Κι αυτό το "κάτι" τελεί πέραν και υπεράνω της καθημερινότητας. Οπισθεν της άρνησης και της όποιας παθητικότητας, που οι δυσβάστακτες συνθήκες ή η ιδιοσυστασία ενός λαού διαμορφώνουν, κρύβεται πάντα μια κραταιά κατάφαση.
Κι αυτή η κατάφαση οδηγεί στην ανάγκη της αποφάσεως για μια νέα πίστη στις αρχές, για αφύπνιση της συνείδησης και αναμόχλευση της ιστορικής μνήμης. Οδηγεί στην αντίδραση, στον αγώνα κατά της κρατούσης πολιτικής ηθικής. Οδηγεί στην έξαρση υπεράνω της πραγματικότητας και των φραγμών της ατομικότητας.
Τα τελευταία χρόνια, ο Ελληνας έχει γίνει "σύμβολο" και ταυτόχρονα ενσάρκωση του οδυνηρού εναγκαλισμού ανεστιότητας και εναγώνιας αναζήτησης της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, που δεν φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα. Στην τραγική φυσιογνωμία του Ελληνα συγκεντρώνονται όλες οι γραμμές, όσες απαρτίζουν την εικόνα αυτής της πολιτικής, πολιτιστικής και ηθικής κατάπτωσης.
Κατέχεται πλέον από τη σαφή συνείδηση της παρακμής του πολιτισμού της Ευρώπης και συγχρόνως είναι εμποτισμένος από το πνεύμα της μεγάλης κληρονομιάς του παρελθόντος. Ετσι αντικατοπτρίζεται σ' αυτόν όλη η αμφιβολία, η άρνηση και όλη η αντίφαση των χρόνων του. Και η συναίσθηση της αποστολής, ως φορέας αυτής της σημαντικής κληρονομιάς του παρελθόντος, της οποίας ήταν πάντα "καλεσμένος" να επιτελέσει.
Και προσκρούει στην οδυνηρή διαπίστωση ότι είναι εγκλωβισμένος στο "πουθενά" και ορθώνεται μπροστά του το τείχος του "τίποτα". Αυτή η κατάσταση τον ωθεί σε μια αχαλίνωτη ακόρεστη απαισιοδοξία. Διαπιστώνει ότι βρέθηκε μόνος επί των κορυφών εκείνων, όπου ο κεραυνός πλήττει την μοναχική δρυν. Και κυριευμένος από προμηθειακή διάθεση αντιτάσσει στο δικό του θεό, πείσμονα ιδιογνωμοσύνη.
Και χάνεται. Και αναζητά το ανέφικτο. Οσο όμως αναζητά το ανέφικτο, οι αποφάσεις των ψευδομανών και ανίκανων της πολιτικής συντρίβουν τις ελπίδες του. Οπως έχουν συντριβεί και τα είδωλα των θεών και οι πλάκες των αξιών. Και δεν βλέπει, ως άθυρμα της πολιτικής απάτης, ότι μπορεί να συγκροτηθούν κανόνες μιας νέας ηθικής βούλησης και ενός "μύθου" μιας νέας πίστης.