γράφει ο Del@po
Η δίκη για τον άδικο χαμό του Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον 20χρονο φοιτητή της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων που βρέθηκε νεκρός στις 14 Μαρτίου 2015, 800 μόλις μέτρα από τη σχολή του, συνεχίζεται. Πολλά λέγονται, μα αυτά που δεν λέγονται ακόμα περισσότερα...
Είναι μια υπόθεση που εμπλέκονται πολλοί, ακόμα και πρώην Υπουργός της τότε κυβέρνησης. Είναι μια υπόθεση που έκανε γνωστή στο πανελλήνιο, την έκφραση: bullying ή αλλίως εκφοβισμός.
Ακούστηκαν πολλά περί αυτοκτονίας, λόγω της κακομεταχείρισής που υπέστη από συμφοιτητές του, λόγω του ευαίσθητου χαρακτήρα του. Μόλις σήμερα, η εισαγγελία Ιωαννίνων διέταξε έρευνα, ώστε να διερευνηθεί το ενδεχόμενο της δολοφονίας από πρόθεση.
Βέβαια την αλήθεια ίσως δεν την μάθουμε ποτέ. Γιατί εκείνη η αλήθεια μπορεί απλά να σημαίνει το τέλος κάποιων ανθρώπων που σήμερα έχουν τη δύναμη - τα μέσα, να την απαρνηθούν.
Αυτό που μετράει όμως είναι η ψυχή εκείνου του αγοριού. Πέρασε πολλά, πέρασε δύσκολα και το γεγονός ότι ήταν ένας πολύ κλειστός χαρακτήρας μεγιστοποιεί τη δυσκολία των συνθηκών αυτών.
Και αν κάπου εκεί ψηλά μπορεί και μας κοιτάζει, λογικά θα χαμογελάει. Θα χαμογελάει με όλα αυτά που θα βλέπει και θα ακούει. Την αλήθεια, όπως ο ίδιος την έζησε, δεν θα μπορέσει να μας την πεί ποτέ. Και αυτό είναι μεγάλο βασανιστήριο. Μα όταν η ψυχή σου είναι αγνή, ένα τέτοιο βασανιστήριο το κάνεις "φίλο" σου, μαθαίνεις να ζείς με αυτό και γελάς με την κατάντια όλων εκείνων που σου φέρθηκαν με τρόπο που ατιμάζει το ανθρώπινο είδος.
Γιατί, αυτός ο Βαγγέλης "έφυγε". Πόσοι άλλοι όμως "Βαγγέληδες" υπάρχουν ανάμεσά μας? Τους βλέπουμε? Τους έχουμε καταλάβει? Ή απλά σφυράμε αδιάφορα, αλλάζοντας πεζοδρόμιο μη τυχόν και πέσουμε πάνω τους?
Γιατί για εκείνους που "έφυγαν" δεν μπορούν να γίνουν πολλά, πέρα από μια ηθική δικαίωση των δικών τους ανθρώπων που έμειναν πίσω να τους πενθούν και να τους θυμούνται. Για εκείνους όμως που ζούν ακόμα ανάμεσά μας, μπορούν να γίνουν πολλά περισσότερα. Τόσα ώστε να μη θρηνήσουμε στο μέλλον και άλλους "Βαγγέληδες". Αρκεί μόνο να θυμόμαστε, να μην ξεχνάμε μόλις το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ξεθωριάσει και το site που διαβάσαμε την είδηση ανέβασε άλλες 100 μετά από αυτό.
Γιατί αυτός που ξεχνάει είναι και αυτός ηθικός αυτουργός. Και δεν το θέλουμε, έτσι δεν είναι...?
brainwar.gr
Η δίκη για τον άδικο χαμό του Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον 20χρονο φοιτητή της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων που βρέθηκε νεκρός στις 14 Μαρτίου 2015, 800 μόλις μέτρα από τη σχολή του, συνεχίζεται. Πολλά λέγονται, μα αυτά που δεν λέγονται ακόμα περισσότερα...
Είναι μια υπόθεση που εμπλέκονται πολλοί, ακόμα και πρώην Υπουργός της τότε κυβέρνησης. Είναι μια υπόθεση που έκανε γνωστή στο πανελλήνιο, την έκφραση: bullying ή αλλίως εκφοβισμός.
Ακούστηκαν πολλά περί αυτοκτονίας, λόγω της κακομεταχείρισής που υπέστη από συμφοιτητές του, λόγω του ευαίσθητου χαρακτήρα του. Μόλις σήμερα, η εισαγγελία Ιωαννίνων διέταξε έρευνα, ώστε να διερευνηθεί το ενδεχόμενο της δολοφονίας από πρόθεση.
Βέβαια την αλήθεια ίσως δεν την μάθουμε ποτέ. Γιατί εκείνη η αλήθεια μπορεί απλά να σημαίνει το τέλος κάποιων ανθρώπων που σήμερα έχουν τη δύναμη - τα μέσα, να την απαρνηθούν.
Αυτό που μετράει όμως είναι η ψυχή εκείνου του αγοριού. Πέρασε πολλά, πέρασε δύσκολα και το γεγονός ότι ήταν ένας πολύ κλειστός χαρακτήρας μεγιστοποιεί τη δυσκολία των συνθηκών αυτών.
Και αν κάπου εκεί ψηλά μπορεί και μας κοιτάζει, λογικά θα χαμογελάει. Θα χαμογελάει με όλα αυτά που θα βλέπει και θα ακούει. Την αλήθεια, όπως ο ίδιος την έζησε, δεν θα μπορέσει να μας την πεί ποτέ. Και αυτό είναι μεγάλο βασανιστήριο. Μα όταν η ψυχή σου είναι αγνή, ένα τέτοιο βασανιστήριο το κάνεις "φίλο" σου, μαθαίνεις να ζείς με αυτό και γελάς με την κατάντια όλων εκείνων που σου φέρθηκαν με τρόπο που ατιμάζει το ανθρώπινο είδος.
Γιατί, αυτός ο Βαγγέλης "έφυγε". Πόσοι άλλοι όμως "Βαγγέληδες" υπάρχουν ανάμεσά μας? Τους βλέπουμε? Τους έχουμε καταλάβει? Ή απλά σφυράμε αδιάφορα, αλλάζοντας πεζοδρόμιο μη τυχόν και πέσουμε πάνω τους?
Γιατί για εκείνους που "έφυγαν" δεν μπορούν να γίνουν πολλά, πέρα από μια ηθική δικαίωση των δικών τους ανθρώπων που έμειναν πίσω να τους πενθούν και να τους θυμούνται. Για εκείνους όμως που ζούν ακόμα ανάμεσά μας, μπορούν να γίνουν πολλά περισσότερα. Τόσα ώστε να μη θρηνήσουμε στο μέλλον και άλλους "Βαγγέληδες". Αρκεί μόνο να θυμόμαστε, να μην ξεχνάμε μόλις το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ξεθωριάσει και το site που διαβάσαμε την είδηση ανέβασε άλλες 100 μετά από αυτό.
Γιατί αυτός που ξεχνάει είναι και αυτός ηθικός αυτουργός. Και δεν το θέλουμε, έτσι δεν είναι...?
brainwar.gr