Το να δίνει κάποιος τέλος στη ζωή του είναι πολύ σκληρό, πολύ δύσκολο, πολύ άδικο. Πόσο μάλλον όταν αφήνει πίσω του μια οικογένεια. Βέβαια, το μυαλό του ανθρώπου είναι ένας χώρος μπερδεμένος, με πολλά επίπεδα και πολλές φορές λίγες εξόδους διαφυγής...
Προχτές, 20 Οκτωβρίου, ένας συνάνθρωπός μας, 45 ετών, ο οποιός ήταν ηλεκτρονικός στην 115 Πτέρυγα Μάχης Ανδραβίδας, έδωσε τέλος στη ζωή του πηδώντας στο κενό από την ταράτσα της πολυκατοικίας που διέμενε στην Έξω Αγυιά. Πίσω έμειναν η γυναίκα του και ένα 19χρονο παιδί. Σε επιστολή που άφησε για να εξηγήσει την τελευταία πράξη της ζωής του μεταξύ άλλων έγραψε: "Δεν στάθηκα τελικά άξιος για τίποτα". Το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο είχε βρεθεί, ήταν τελικά και ο λόγος που τον οδήγησε στο άχαρο τέλος.
Σαφώς και δεν είμαι εδώ για να κρίνω τις επιλογές κάποιου ανθρώπου, να ασχοληθώ με τα λάθη του και στο τέλος σαν ένας "εισαγγελέας ζωής" να εισηγηθώ την ενοχή του ή μη. Στέκομαι απλά στο γεγονός ότι συνάνθρωποί μας φάνουν στο σημείο να θεωρούν το θάνατο επιλογή.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια αυτοί οι συνάνθρωποί μας είναι πολλοί, πάρα πολλοί! Και η αιτία, συνήθως μια: τα οικονομικά.
Χρέη που συσσωρεύονται, λογαριασμοί που δεν πληρώνονται, σπουδές για τα παιδιά που δεν μπορούν να καλυφθούν είναι μερικοί από εκείνους τους λόγους που θολώνουν το μυαλό και το οδηγούν στην παραίτηση από τη ζωή. Κακώς όμως, πολύ κακώς.
Η αυτοκτονία για μένα είναι ένα είδος παραίτησης. Παραίτηση από μια ζωή που δυσκόλεψε πολύ, από μια ζωή που τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα φανταζόμασταν, από επιλογές που δεν βγήκαν σε καλό, αλλά και από καταστάσεις που ίσως δεν θα μπορούσαμε ποτε να ελέγξουμε εμείς οι ίδιοι.
Στην Ελλάδα της κρίσης, των μνημονίων και των πολιτικάντηδων, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει για τους περισσότερους. Σε κάθε γειτονιά γινόμαστε μάρτυρες τουλάχιστον ενός τσακωμού σε ένα σπίτι βουτηγμένο στα χρέη και την ανασφάλεια. Είναι φαινόμενο της εποχής μας πλέον. Και μπορεί σε κάποια προάστια να μην ακούγονται καν αυτές οι φωνές απόγνωσης, αλλά σε κάποια άλλα μέρη οι φωνές αυτές σου παίρνουν το μυαλό.
Το χρήμα πάνω απ`όλα, ακόμα και από την ίδια μας τη ζωή. Δεν είναι έτσι όμως, δεν πρέπει να είναι έτσι. Το πολυτιμότερο αγαθό, εκείνο της ζωής, είναι δικό μας, κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει, αν και συμβαινει. Τουλάχιστον ας μην είναι από το δικό μας χέρι, απο μια δικιά μας αποφαση. Δεν αξίζει. Και αν έχεις και μια οικογένεια απο πίσω σου, τότε ακόμα περισσότερο αξίζει να παλέψεις γι`αυτή τη ζωή.
Δεν κατακρίνω καμιά επιλογή ανθρώπου σε απόγνωση, τουλάχιστον καμία επιλογή που δεν θα έβλαπτε κάποιον άλλο. Στέκομαι σε εκείνους όμως που έστω και επιπόλαια τους πέρασε από το μυαλό. Οι δυσκολίες είναι κομμάτι της ζωής, μιας ζωής που οι κανόνες είναι σκληροί και οι όροι της γραμμένοι όχι και με τον πιο δίκαιο τρόπο. Σε αυτή τη ζωή καλούμαστε να επιβιώσουμε, να αντέξουμε, να διεκδικήσουμε και στο τέλος να απολαύσουμε αυτό που μας αναλογεί.
Οι αναποδιές έρχονται και φεύγουν και καμιά φορά ίσως μας "κάθονται" περισσότερο από όσο νομίζουμε ότι μπορούμε να αντέξουμε. Όμως εδώ είναι που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή μας. Μια δύναμη που αν μπορούσαμε να την μετρήσουμε με κάποιο τρόπο ίσως και να τρομάζαμε από το αποτέλεσμα.
Δεν χαρίζω τίποτα και διεκδικώ τα πάντα. Αυτό είναι το μότο της ζωής. Αυτό πρέπει να μας οδηγεί, αλλά και να μας αποτρέπει από πράξεις απόγνωσης και παραλογισμού. Γιατί ακόμα και αν δεν αγαπάμε τη ζωή μας, μας αγαπάει κάποιος άλλος. Και σε αυτόν τον άλλο όφείλουμε τουλάχιστον την παρουσία μας, πόσο μαλλον όταν είμαστε αυτοί στους οποίους οφείλεται η ύπαρξή του. Όταν είμαστε αυτοί που κάποιος επέλεξε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί μας.
Τη ζωή σου δεν μπορείς να την δώσεις σε κάποιο ανταλλακτήριο και να την εξαργυρώσεις με ευρώ. Και αν αποφασίσεις να την αφαιρέσεις, τότε απλά μεγάλωσες το "χρέος" για εκείνους που άφησες πισω σου. Και δεν νομίζω να είσαι τόσο εγωιστής...