Ηχηρό ράπισμα στην κυβερνητική αυθαιρεσία με επικάλυψη γελοιότητας ήταν η χθεσινή απόφαση του ΣτΕ, που έκρινε αντισυνταγματικό τον επίμαχο νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες.
Οπως ανεπίτρεπτα αναιδής η αντίδραση της κυβέρνησης με μια ανακοίνωση πανικού και σύγχυσης μεν, αλλά ταυτόχρονα και "κωλοπαιδαρίστικης" έμπνευσης, που καταδείχνει ότι οι αριστεροί του ωχαδερφισμού μόνιμα κοιτάζουν τη ζωή από το παράθυρο του μικρόκοσμου των πρόσκαιρων συμφερόντων τους.
Ο λαικισμός που "αναβλύζει" από την κυβερνητική ανακοίνωση, πάντα στο πλαίσιο του "παραμυθιάσματος" των πολιτών, αποτελεί μια ακόμη αυταπόδεικτη διαπίστωση που αποκαλύπτει πως τα γεγονότα της τρέχουσας ζωής δεν προσαρμόζονται πια με την "εξήγηση" που προσπαθεί να τους δώσει το κυβερνητικό σχήμα, που αποβλέπει απλώς στην στρατολόγηση αφελών και εύπιστων πολιτών. Πολίτες που δεν είναι σε θέση να προσέξουν την αντινομία που υπάρχει ανάμεσα στην πράξη και τη θεωρία.
Ολες αυτές οι εκτρωματικές πολιτικές φιγούρες, αλλά και οι προκάτοχοί τους στην εξουσία, με τον εκάστοτε πρωθυπουργό πάντα προεξάρχοντα στη μυθοπλασία και στην παραποίηση της αλήθειας, έχουν εθιστεί στο "Ναι" σ' όλα τα τελευταία χρόνια και το μόνο "Οχι" που διαθέτουν στη μνήμη τους είναι εκείνο της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Αν κι αυτό το 'Οχι"έχει υποστεί τις απαραίτητες ρωγμές από την αριστερή θολοκουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών και έχει εκφυλιστεί. Και μόνο η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, που αύριο εορτάζουμε, μόνο η επέτειος αυτής της αντίστασης των Ελλήνων του 1940, μας θυμίζει ότι το "Οχι" μπορεί και να έχει κάποια αξία!..
Τελικά λαός, συνείδηση και δημοκρατία έχουν διαβρωθεί. Γιατί η "ιστορικοποίηση" της συνείδησης δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Προέρχεται από τον κάματο και τον έντονο προβληματισμό ισχυρών συνειδήσεων, οι οποίες κατορθώνουν να θραύσουν τα ισχυρά τείχη του κυκλικού επαναληπτικού χρόνου.Ο τελευταίο πορίζει στη μυθική σκέψη ισχυρά λογικά όπλα, αλλά δεν οδηγεί οπωσδήποτε στην ιστορική σύλληψη του κόσμου.
Η ανθρώπινη πορεία παίρνει ιστορικές διαστάσεις, όπως και η πορεία ενός λαού, κατά τρόπο που το παρελθόν δένεται συνεκτικά με το μέλλον δια μέσου της ιστορικής επίγνωσης και παρουσίας στο παρόν. Αυτή όμως η ιστορική σύλληψη συνδέεται άμεσα με το λαό και αποτελεί έργο συλλογικότητας. Η ατομικότητα δεν μπορεί να συλληφθεί ιστορικά, χωρίς το κοινωνικό σύνολο, το οποίο θα εκφρασθεί ως λαική συνείδηση.
Σ' αυτή τη λογική πρέπει να υπακούει και η αντίληψη μας για το δημοκρατικό πολίτευμα. Σήμερα η δημοκρατία για να προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις, δεν χρειάζεται τα "χασκόγελα" του Αλέξη Τσίπρα και τη "μαγκιά" του Νίκου Παππά, ούτε την πολιτική μυθοπλασία "σερβιρισμένη" με άκρατο λαικισμό.
Χρειάζεται να μετασχηματισθεί ιδεολογικά και να ενσωματώσει νέους στόχους και νέες θεωρίες. Μετασχηματίζονται έτσι οι θεσμοί, οι οργανωτικές τους βάσεις.
Που θα φτάσουν αυτές οι μεταβολές; Ποια θα είναι η μορφή των νέων κρυσταλλώσεων;
Μπορούμε να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά, όταν απαλλαγούμε από την αναπαυτική λογική της πολιτικής απάτης, αλλά και της αυταπάτης.