημοκρατικών θεσμών.
Αν παρακολουθήσουμε με κάποια προσοχή τις διαδοχικές ανελίξεις και τα εξωτερικά σχήματα που πήρε η προοδευτική υποχώρηση των ελευθεριών στα χρόνια των μνημονίων, θα καταλήγαμε σε τούτο το θλιβερό για τον τόπο συμπέρασμα: Πως η ελευθερία του ατόμου και της σκέψης έχει τόσο ξεπέσει στη συνείδηση των πολιτών.
Και η εξωτερική λάμψη της "ολοκληρωτικής" ή έστω της αυταρχικής αντίληψης των εκτρωμάτων της πολιτικής, έχει τόσο επιβληθεί ή κάνει αισθητή την παρουσία της, ώστε ο σκεπτόμενος Ελληνας της αστικής δημοκρατίας να θέτει στον εαυτό του το δραματικό ερώτημα αν η περίφημη έννοια της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που υπήρξε η αρετή ελληνική, δεν έχει ξεπεραστεί σαν στοιχείο θεμελιωτικό της κοινωνίας και του πολιτισμού.
Αν ακόμη, η "πειθαρχημένη ελευθερία", όρος που στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε τόσο σπάταλα από αυταρχικά καθεστώτα για να φενακίσει την πολιτική σκοπιμότητα και την καθεστωτική νοοτροπία, δεν εγκυμονεί τον κίνδυνο να μεταθέσει την χωρίς κανένα προσδιορισμό ιδέα της ελευθερίας και της δημοκρατικής αντίληψης στην αρχειοθήκη των καταλοίπων περασμένων δεκαετιών.
Ημέρα που είναι η σημερινή, ας σκεφτούμε ότι από εμάς εξαρτάται να ατενίσουμε το θέμα της ελευθερίας και της δημοκρατίας από ηθική σκοπιά ανώτερη και με συνείδηση βαρύτερη σε ευθύνη, για την πορεία της κοινωνίας. Γιατί η έννοια της ελευθερίας, μαζί με πολλές άλλες έννοιες και με πολλές άλλες λέξεις, σε τούτο τον τόπο, χρειάζοντ