Επειδή η θέληση του πολίτη δεν είναι ικανή να γίνει τελικά ο ανατρεπτικός παράγοντας ανερμάτιστων και αλλοπρόσαλλων πολιτικών, το κοινωνικό σύστημα είναι "καταδικασμένο" να δέχεται στους κόπους του πολιτικούς με αποφλοιωμένη συνείδηση και απογυμνωμένους από ηθική και αισθητική.
Αν και η θέληση του πολίτη έχει την ικανότητα να εκμεταλλευτεί γόνιμα τους προωθητικούς της παράγοντες και να επισπεύσει τις δυνατότητες που προσφέρει, για να βοηθήσει την κοινωνία να εξοικονομήσει διαλείμματα χρόνου, ενώ ο σκοπός δεν μπορεί παρά να είναι η αρτίωση της δημοκρατίας στο πλαίσιο της άμιλλας των κοινωνικών δυνάμεων, εντούτοις ο πολίτης παραμένει αποξενωμένος από τα μεγάλα θέματα της εθνικής ζωής.
Οταν όμως οι πολιτικοί, απογυμνωμένοι από ηθική και αισθητική, ολισθαίνουν στη αυθαιρεσία και στην ασύστολη ψευδολογία, ο πολίτης πρέπει να κρατεί διαρκώς το σφυγμό της εποχής του. Και το καθήκον αυτό πρέπει να είναι επαυξημένο στους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, γιατί μπορούν να εισδύσουν βαθύτερα στην ομαδική ψυχολογία,να συλλάβουν και να αναλύσουν τις ανεκδήλωτες ή ανεπαρκώς εκδηλούμενες ροπές του πλήθους.
Ας μη φανεί παράξενο ή υπερβολικό. Οταν ο καθένας ασχολείται με το δικό του σαράκι, αυτό το "σαράκι" καταντά η μικρή μας αναπόδραστη ευτυχία. Πως αλλιώς να ερμηνευτεί η θεληματική μας προσαρμογή στο ρυθμό της πολιτικής κακογουστιάς και της πολιτικής βλακείας;
Και ένα πρωί "ξυπνάμε" και βρισκόμαστε και πάλι ενώπιον της προδοσίας, που πάντα ωστόσο "ακκίζεται" με την ανοχή μας και την αυταπάτη μας. Γιατί για τις ενοχές μας ούτε λόγος να γίνεται. Τόσες προδοσίες και πολλοί από εμάς "χαμπάρι".Υπάρχει κάθε φορά κάποιος ή κάποιοι συνασπισμένοι που μας προδίδουν.
Μήπως τελικά κατασκευάζουμε οι ίδιοι το πλαίσιο, τους ρυθμούς και ζητείται...λυτρωτής που θα μας προδώσει; Μήπως πασχίζουμε να μετουσιώσουμε την εντύπωση από το αδρό γεγονός, για να τη στριμώξουμε μέσα στα ασφυκτικά όρια της αυταπάτης μας;
Είναι σαν να έχουμε αναλάβει μια εκθεμελιωτική εξόρμηση εναντίον της ίδιας της ζωής μας. και στον χρονικό τούτο χώρο η Ιστορία δεν μένει στάσιμη. Και οι δυνάμεις που εκμεταλλεύονται τις υποχωρήσεις και τις παραχωρήσεις δεν μένουν αδρανείς.
Θα το καταλάβουμε ποτέ; θα καταλάβουμε ότι μια διαρκής προεξόφληση της ιστορικής πορείας που διαψεύδει ολοένα και με περισσότερο πάταγο τους προδιαγεγραμμένους σταθμούς της γίνεται σήμερα η πηγή της κατάντιας μας;
Αδυνατώ να απαντήσω!..