Και η πρώτη μας ενοχή είναι η ανοχή μας για όσα κάθε φορά γίνονται σε βάρος μας. Η δεύτερη είναι η άκριτη αποδοχή των όσων λέγονται υπέρ μας και μάλιστα "εν ονόματι" μας. Η τρίτη είναι η ρευστοποίηση του μυαλού μας και του συναισθήματος μας.
Οταν πέσουν αυτά τα τρία αντερείσματα, τότε περνάμε στον κύκλο της κατάπτωσης μας: Εκμαυλισμός, εκφυλισμός, εκφαυλισμός, ένδεια οικονομική και πνευματική. Και ξεκομμένοι από κάθε εσωτερικό κράτημα, αφηνόμαστε έρμαιοι στο αγοραίο πολιτικό λεξιλόγιο, που αιτιολογεί τα πάντα, χωρίς να δεσμεύεται από τίποτα.
Αυτή είναι η κατάντια μας. Η φθορά μας. Ξεριζωμένοι από την πραγματικότητα, τον ρεαλισμό των καιρών, διαπιστώνουμε πως κάποιος ή κάτι φταίει. Αρκεί το φταίξιμο να μην μας συμπεριλαμβάνει. Δεχόμαστε μαζοχιστικά το ρόλο του θύματος, αλλά όχι του φταίχτη.
Και αφού εκφαυλίσουμε την ίδια την πράξη της ζωής, εννοούμε και επινοούμε καινούργιες μορφές θυματολογίας. Κι αυτή η πρακτική είναι ένας τρόπος "να σταθείς" . Σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε αυτός ο τρόπος. Δεν είναι τυχαίο που αυτός ο λαός έφτασε να τρώει τις σάρκες του. Μακάρι η ποινή του εκφυλισμού του να είναι μόνο η φθορά και να μην είναι ο χαμός του!
Γέμισε τούτος ο τόπος από αρλεκίνους της πολιτικής. Και τα κατακάθια της κοινωνίας έγιναν οι τιμητές του δημοσίου συμφέροντος. Και οι ύποπτες συνειδήσεις δοκιμάζουν την αντοχή των κρυστάλλων στους ρύπους. Δύσκολοι οι καιροί και εύκολη η μπεχλιβανιά, με τους αριστερούς της συμφοράς να επιβεβαιώνουν τη λαική ρήση: "Το σύστημα είναι ικανό για όλα, εκτός απ' το να χαλάσει το μεγαλοφυές σχέδιό μας".
Και όλες οι ωραίες λέξεις που έχει αγιαστεί από αγώνες και θυσίες , ακόμη και ολοκαυτώματα έχουν τριβεί. Ολες οι μεγάλες έννοιες έχουν πάθει φθορά. Και μάλιστα ανεπανόρθωτη. Νιώθεις μέσα σου την ανάγκη κάποιας ξαστεριάς, για να καθαρίσει ο τόπος από τα σκουπίδια και τα ερείπια που σώρευσε η δίνη της εθνικής περιπέτειας.
Γιατί μέσα σε τούτο το συρφετό που συνωθείται γύρω από τα μεγάλα και τα ψευτίζει με τη βούλα της ακάθαρτης επαφής του, πως να καρπίσει ο λόγος ο τίμιος. Και πως να πεις Ελλάδα, όταν Ελλάδα για τους ανεγκέφαλους της πολιτικής είναι ντοβλέτι και στέπα ανώνυμη για τους αρνητές της;